Αυτή η ιστορία ανήκει στην Άντα.
Απόψε θα κάνουμε παρεούλα στην Άντα και τις αναμνήσεις της. Αναμνήσεις από έναν έρωτα που ξεκίνησε ως πολλά υποσχόμενος και κατέληξε ανεξήγητα να αιωρείται γύρω από ένα τέλος που δε βρήκε ποτέ το νόημά του μέσα της. Πιθανότατα το έχετε νιώσει κι εσείς. Μιλάμε γι’ αυτό το τόσο οικείο «γιατί ρε γαμώτο;» που μας ξεφεύγει όλο αγανάκτηση ύστερα από κάθε άδοξη κατάληξη, ύστερα από καθετί που παραμένει ανολοκλήρωτο.
Η Άντα μας, λοιπόν, όπως σας είπα, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μου τις αναμνήσεις της ώστε εγώ να τις μοιραστώ έπειτα μαζί σας. Ανάμεσά σας ίσως να είναι και η άμεσα ενδιαφερόμενη, η τότε κοπέλα της. Ίσως και όχι. Όπως και να ‘χει, αυτήν την ιστορία αποφάσισα να την αφιερώσω στον έρωτά τους και να την απευθύνω στο άλλο μισό της υπόθεσης, που αν τελικά τη διαβάσει θα καταλάβει πως ένας άνθρωπος εκεί έξω ακόμη νοιάζεται.
Γνωριστήκατε σ’ ένα κρητικό κουτούκι κάποιο βράδυ κι ενώ ήσαστε από διαφορετικές παρέες κάτι σας ώθησε να καθίσετε δίπλα-δίπλα από την αρχή. Ντροπαλή και αμίλητη η Άντα δεχόταν στωικά τα ρακόμελα που της πρόσφερες –κι ας μην της αρέσει καθόλου το ρακόμελο– γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν ήθελε να βγάλει το όνομα της ξενέρωτης μπροστά σου. Απ’ ό,τι φαίνεται το καμπανάκι μέσα της χτύπησε νωρίς-νωρίς για σένα ακόμη κι αν το έκρυβε κι αυτά είναι γνωστά τερτίπια ενός κεραυνοβολημένου. Μια καλή πρώτη εντύπωση, όσο να πεις, ήθελε να την κάνει.
Όλο αυτό είχε ανταπόκριση και από τη δική σου πλευρά. Δεν άργησες να κάνεις εμφανές πως το είχες ήδη ξεχωρίσει το κορίτσι μας σ’ έναν αγώνα μπάσκετ, όπου την είχες δει να παίζει νωρίτερα και μάλιστα είχες προσέξει κάθε λεπτομέρεια. Κομπλιμέντο στο κομπλιμέντο η δικιά μας δεν άργησε να κοκκινίσει, να σκύψει και το κεφάλι ψελλίζοντας το απαραίτητο «ευχαριστώ» κι έτσι τελικά να ρίξει κι εκείνη εντελώς το οχυρό που καθόταν δίπλα της. Εσένα. Καιρό μετά, άλλωστε, της εκμυστηρεύτηκες πως την είχες ερωτευτεί ακριβώς για κάτι τέτοιες αντιδράσεις της.
Όταν αποκαλύψατε πια η μία στην άλλη τα συναισθήματά σας, απελευθερωθήκατε, το ζήσατε από το πρώτο λεπτό και το ζήσατε έντονα. Χαθήκατε απ’ όλους κι απ’ όλα. Μείνατε μαζί σχεδόν από την αρχή, ήταν κάτι που ήρθε μόνο του. Το θέλατε, το νιώθατε και δεν κωλώσατε μπροστά σε λεξούλες ή φράσεις όπως το «νωρίς» ή το «συνέχεια μαζί». Κανείς δεν κρίνει εξάλλου τι είναι σωστό και τι όχι σε έναν έρωτα όταν μια κατάσταση υποκλίνεται μπροστά στην ίδια την επιθυμία. Περάσατε στιγμές πολύ όμορφες. Μοιραστήκατε συναισθήματα που σε πολλά ζευγάρια χρειάζεται πολλαπλάσιος χρόνος για να αναπτυχθούν.
Πονάει ν’ αναπολεί κανείς τα όμορφα από κάτι που δεν έσβησε ποτέ για τον ίδιο μα δεν υπάρχει πια. Γι’ αυτό και η Άντα έχει κρατήσει κάθε λεπτομέρεια που σε αφορά αναλλοίωτη στο μυαλό της. Το πάθος σας, τις εκδρομές σας με το αμάξι σου, που το έλεγες «μπουκίτσα» χαριτολογώντας, τις διακοπές σας (πάντα οι δυο σας και το «παιδί», όπως αποκαλούσατε τα σκυλάκι σας), τα πειράγματα σας.
Σε έβλεπε από τη θέση του συνοδηγού, σε καμάρωνε και σε ερωτευόταν ακόμη περισσότερο σε κάθε βόλτα σας. Τότε που το σκάγατε ξημερώματα και τρέχατε με το μικροσκοπικό σου αμάξι στα λιμανάκια, θυμάσαι; Και να σε τσιτώνει να γκαζώνεις όλο και περισσότερο αφού σου άρεσε τόσο η ταχύτητα.
Θυμάται τα καλοκαίρια σας, εσένα να την πασαλείβεις με αντηλιακό 50άρι κι εκείνη σαν μπόμπος κάτω απ’ την ομπρέλα να σου φωνάζει να ‘ρθεις στη σκιά γιατί ψηνόσουν. Να σε βλέπει να της χαμογελάς κι έπειτα ν’ απομακρύνεσαι μέσα στη θάλασσα. Κι αν πάθαινες τίποτα, γαμώτο, τι θα έκανε που δεν ήξερε να κολυμπάει; Ανησυχούσε για ‘σένα γιατί της έμαθες πώς είναι ν’ αγαπάει κανείς με όλες τις μορφές αγάπης που μπορεί να υπάρχουν.
Σε θυμάται να γελάς με τ’ αστεία της που ήξερε ότι τα λάτρευες και κάνει ξανά εικόνα τον εαυτό της να γίνεται όμορφη μόνο για πάρτη σου. Αυτό ήταν που επεδίωκε πάντα. Να κάνει εσένα ευτυχισμένη ό,τι κι αν σήμαινε αυτό.
Θυμάται ακόμη που της φώναζες επειδή ενίοτε γινόταν σπάταλη, μιας και τα λεφτά δεν της έτρεχαν απ’ τα μπατζάκια, αλλά δεν την ένοιαζε. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να έχει εσένα στα όπα-όπα και για έναν τέτοιο ιερό σκοπό θα χαλούσε θησαυρούς ολόκληρους κι ας μην τους είχε.
Έχοντας το ρόλο της λίγο πιο αλλοπαρμένης στη σχέση σας, μπορεί να έκανε επιπολαιότητες, αλλά την ίδια στιγμή που σε εκνεύριζε, την ίδια στιγμή σε κέρδιζε εκατό φορές παραπάνω και της το είχες εξομολογηθεί.
Φύσει ρομαντική, η Άντα μας φρόντιζε συχνά να ετοιμάζει όμορφες εκπλήξεις για να κρατάει τη σπίθα ανάμεσά σας ζωντανή. Θέλω να σε κάνω να θυμηθείς κι εσύ με όλα αυτά πως ήσουν πάντα το επίκεντρό της.
Όχι, δεν ήταν όλα ρόδινα μεταξύ σας, το ξέρει. Ακόμη κι όταν ξεσηκώνατε την πολυκατοικία με τους τσακωμούς σας όμως –γιατί κι αυτό το κάνατε με πάθος– ξέρατε πως η κατάληξη θα ήταν μια τεράστια αγκαλιά, και πολύ συχνά το γνωστό σε όλους μας μετακαβγαδικό σεξ σε όλα τα έπιπλα του σπιτιού.
Ναι, της λείπεις. Της λείπεις πολύ, τι δεν καταλαβαίνεις; Σηκώθηκες κι έφυγες και τον πραγματικό λόγο δεν τον έμαθε ποτέ. Ούτε θέλησε να επιδιώξει να μάθει πού και πώς κατέληξες, γιατί φοβόταν ότι θα πονέσει περισσότερο αν μάθαινε πως εσύ έχεις πια προχωρήσει. Άσε με τώρα που η πραγματική αγάπη δεν έχει τέτοιους εγωισμούς! Όταν μπαίνει κι ο έρωτας στο παιχνίδι, όλα ανατρέπονται και είμαι σίγουρη πως το ξέρεις.
Άκουσε τελικά πως μάλλον ξαναγύρισες στην πρώην σχέση σου (εκείνη, ντε, με την οποία έλεγες πως δεν είσαι ερωτευμένη). Τέτοια νέα έρχονται και σε βρίσκουν με κάθε τρόπο κι ας μην τα ψάχνεις ο ίδιος.
Ήσουν άνθρωπος αυτοκαταστροφικός και προτιμούσες τα «σιγουράκια», το είχε καταλάβει. Ίσως έπρεπε να το περιμένει κιόλας όλο αυτό, μα μπορεί να εθελοτυφλούσε – ποιος ξέρει;
Υποθέτει πως ίσως φοβήθηκες εκείνο το «κάτι» που ώρες-ώρες αισθανόσουν ότι δεν μπορούσες να ελέγξεις σ’ εκείνη. Και σου άρεσε να ελέγχεις. Το ‘χες στο αίμα σου να γαμάς τον άλλον και να τον κάνεις έπειτα να σε κυνηγάει σαν σκυλάκι, όπως λέει. Την είχες ανάγκη την επιβεβαίωση αυτού του είδους, γι’ αυτό ίσως δεν ήταν αρκετός για σένα ο τρόπος που σου εκδήλωνε τα συναισθήματά της.
Το ότι τη διέλυσες είναι δεδομένο, όπως δεδομένο είναι και το ότι δε μετανιώνει για τη σχέση σας κι όλα όσα προλάβατε να μοιραστείτε μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια. Πέντε μήνες και παραπάνω πια πάνε που χωρίσατε και όπως βλέπεις, αν επέστρεφες, θα ήταν σαν να έγινε θαύμα για εκείνη.
Σε φιλούσε συχνά στα μάτια για να ξορκίσει τις χαζές προλήψεις περί χωρισμού. Ο χωρισμός ήρθε. Μα δε φταίει το φιλί στα μάτια, αγάπη μου, αν εσύ δεν τολμάς ποτέ και για τίποτα. Όχι, δεν τόλμησες ποτέ για εκείνη. Ίσως σου λείπει κι εσένα, το αισθανόταν πως όσα ένιωθες ήταν αληθινά. Αλλά τι να το κάνει όταν η δειλία σου δε σ’ αφήνει ν’ ακολουθήσεις αυτό που πραγματικά θέλεις;
Εσύ τελικά έφυγες κι έμεινε το κοινό σας τατουάζ να της τρίβει στα μούτρα ότι την έχεις σημαδέψει με κάθε τρόπο. Θέλει τόσο να έρθει να σε βρει, έτσι τρελαμένη και ροκ, όπως έλεγες κι εσύ, μα… αν θέλετε τη γνώμη μου, όντως τα κάνατε θάλασσα.
Το τι έφταιξε εν τέλει δεν το γνωρίζω και ό,τι εικόνες έφτιαξα ήταν με τη βοήθεια της Άντας, που απέδωσε τα συναισθήματά της με τρόπο χειμαρρώδη. Δεν ξέρω αν αυτή η σχέση θα είχε τέτοια παρακαταθήκη τόσο όμορφων κοινών στιγμών αν δεν άξιζε στ’ αλήθεια.
Ίσως έφταιξε όντως ο φόβος, ίσως κάτι άλλο που δε θα μάθουμε ποτέ. Το ανολοκλήρωτο όμως δε μου αφήνει όμορφη αίσθηση. Οι αιωρούμενες καταστάσεις δεν είναι το φόρτε μου. Και τελικά εγώ, έχοντας ίσως νιώσει μόνο τη μία από της δυο πλευρές, θα είχα την επιθυμία ενός happy end κινηματογραφικού επιπέδου γιατί, ναι ρε γαμώτο, έχουμε και ρομαντική πλευρά!
Κι εσύ, ρε Άντα, κατάφερες να μας την ξυπνήσεις.
Ήταν η ιστορία της Άντας για τη στήλη Yourstories Reloaded. Στείλε κι εσύ τη δική σου ιστορία εδώ.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
