Πολλά μπορεί να χρειαστεί να υποστηρίξεις στη ζωή σου μεγαλώνοντας και σίγουρα πολλές θα είναι εκείνες οι στιγμές που ενδέχεται να χρειαστεί να κρύψεις τον πόνο και τη θλίψη σου πίσω από ένα «άσ’ το! Μπορώ να το κάνω και μόνος μου». Στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου, στα ζόρια σου τα μεγάλα, που κανονικά θα περίμενε κανείς να τρέξεις και να ζητήσεις βοήθεια από τα πιο κοντινά σου άτομα, εσύ επιλέγεις να βασιστείς στον εαυτό σου. Αυτή σου η αντίδραση, αυτό σου το «δε χρειάζομαι κανέναν» ενώ χρειαζόσουν τους- θεωρητικά- δικούς σου ανθρώπους, δεν είναι δύναμη αλλά άμυνα κι εννοείται δε δημιουργήθηκε έτσι ξαφνικά.
Αντίθετα, χτίστηκε πετραδάκι πετραδάκι αυτός ο τοίχος, από όλες εκείνες τις φορές μέσα στα χρόνια που μεγάλωνες κι ήθελες να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη ότι χρειάζεσαι βοήθεια, αλλά δεν υπήρχε κανείς εκεί για να μπορέσεις να στηριχθείς πάνω του. Ή εκείνες τις φορές που η ανάγκη σου αντιμετωπίστηκε με υποβιβασμό, υποτίμηση, ακόμα και χλεύη. Οπότε, αναγκάστηκες να χρησιμοποιήσεις κάθε απογοήτευση που δέχθηκες και άντεξες ως τούβλο, ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό οχυρό, μην τυχόν κι απογοητευτείς στο μέλλον εκ νέου από τις ίδιες καταστάσεις.
Και τα ζόρια μεγάλωσαν κι οι απογοητεύσεις άρχισαν να έχουν όλο και μικρότερη περίοδο ανάκαμψης. Εσύ, όμως, μέρα με τη μέρα μάθαινες να έχεις όλο και λιγότερους ανθρώπους ανάγκη, συνήθιζες τον εαυτό σου σε μια υποτιθέμενη ανεξαρτησία και δύναμη ενώ ήξερες καλά ότι μέσα σου δεν είναι έτσι. Κάποτε, θόλωσε εντελώς το κριτήριό σου, έπαψες να ξεχωρίζεις την καλή πρόθεση, θεώρησες εν τέλει ότι κανείς δε θα τηρήσει την υπόσχεσή του να σταθεί πλάι σου. Κι έτσι, έδιωχνες ανθρώπους πριν καν τολμήσουν να προσπαθήσουν να σε βοηθήσουν.
Δε θέλεις παραδεχθείς ότι όλοι κάποιες στιγμές χρειαζόμαστε να έχουμε πίστη στους ανθρώπους γύρω μας, όταν τη χάνουμε μέσα μας, γιατί συνάμα θα ‘πρεπε να παραδεχθείς ότι όντως σε πείραξε που δεν εμφανίστηκε κανείς όταν τον χρειαζόσουν, να παραδεχθείς ότι είχες προσδοκίες από τα άτομα που θεωρούσες ότι θα σταθούν δίπλα σου κι ως αντάλλαγμα πήρες μεγάλη απογοήτευση, για τον τρόπο που το χειρίστηκαν.
Ίσως, όμως, μπορείς να αφήσεις για λίγο την ασπίδα σου. Να εμπιστευτείς τον εύθραυστο ψυχισμό σου που σου φωνάζει ότι δε γίνεται να είστε πάντα οι δυο σας απέναντι στον κόσμο. Έτσι, μια μέρα αυτό το «δεν έχω ανάγκη»να γίνει «έχω» κι αυτό να είναι απολύτως οκ. Που θα συγχωρήσεις -πρώτα από όλα τον εαυτό σου- για όλες εκείνες τις φορές που είχες τα μεγάλα σου ζόρια και με ψυχική φθορά οδηγήθηκες σε μια φράση που ήταν η πρώτη που σου ερχόταν στο μυαλό όταν χρειαζόσουν κάτι. Μια φράση που στο άκουσμά της ένιωθες εκείνη την αγκαλιά και τη ζεστασιά που χρειαζόσουν, για να μην παραδεχτείς ότι θα ήθελες απλά να σου έχει δοθεί.
Μέχρι που καταλαβαίνεις ότι πέρασαν τα χρόνια φορώντας πάντοτε το προσωπείο του δυνατού, αυτού που τον κοιτούσαν οι γύρω του κι έλεγαν ότι ακόμα κι αν τον έριχναν μέσα στους λύκους, αυτός θα επέστρεφε έχοντας γίνει αρχηγός της αγέλης. Και σε κοιτούν με θαυμασμό και γνωρίζοντας ότι ποτέ σου δε λύγισες. Δεν έχουν ιδέα πόσα “κρακ” έχει κάνει το μέσα σου και πόση άμυνα χρειάστηκε να χτίσεις. Άμυνα λοιπόν κι όχι δύναμη. Άμυνα για να μη χρειαστεί να ξανά νιώθεις αρνητικά συναισθήματα και για να μάθεις να στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου, χωρίς να χρειαστεί ουδέποτε να υπολογίσεις σε κάτι άλλο πέραν του ίδιου σου του εαυτού. Κι όπως κάθε άμυνα, έτσι κι αυτή κάποια στιγμή σε εξαντλεί και παίρνει τον φόρο της από μέσα σου.
Κι αν δεν το αισθάνεσαι τώρα, θα έρθει η στιγμή που θα πεις ότι χαλάλι οι πίκρες που πέρασες, γιατί σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα κι αυτό το καλό που προμηνύεται να λάβεις στο μέλλον. Με, ή χωρίς βοήθεια.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
