Το ξυπνητήρι θα χτυπήσει στις 6:50. Θα ανοίξεις την αγκαλιά σου και θα μου δώσεις τρία φιλιά.
Το ξυπνητήρι θα ξαναχτυπήσει στις 6:55 και θα σιγομουρμουρίσω πως δεν πρέπει να πάμε δουλειά σήμερα.
Θα ‘ρθεις από πάνω μου να με αγκαλιάσεις σφικτά και θα με καλημερίσεις.
Στις 16:50 θα χάσω την συγκέντρωση μου στη δουλειά γιατί θα πλησιάζει η ώρα να σε δω.
Το βράδυ, θα ξαπλώσουμε αγκαλιά και θα προσποιηθούμε πως δεν έχουμε όρεξη.
Τελικά, πάλι θα καθυστερήσουμε να κοιμηθούμε ψάχνοντας τις πυτζάμες μας που είναι κουλουριασμένες στο πάτωμα.
Θα περιμένω να έρθει η Παρασκευή και το Σάββατο το πρωί θα κυλιστούμε για τρεις ώρες στα σεντόνια.
Πάλι κάποιος από τους δύο θα παραβεί τους κανονισμούς και για άλλη μια φορά θα ετοιμάσει βασιλικό πρωινό.
Την Πέμπτη θα πούμε πως το παρακάναμε και πως από βδομάδα θα μείνουμε χώρια λίγες μέρες.
Και θα έρθει η νέα βδομάδα και θα εξομολογηθούμε πως δεν εμείς δεν αντέχουμε να είμαστε σε απόσταση, για να κρατήσουμε τη φλόγα άσβεστη.
Θέλουμε να μη χάνουμε ούτε στιγμή.
Θα σε θυμώσω τις ωρες που νυστάζω και δε σε ακούω, θα φωνάζεις πως δεν επικοινωνούμε, θα γκρινιάξω πως είσαι συνεχώς κακός, θα με αγκαλιάσεις σφικτά και θα με φιλήσεις στο μέτωπο.
Λατρεύω ξέρεις, τις στιγμές που γίνεσαι ο μέντοράς μου. Που σε ακούω να μιλάς για χίλια πράγματα και προβληματίζομαι γιατί εγώ δεν τα είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Μ’αρέσει που συχνά σκέφτεσαι, πριν από μένα, γουστάρω να σε καμαρώνω.
Η αλήθεια είναι πως ελάχιστα πράγματα μπορούν να με θυμώσουν σε σένα. Να θυμάσαι όμως, πώς όταν εσύ θυμώνεις και φεύγεις, μετράω πάντα μέχρι το δέκα που θα επιστρέψεις. Γι’αυτό μην καθυστερήσεις ποτέ πάνω από δέκα.
Όταν είσαι μακρυά, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται αν όντως σε θέλει όσο νομίζει.
Στριφογυρίζουν σκέψεις για το πώς θα ναι η ζωή μου χωρίς εσένα, για το πώς θα κοιμάμαι το βράδυ χωρίς εσένα δίπλα μου. Η ανάγκη του μοιράσματος μαζί σου, με βγάζει βιαστικά από τις σκέψεις.
Ύστερα σκέφτομαι γιατί σε θέλω εδώ μαζί μου. Είναι εκείνες οι ώρες που μου δείχνεις πως δεν θέλεις να με κακομαθαίνεις, οι ώρες που αναζητώ επιβεβαίωση, που απαιτώ τα φιλιά που δικαιούμαι.
Ανασφαλής μέχρι το κόκκαλο γιατί τόσους μήνες μετά, ακόμη δεν ησυχάσαμε, ακόμη ο έρωτας τρίζει κάτω από τα σεντόνια, ακόμη υπάρχει αυτό το κάτι στον αέρα που θέλω να εισπνέω σαν ναρκωτικό.
Κάποιες μέρες κοιτάζω τον καθρέφτη και δε με αναγνωρίζω.
Ζυμώθηκα μαζί σου και άλλαξα όπως άλλαξες κι εσύ, για να κάνουμε το «μαζί», εύκολη υπόθεση.
Θα μείνω εδώ και ας είσαι το ναρκωτικό μου. Θα είμαι για όσο θα μπορώ να ρουφάω τζούρες από τα μέσα σου, για να γεμίζω τα δικά μου.
Και θα μείνω για όσο ακόμα τα πρωινά του Σαββάτου θα μυρίζουν καφέ και κανέλα.
