Όσες πρόβες κι αν κάνεις δε λες ποτέ όσα ήθελες να πεις

Με αιωνιότητα έμοιαζαν οι ατελείωτες ώρες που σκεφτόσουν τι νιώθεις και πώς πρέπει να το πεις σε εκείνον που σε έκανε να αισθάνεσαι έτσι. Συγκρίνεις στο μυαλό σου απόψεις φίλων, γνωστών, εχθρών, ψυχολόγος, παθολόγων, πέμπτων ξαδέρφων, της θείας Ρίτσας, γήινων κι εξωγήινων για να βρεις την κατάλληλη διατύπωση. Αφού καταλήξεις, καταστρώνεις (με τη βοήθεια όλων των προαναφερθέντων) ένα λεπτομερές σχέδιο, που ξεπερνάει σε νοημοσύνη τους νόμους του Νεύτωνα και τη φιλοσοφία του Σωκράτη.

Περνάνε οι μέρες και φθάνει η ώρα της κρίσης. Συμπληρώνεις τις τελευταίες πινελιές, τα λες μία φορά απ’ έξω μπροστά τον καθρέφτη, παίρνεις και μια βαθιά ανάσα και ξεκινάς.

Μην ξεχνάς, όμως, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις κι η εξομολόγηση συναισθημάτων έχουν αιώνια έχθρα με τα δέοντα (αυτά που πρέπει να γίνουν). Άλλωστε, καρδιά και μυαλό ποτέ δεν πηγαίνανε μαζί. Η λογική, λοιπόν, μπαίνει στην άκρη και το καρδιοχτύπι κλέβει την παράσταση. Λίγο το άγχος της στιγμής, λίγο τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν σαν τις μύγες του Αυγούστου, λίγο ο φόβος της αντίδρασης του άλλου, και το σχέδιό σου μετατρέπεται σε ένα αστείο –στην καλύτερη–, αδιάφορο –στη χειρότερη–, σχόλιο για την καράφλα του γείτονά σου, του Βαγγέλη.

Εκείνη τη στιγμή στο μυαλό σου επικρατεί το απόλυτο χάος. Στο ίδιο λεπτό νιώθεις πως θέλεις να κλάψεις και να γελάσεις, ενώ ακούς φωνές να ουρλιάζουν και στο background τον Ρουβά να σου λέει «μετά από σένα το χάος, μετά από σένα το τίποτα». Τότε νομίζεις πως δε θα βρεις ποτέ το θάρρος να πεις αυτό που αληθινά αισθάνεσαι ή πως ακόμα κι αν το βρεις, ο άλλος θα σε ‘χει περάσει για διαταραγμένη προσωπικότητα και θα ‘χει φύγει. Μην ανησυχείς∙ τίποτα δεν έχει τελειώσει μέχρι να τα παρατήσεις!

Το μυστικό με τα συναισθήματα είναι ότι είναι τόσο απόλυτα, τόσο βασανιστικά και τόσο απολαυστικά την ίδια στιγμή, που πάντα θα βρίσκουν μία έξοδο μέσα απ’ το σώμα σου και μία είσοδο στην ψυχή του άλλου. Ίσως η ομιλία να μην ήταν η δίοδος που έψαχναν οι σκέψεις σου, υπάρχουν όμως κι άλλες αισθήσεις.

Η ουσία, τελικά, δεν κρύβεται στις λέξεις, που τόσο προσεκτικά έχεις στρατολογήσει κι αποστηθίσει καλύτερα κι από ιστορία κατεύθυνσης. Αυτό που αληθινά μετράει στα μάτια του ανθρώπου απέναντί σου είναι η παρουσία σου δίπλα του, είναι ο τρόπος που τον κοιτάς κι ο χαριτωμένος τρόπος που θα κοκκινίσουν τα μάγουλά σου όταν πετάξεις τη σαχλαμάρα για την καράφλα του γείτονά σου, του Βαγγέλη.

Όλα αυτά θα μαρτυρήσουν σε εκείνον που σκέφτεσαι κάθε βράδυ τα συναισθήματά σου κι η αντίδρασή του θα μαρτυρήσει σε εσένα αν αξίζει να τον σκέφτεσαι. Οι λέξεις δυναμώνουν στη σιωπή -κι ας κρύβονται στα μάτια.

Όποια κι αν είναι η αρχή κι όποιο κι αν είναι το τέλος στο παραμύθι σου, να θυμάσαι πως πάντα αξίζει να προσπαθήσεις, ακόμα κι αν χρειαστείς πολλές ευκαιρίες μέχρι να σταματήσεις να δειλιάζεις.  Ό,τι πηγάζει από κάτι πραγματικό αξίζει να γίνει και πραγματικότητα.

Αν το αισθήματά σου είναι αληθινά δε χρειάζεσαι κανένα στρατηγικό σχέδιο και καμία συμβουλή, αρκεί να έχεις κάνει τη σωστή επιλογή κι άφησε τα μάτια να κάνουν τη δουλειά τους.