Πραγματικά με εκνευρίζει όποτε, ξεκινάς να αναμασάς το τροπάρι σου.
Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι, οι σχέσεις άλλαξαν, ο κόσμος έγινε πιο παρτάκιας από ότι ήταν, έρωτας δεν υπάρχει, φιλία επίσης.
Ανοησία ακατάσχετη.
Και μετά αρχίζω ν’απορώ για τη σχέση σου με την αυτοκριτική.
Πέρα από την οργή όμως, μου γεννά και ανία.
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις επί συζητήσεων, που κινούνται πάντα γύρω από την εξής θεματολογία:
Αν αυτός/αυτή αλλάξει τότε, ίσως να το κάνω κι εγώ.
Δεν θέλω να αλλάξω τίποτα σε μένα, γιατί όταν το έκανα δεν άξιζε τελικά.
Πιστεύω πως εγώ είμαι εντάξει, ο άλλος/άλλη κάνει λάθη.
Γιατί να αλλάξω εγώ; Αυτός είμαι.
Όταν δεν υπάρχουν ηλικιακά ελαφρυντικά, η υπόθεση φαντάζει πιο δύσκολη υπόθεση.
Γιατί οι άνθρωποι στερούνται πόντους αμεσότητας και ειλικρινούς συναισθήματος;
Γιατί είμαστε μηδενιστικοί απέναντι στους άλλους;
Γιατί αρκεί μια -ή και περισσότερες- αρνητικές εμπειρίες για να μας κάνουν απόλυτους και αφοριστικούς;
Γιατί δεν αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα;
Γιατί διστάζουμε στο ρίσκο;
Γιατί λατρεύουμε τη βολή μας;
Συναντώ ανθρώπους, περιτριγυρισμένους από κόσμο, λαμπερούς, φωνακλάδες.
Όταν η πόρτα κλείνει πίσω τους, η μοναξιά θρονιάζεται στο σπίτι.
Πας να τους χτυπήσεις δειλά στο κατώφλι, η κλειδαριά όμως παραμένει κλειστή.
Χαμένοι μες στον μικρόκοσμό τους, απόλυτα δυστυχισμένοι εντελώς όμως και παραμυθιασμένοι.
Θα κρυφτούν πίσω από ιστορίες των εφηβικών τους χρόνων, θα κατηγορήσουν τις περασμένες τους αγκαλιές, θα κάνουν λόγο για ρεαλισμό, θα βιαστούν να κλείσουν την κουβέντα να πάνε σπίτι να παίξουν playstation.
Κάποτε ένιωθα οίκτο, τώρα πλέον πιστεύω, πως απλώς είναι άξιοι της μοίρας τους, όποια και αν καταλήξει να είναι αυτή.
Θα επιχειρήσω μία, δύο, εκατό φορές να γκρεμίσω τα τείχη σου.
Στις εκατόν μια όμως, θα σε αφήσω να ηττηθείς. Και ας πιστεύεις πως η χαμένη θα είμαι εγώ.
Αν έχεις αποφασίσει, να συνεχίσεις να διαγράφεις μόνος τη διαδρομή σου, τότε μην με παρασύρεις.
Μη μου επιτρέψεις να μπω στη ζωή σου, όσο και αν εγώ επιμείνω, αν γνωρίζεις μετά βεβαιότητας πως θα καταλήξεις να με πληγώσεις. Κάνε με πέρα, όσο είναι νωρίς.
Μη με κάνεις θύμα της κυκλοθυμίας σου.
Μην παίζεις στα ζάρια, τα πολύτιμα των άλλων.
Αν όμως έστω και μια αμφιβολία, αρχίζει να φωλιάζει στο μυαλό σου, δώσε μου την ευκαιρία να σου αποδείξω πως δεν είναι όλα γκρι.
Τόλμα ν’αλλάξεις την εικόνα σου, να πλησιάσεις την ουσία σου.
Πιάσε το χέρι μου και σφίξτο στο δικό σου.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
