«Ποτέ μην εξιδανικεύεις τους άλλους. Δεν θα ανταποκριθούν ποτέ στις προσδοκίες σου.» Leo Buscaglia
Αφορμή του σημερινού θέματος αποτέλεσε η παραπάνω φράση, η οποία έπεσε στην αντίληψή μου τελείως τυχαία, αλλά ευτυχώς, μιας και μου επιβεβαίωσε ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που δεν εισπράττουμε όσα θα θέλαμε από τους ανθρώπους της ζωής μας. Ζούμε, βλέπεις, σε μια πραγματικότητα που παλεύουμε καθημερινά για την αποδοχή και την προσοχή όσων μας περιτριγυρίζουν, που θεωρούμε αυτονόητη κι αναμενόμενη την αγάπη τους προς το πρόσωπό μας με ό, τι αυτό συνεπάγεται, που αποτελούν το «μαξιλάρι παρηγοριάς» μας σε εκείνες τις στιγμές που μας πλημμυρίζουν οι σκέψεις. Εξάλλου αυτές οι κινήσεις αποτελούν την πιο χειροπιαστή ένδειξη της αξίας που έχει ο καθένας στη ζωή μας και με βάση αυτά κερδίζουν έναν ρόλο διαρκείας σ’ αυτήν.
Φυσικά, όλα αυτά θα τα έχεις ξανακούσει εκατοντάδες φορές και πιθανότατα θα κατατάσσεις και τον εαυτό σου στην κατηγορία των δοτικών ανθρώπων. Όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, αν ερωτηθούμε για τη στήριξη που παρέχουμε στους δικούς μας ανθρώπους θα απαντήσουμε με καταφατικό τρόπο και παράλληλα θα εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας για την ελλιπή δική τους στήριξη προς το δικό μας πρόσωπο. Μέσα από αυτό προκύπτει ένας φαύλος κύκλος στον οποίο αποζητούμε την αμέριστη στήριξη των γύρω μας και την ίδια στιγμή οι γύρω μας ζητούν το ίδιο ακριβώς από εμάς. Και κάπου εδώ θα αναρωτηθείς:«Ωραία και πού είναι το πρόβλημα σ’ όλο αυτό; Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, βασίζονται στην αμοιβαιότητα.» Ναι μεν αυτό ισχύει, αλλά με την προϋπόθεση να υπάρχει αυτή η αμοιβαιότητα!
Και κάπου εδώ θα επανέλθω στην αρχική φράση. Εξιδανικεύουμε, λοιπόν, τους άλλους κι εκείνοι εμάς κι εν τέλει απογοητευόμαστε επειδή δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας, ακόμη κι αν αυτές είναι απολύτως μη φυσιολογικές. Ίσως, αυτή ακριβώς η σιγουριά πως αυτό που ζητάμε είναι σωστό να το ζητάμε είναι που επιφέρει και την απογοήτευση. Οδηγώντας μας, θέλοντας και μη, στο στάδιο της αποδοχής σε κάτι που προϋπήρχε ήδη μέσα μας, αλλά αρνιόμαστε πεισματικά. Το ενδιαφέρον είναι οριοθετημένο, έτσι ώστε να μην επηρεάζει άμεσα ζωή εκείνου που το δείχνει.
Θέλεις γιατί οι προσωπικές αντοχές του καθενός διαφέρουν ή γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να αδιαφορήσουν από την ασφαλή θέση που έχει η μέχρι τώρα ήρεμη ζωή τους. Όσο κι αν το αρνούμαστε, όλοι έχουμε απογοητεύσει άθελά μας κάποιον από τους ανθρώπους μας είτε επειδή δεν είχαμε περισσότερη ψυχική δύναμη είτε γιατί κι εκείνος είχε θέσει υψηλότερα στάνταρ από αυτά που εμείς μπορούσαμε να προσφέρουμε. Καλώς ή κακώς οι επιλογές μας, ακόμη και στο πιο ασήμαντο πράγμα, μπορεί να έχουν αντίκτυπο στους άλλους. Όμως, αυτό μπαίνει συνήθως σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα θέλω μας. Οπότε, αυτός ο φαύλος κύκλος προϋπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει.
Αναγνωρίζω φυσικά το βάναυσο του όλου θέματος. Πόσο μετέωροι νιώθουμε μερικές φορές επειδή δεν εισπράττουμε τη στήριξη που τόσο έχουμε ανάγκη εκείνη τη στιγμή και χωρίς να σκεφτόμαστε τις παραπάνω παραμέτρους. Όταν, λοιπόν, θα νιώθεις ανήμπορος να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου, πριν καταφύγεις στις κατηγορίες περί έλλειψης κατανόησης, σκέψου ότι οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι χαρακτηριστικό όλων και ας επηρεάζει πολλές φορές τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ο καθένας σκέφτεται με τον δικό του τρόπο και πολλές φορές η δική σου προσωπική ανάγκη δεν έχει περάσει καν από το μυαλό του άλλου, ακριβώς λόγω αυτού του διαφορετικού σκεπτικού. Αυτό θα έπρεπε να λειτουργεί σαν κανόνας για όλους μας, τόσο για να εισπράξουμε, όσο και για να εφαρμόζουμε τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Συντάκτης: Μαρία Ζαφειρίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
