Τα λόγια είναι περιττά όταν μιλάνε οι πράξεις

Ένα κοινότυπο μότο που συνεχώς διατυμπανίζουμε ως φανατικοί υποστηρικτές της αγάπης, είναι η ανάγκη μας να εισπράττουμε χειροπιαστές αποδείξεις που να επιβεβαιώνουν τη γνησιότητά της. Αυτό το συναίσθημα κρύβει τόση ένταση μέσα του, τόσο βάθος, που σε καμία περίπτωση δε θα του άρμοζε κάτι λιγότερο, μη άξιο της ισχύς του. Οπουδήποτε και αν κοιτάξεις γύρω σου, από τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι εσύ ο ίδιος την αγάπη, μέχρι τα πιο απλά παραδείγματα της καθημερινότητάς σου, όλα αντλούν την έμπνευσή τους από αυτή την ανάγκη. Τα εκατοντάδες ερωτικά τραγούδια, οι δακρύβρεχτες αισθηματικές ταινίες, οι θυσίες -μεταφορικές και κυριολεκτικές – στο βωμό της αγάπης, οι παντοτινοί έρωτες, οι οδυνηροί χωρισμοί. Όλα βασίζονται σε αυτήν την προσπάθεια να διακρίνουμε το αυθεντικό, μέσα σε έναν κόσμο υποταγμένο στο φαίνεσθαι. Όμως, τι γίνεται στις περιπτώσεις που παρεκκλίνουμε από τον αρχικό μας στόχο;

Ενώ η αληθινή αγάπη φανερώνεται μέσα από τις πράξεις, πολλές φορές συνοδεύεται και από φανταχτερά, πολλά υποσχόμενα λόγια. Όταν αυτά τα δύο μπορούν να συνυπάρχουν, τότε είναι δικαιολογημένη η εμπιστοσύνη που τρέφεις για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου και κατ’ επέκταση για τα συναισθήματά του προς εσένα. Όταν, όμως, η λεκτική αγάπη υπερισχύει της πρακτικής ή ακόμη χειρότερα όταν απουσιάζει πλήρως η πρακτική, τότε καλό θα ήταν να αρχίσεις να αναθεωρείς κάποια πράγματα που μέχρι τώρα θεωρούσες δεδομένα. Αναγνωρίζω, φυσικά, ότι η ανάγκη να ακούσεις αυτό το περιβόητο «σ’ αγαπάω» είναι μια ανθρώπινη αδυναμία στην οποία καλώς ή κακώς έχουμε υποκύψει όλοι. Θέλεις να λάβεις την επιβεβαίωση, βρε παιδί μου, το κατανοώ! Είτε είσαι ευκολόπιστος χαρακτήρας, είτε είσαι επιφυλακτικός απέναντι στα άτομα που έχεις δίπλα σου, είναι εξίσου πιθανό να πέσεις στην παγίδα αυτού του παιχνιδιού. Ναι μεν κερδίζεις μια στιγμή χαράς, αλλά με σύντομη χρονική διάρκεια. Γιατί τα λόγια που δε συνοδεύονται από πράξεις, είναι διάσπαρτες λέξεις χωρίς βάθος και ουσία. Είναι ο πιο εύκολος δρόμος που μπορεί να επιλέξει κάποιος έτσι ώστε να σε προσελκύσει, χωρίς καν να κοπιάσει για να το καταφέρει! Δύο-τρεις πετυχημένες ατάκες είναι πολλές φορές αρκετές για να σε κάνουν να πέσεις στα πατώματα και να παραμείνεις στο ροζ συννεφάκι που έχεις πλάσει στο απονήρευτο μυαλό σου. Η ρομαντική αγάπη των παλαιότερων χρόνων, βλέπεις, έχει αντικατασταθεί από μερικά likes στα social media και μερικές αξιοζήλευτες αναρτήσεις εξομολογητικού χαρακτήρα που στόχο έχουν να προβάλλουν αυτήν την «αγάπη». Και το χειρότερο είναι ότι πιάνεις τον εαυτό σου να ενθουσιάζεται με τέτοιου είδους κινήσεις. Έχεις διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας και αυτό γιατί έχεις αφήσει το συναίσθημα να υπερνικήσει οποιαδήποτε λογική πτυχή και αν έχεις. Δίχως να αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό είναι ένα καλοφτιαγμένο σενάριο που αργά ή γρήγορα θα πέσουν οι τίτλοι τέλους σας.

Παρεκκλίνεις, λοιπόν, από το σωστό δρόμο. Εκείνον το δρόμο που θα αποτελέσει τη βάση για την πραγματοποίηση αυτών των ονείρων. Και αυτός δεν είναι άλλος από τις πράξεις. Γιατί η αγάπη, η αληθινή και άφθαρτη στο πέρασμα του χρόνου, φανερώνεται μόνο μέσα από αυτές. Σίγουρα είναι ένας δρόμος δύσκολος που θέλει κότσια και τεράστια ψυχική δύναμη. Έχει, βλέπεις, μεγάλο φορτίο ευθύνης αυτό το συναίσθημα που λίγοι μπορούν να σηκώσουν. Θέλει πολύ προσοχή και χρόνο, έτσι ώστε να σιγουρευτείς για την ύπαρξή της, είτε την εισπράττεις, είτε την δίνεις. Να σιγουρευτείς ότι ο άνθρωπος που είσαι μαζί του τρέφει όντως αληθινά συναισθήματα για σένα και παράλληλα ότι αξίζει να του εκδηλώσεις έμπρακτα την αγάπη σου.

Ακόμη, όμως, και αν βομβαρδιζόμαστε από πράξεις αγάπης, εμείς επιλέγουμε να μείνουμε προσκολλημένοι στην επιφάνεια του όλου θέματος. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι μερικοί άνθρωποι επιλέγουν το δρόμο της σιωπής, αφήνοντας τις πράξεις τους να μιλήσουν αντί για αυτούς. Το ερμηνεύουμε σαν αδιαφορία, μιας και μέχρι τώρα είχαμε μάθει να ζούμε μέσα στο περιορισμένο πλαίσιο των λέξεων ως τη μοναδική γνώριμη ένδειξη αγάπης για εμάς. Και όταν συνειδητοποιούμε ότι τόσο καιρό συμβιβαζόμασταν με τη μετριότητα, αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Μας τρομάζει αυτή η έμπρακτη διεκδίκηση, ακριβώς γιατί κρύβει ένταση στο πέρασμά της. Και ίσως γιατί φοβόμαστε μήπως εμείς τελικά δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε πράξεις αντίστοιχου μεγέθους. Πρέπει να είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις πολλά, έτσι ώστε να επιτύχεις την ύψιστη μορφή της.

Κάθε φορά, λοιπόν, που προσπαθεί να σε ελέγξει αυτή η εγωιστική ανάγκη λεκτικής επιβεβαίωσης να σκέφτεσαι όλες εκείνες τις κινήσεις που εισπράττεις καθημερινά από τον άνθρωπό σου και που ίσως δεν τις έχεις εκτιμήσει στον βαθμό που τους άξιζε. Η αγάπη είναι το πιο υποκειμενικό συναίσθημα του κόσμου, οπότε είναι φυσικό επακόλουθο ότι καθένας από εμάς την αντιλαμβάνεται και θα την δείχνει με τελείως διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό και υπάρχουν οι χαρακτήρες που περιορίζονται στα λόγια, υπάρχουν εκείνοι που προτιμούν να εκδηλώνονται μέσα από τις πράξεις και υπάρχουν και οι άλλοι που πραγματοποιούν και τα δύο συγχρόνως. Οποιαδήποτε τακτική και αν έχει επιλέξει ο καθένας, σίγουρα δεν μπορείς να του επιβάλεις με το ζόρι τη δική σου. Μπορείς, όμως, από εδώ και πέρα να χρησιμοποιείς τη λογική σου, έτσι ώστε να μπορείς να αξιολογείς τους ανθρώπους που ήταν απλώς περαστικοί από τους ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή σου για να μείνουν. Με αυτούς, ναι, αξίζει να αφεθείς. Χωρίς να φοβάσαι τη σιωπή τους. Μάθε να την αποδέχεσαι και να την αγαπάς γιατί αυτή είναι η πιο τρανή απόδειξη του πόσα σημαίνεις για αυτούς!

«Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.»  Χόρχε Μπουκάι