Βλέπουμε τον εαυτό μας στο πρόσωπο του συντρόφου μας

Τους κοιτάς κι αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ‘ναι τόσο δεμένοι, πώς γίνεται κάποιες κινήσεις τους να ‘ναι ίδιες. Μα είναι αυτό δυνατόν να συμβαίνει; Κι όμως είναι, μιας κι οι άνθρωποι με τα χρόνια και τη συμβίωση γινόμαστε τόσο ίδιοι σε κάποια πράγματα που όταν κοιτάμε τους εαυτούς μας από απόσταση απορούμε κι εμείς οι ίδιοι πώς μπορεί αυτό να ‘ναι αληθινό. Ο (πολύς κοινός) χρόνος κι η συνήθεια πολλές φορές μας κάνουν να υιοθετούμε συμπεριφορές των συντρόφων μας. Δεν είναι κάτι επιτηδευμένο, δεν το κάνουμε συνειδητά, μα με τον καιρό δίνουμε και παίρνουμε χαρακτηριστικά.

Αγαπάει το ταίρι μας το βόλεϊ και με τον καιρό το αγαπάμε κι εμείς, γιατί βλέποντας παρέα κάποιους αγώνες ή πηγαίνοντας μαζί κάποτε στο γήπεδο, αρχίζουμε να αποκτούμε ενδιαφέρον για αυτό το άθλημα. Ας μην πάμε, όμως, προς τα εκεί, ας γυρίσουμε καλύτερα σε καθημερινές ατομικές συνήθειες που γίνονται πλέον κοινές. Απ’ το ότι μπορεί το αμόρε να ξυπνούσε και να τεντωνόταν κι ενώ εμείς ποτέ δεν το κάναμε, με τον καιρό μπορεί να φτάσαμε να ξυπνάμε κι εμείς το πρωί και να τεντωνόμαστε αυτόματα και να το ευχαριστιόμαστε μάλιστα, μέχρι κι εκφράσεις που μπορεί να χρησιμοποιούμε κι όσο περνούν οι μήνες να τις χρησιμοποιεί και το έτερόν μας ήμισυ. Κι αν αναρωτιέστε τι είναι αυτό που οδηγεί στη σχεδόν ταύτιση, χρειάζεται μόνο μία λέξη: αγάπη.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως τα ζευγάρια που είναι αγαπημένα κι ευτυχισμένα, σιγά-σιγά μοιάζουν μεταξύ τους. Κάνουν πράγματα ίδια, τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους αρχίζουν να ταιριάζουν σε σημείο που αν τους δεις πώς ήταν πιο νέοι και πώς τώρα, δεν πιστεύεις πόσο ταιριαστοί έγιναν τώρα που μεγάλωσαν!

Λένε πάλι πως ρόλο παίζει και το ότι όλοι μας ψάχνουμε υποσυνείδητα να βρούμε τον γονιό μας στον σύντροφό μας. Οι άντρες τη μητέρα κι οι γυναίκες τον πατέρα τους. Ίσως, λοιπόν, αυτό να οδηγεί σε έναν σύντροφο ταιριαστό στα δικά μας στάνταρντ και τα δικά του χαρακτηριστικά να ‘ναι χαρακτηριστικά που είχε ο πατέρας μας ή η μάνα μας. Οπότε με τα χρόνια, για σκεφτείτε το, αποκτάμε χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχουμε πλάι μας, αποκτάμε όμως και χαρακτηριστικά του γονιού μας…

Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση πως όλα ξεκινάνε και καταλήγουμε στην αγάπη. Δε θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε χαρακτηριστικά, εκφράσεις, λέξεις του ανθρώπου μας αν δεν ήταν σημαντικός για μας, αν δε μας έδενε κάτι βαθύτερο. Κι οι έρευνες έρχονται να το επιβεβαιώσουν, να μας πούνε με απλό τρόπο πως δεν είναι τα χρόνια που μας κάνουν να περπατάμε με τον ίδιο τρόπο, είναι η αγάπη που μας δίνει ευτυχία, ισορροπία και μας επιτρέπει να αφεθούμε στην αγκαλιά του συντρόφου μας.

Έτσι θα δούμε ηλικιωμένα ζευγάρια πιασμένα αγκαζέ, με μια μαγκουρίτσα, να περπατάνε με παρόμοιο τρόπο, να κοιτάνε ο ένας τον άλλο με αντίστοιχο τρόπο και να αγαπιούνται με τον ίδιο τρόπο. Κι αν λέμε από μέσα μας πως θέλουμε μια μέρα να τους μοιάσουμε, είναι που δεν έχουμε μάλλον καταλάβει πως κι εμείς χρησιμοποιούμε εκφράσεις του συντρόφου μας, κι ίσως κι εμείς να έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε όπως ο άνθρωπός μας.

Και πώς να το καταλάβουμε; Τα χρόνια μας παρασέρνουν σε μια καθημερινότητα δύσκολη που ωστόσο με τη βοήθεια του συντρόφου μας μπορεί να γίνει εύκολη κι αντιμετωπίσιμη. Και φτάνουμε το βράδυ στον καναπέ, για να τεντωθούμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, να σκουπίσουμε τα χέρι μας με τον ίδιο τρόπο και να κοιμηθούμε με την ίδια στάση ύπνου.

Κι όλα αυτά ενώ εμείς πιστεύουμε πως δεν ταιριάζουμε, καθότι ετερώνυμα μεταξύ μας. Περνώντας παρ’ όλα αυτά ο καιρός όταν μοιράζεται, πόσο μάλλον κάτω απ’ την ίδια στέγη, μας κάνει τόσο ομώνυμα που βλέποντάς μας στον καθρέπτη αναρωτιόμαστε τι μας έκανε τότε, στις αρχές της σχέσης, να πιστεύουμε πως δεν έχουμε τίποτα κοινό. Μην αυταπατάστε, δε θα ήσασταν εξαρχής μαζί αν δεν είχατε έστω κι ένα κοινό, ωστόσο με τα χρόνια το ένα έγιναν δύο, οι κινήσεις σας πλησίασαν και πέρασαν κομμάτια του ενός στον άλλον, τα βήματά σας μετά από τόσο σεργιάνι αγκαλιά συγχρονίστηκαν κι έτσι περπατάτε πια με τον ίδιο ρυθμό ενώ γελάτε με τα ίδια αστεία, αγαπάτε τις ίδιες ταινίες κι αντιδράτε με τον ίδιο τρόπο όταν κάτι δε σας αρέσει.

Μην ανησυχείτε, δεν είναι κάποια ασθένεια, είναι ο χρόνος κι η αγάπη που σας δένει και σας κάνει να πιστεύετε πλέον κι εσείς πως στα γεράματά σας θα περπατάτε αγκαζέ, με αργό βηματισμό και βλέμμα φωτεινό, βλέμμα ανθρώπου που βλέπει τον εαυτό του στο πρόσωπο του συντρόφου του…