Το να αποτύχεις είναι μάθημα ζωής, όχι κακοτυχία. Αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις, έτσι δε λένε; Αν δεν έπεφτες κάτω όταν ήσουν παιδί, δε θα μάθαινες να περπατάς ποτέ. Τότε όμως, δεν σ’ ένοιαζε καθόλου το αν θα πέσεις και πόσες φορές.
Ήθελες απλά να περπατήσεις και δε σταμάτησες μέχρι να τα καταφέρεις. Την πρώτη φορά έπεσες άσχημα. Πόνεσες, έκλαψες και σηκώθηκες. Ξαναπροσπάθησες, με την ίδια θέληση να περπατήσεις και με λίγο περισσότερη προσοχή γιατί είχες πάρει το μάθημά σου απ’ την πρώτη φορά.
Βλέπεις, στο μυαλό σου δεν υπήρχε καν το ενδεχόμενο να μην το προσπαθήσεις πάλι. Ήταν απόλυτα φυσιολογικό για σένα το ότι εννοείται και πως θα ξαναπροσπαθούσες. Γιατί δεν είχες την αίσθηση του φόβου τότε. Του φόβου εκείνου που παραλύει μυαλό και ψυχή, να μην απογοητευτείς, να μην πονέσεις για μια ακόμη φορά.
Η αποτυχία έχει δυστυχώς συνδυαστεί με το απόλυτο τέλος. Έχει συνδεθεί με έναν πόνο που μπορείς να προβλέψεις γιατί τον έχεις βιώσει. Η απογοήτευση μετά από μια αποτυχία, φέρνει και το φόβο του αγνώστου. «Και τώρα, τι κάνουμε;». Νιώθεις μετέωρος, εκτεθειμένος από παντού, λες κι ήρθε το τέλος του κόσμου και κανείς δεν μπορεί να σε σώσει.
Έχεις όμως πολλά παραδείγματα στο μυαλό σου, από ανθρώπους που δε ρισκάρουν για να αποφύγουν το ενδεχόμενο της αποτυχίας κι ανθρώπους που έχουν αφήσει τη σκιά μιας απογοήτευσης να ορίσει τη ζωή τους. Συμβιβασμένοι στο σίγουρο, σ’ αυτό που δεν τους κάνει να φοβούνται, που δεν μπορεί να τους πληγώσει, χλευάζουν εκείνους που δεν έκαναν το ίδιο λάθος, προσπαθώντας έτσι να πείσουν τον εαυτό τους ότι έπραξαν σωστά.
Αν η ζωή σου φαίνεται ατελείωτη, τότε κάτι κάνεις λάθος. Το παρελθόν όπως και να ‘χει, μαθαίνεις να το κουβαλάς, δεν το ξεχνάς. Μην παρακολουθείς το ρολόι. Κάνε ό,τι κάνει. Προχώρα μπροστά. Καμία κατάσταση δε θα είναι ποτέ ιδανική για να κάνεις το κατάλληλο βήμα και κανείς ποτέ δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως αυτό που θα κάνεις θα καταλήγει πάντα όπως το υπολογίζεις.
Η θέλησή σου να παλεύεις δε στηρίζεται σε ένα φαινομενικά τέλειο σχέδιο, αλλά στην αποφασιστικότητα να πετύχεις τους στόχους σου και τη δύναμη ψυχής που έχεις για να μπορέσεις να βουλώσεις τον εαυτό σου όταν λέει «Μην το κάνεις, θα ξαναπληγωθείς».
Βάζεις συνέχεια εμπόδια στο δρόμο σου, μεγαλύτερα απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα κι ανακουφίζεσαι σιωπηλά γιατί έτσι τρέφεις τους φόβους σου για το ρίσκο, μετατρέποντας τη βολή σου σε φυλακή.
Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Δεν είναι, αλλά γιατί να εύχεσαι το εύκολο; Το θέμα είναι να εύχεσαι να έχεις τη δύναμη για το δύσκολο. Όσο πιο δύσκολο γίνεται, τόση μεγαλύτερη αξία αποκτά. Εκεί δεν είναι που πρέπει να αποδείξεις ότι αξίζεις να το αποκτήσεις;
Ίσως και να μην είναι η αποτυχία αυτό που σε τρενάρει. Ίσως να είναι το γεγονός ότι πολεμάς κάθε μέρα το παρελθόν που σου υπενθυμίζει πόσο πόνεσες όταν έπεσες. Συμφιλιώσου με ό,τι δεν μπορείς να αλλάξεις κι άφησέ το να σε διδάξει. Όσο εναντιώνεσαι σε κάτι που έχει περάσει και δεν μπορείς ν’ αλλάξεις, χάνεις τον εαυτό σου.
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
