Πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος που θα ‘δινες τα πάντα για να ‘σαι μαζί του. Και συνήθως δεν είναι εκείνο το πρόσωπο που η ευτυχία σου βρίσκεται δίπλα του, αλλά ένα άτομο που εσύ προσπαθείς απεγνωσμένα να έρθετε κοντά. Το πιο πιθανό να ‘ναι ένας απ’ τους λόγους που σκας τον μισό σου μισθό στον ψυχολόγο σου και που τηλεφωνείς στα φιλαράκια μεταμεσονύχτιες ώρες.
Ό,τι κι αν νιώθεις, προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως ο άνθρωπος αυτός είναι «ακατάλληλος». Το λέει η κοινή λογική, το λέει η μάνα σου, η παρέα σου, οι συνάδελφοι στη δουλειά. «Τόσα σου ‘χει κάνει μωρέ κι εσύ ακόμα ασχολείσαι;». Θυμώνεις. Με σένα. Βλέπεις ότι στην καλύτερη η όλη φάση δεν τσουλάει, πως το πράγμα δεν είναι αμοιβαίο, πως το όλο σκηνικό έχει μια δόση αυτοκαταστροφής. Το πρόσωπο μπορεί και να σου βγάζει τον χειρότερό σου εαυτό. Να είναι ο λόγος που χαλιέσαι, που τίποτα γύρω σου δε σε συγκινεί, που μένεις στάσιμος και δεν προχωράς.
Σε πείθουν. Κι έπειτα σε πείθεις. Πως πρέπει πάση θυσία να μείνεις μακριά. Πως ο άνθρωπος αυτός δεν είναι το γραφτό σου, πως δεν πρόκειται με την καμία να σου προσφέρει αυτά που ζητάς. Πως παλεύεις για προσδοκίες που μόνος έχεις χτίσει στο κεφάλι σου, πως δεν είσαι στην πραγματικότητα ερωτευμένος με το ίδιο το άτομο, αλλά με την εικόνα που έχεις φτιάξει.
«Δε γίνεται, εξάλλου, να το γουστάρεις όλο αυτό. Δε γίνεται να πονάς και να τη βρίσκεις. Είναι αδιανόητο να πληγώνεσαι και να θες να μένεις. Να δεις που κάποιο στοίχημα θα ‘ναι με τον εαυτό σου πως εσύ θα καταφέρεις να το αλλάξεις τούτο το μούτρο, πως θα το φέρεις στα μέτρα σου, πως θα πετύχεις επιτέλους να ‘ρθει με τα νερά σου. Τι είσαι εσύ; Κανένας τυχαίος που τα παρατά στο πρώτο εμπόδιο;».
Γυρνάς. Ξανά και ξανά στο ίδιο πρόσωπο. Παίζεις την ιστορία σου σε replay περιμένοντας ένα τέλος διαφορετικό. Δεν ξέρεις πού βασίζεις αυτή σου την πεποίθηση, όμως είσαι σίγουρος πως κάποια στιγμή το happy end σας θα έρθει. Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως σ’ έχεις πληγώσει τόσο με τις επιλογές σου και πως καλύτερη λύση απ’ το να φύγεις οριστικά δε θα βρεις. Εξάλλου, και να μείνεις ποτέ δε θα ‘ναι τα πράγματα όπως τα ‘χεις πλάσει στο μυαλουδάκι σου. Στην καλύτερη να συμβιβαστείς με κάτι που δε θα σε γεμίζει χαμόγελα, που θα τσιτώνει το νευρικό σου σύστημα και θα δοκιμάζει τις αντοχές σου.
Ένας άνθρωπος που σε κάνει να πονάς ψυχικά, που σε ‘χει κάνει να βιώσεις συναισθηματική κακοποίηση, δεν πρόκειται να γίνει η ευτυχία σου, όσο κι αν το προσπαθήσεις. Φύγε. Όχι για τη μάνα σου που θέλει να σε δει ευτυχισμένο, όχι για τους φίλους που καιρό τώρα φωνάζουνε, αλλά για σένα, που σου αξίζει τουλάχιστον κάποιος που θα βλέπει ότι υπάρχεις και θα εκτιμά αυτά που έχεις να προσφέρεις. Ένας άνθρωπος που δε σε κάνει να δακρύζεις, που δε θα είναι η αφορμή να αμφιβάλλεις για την αξία σου και να τρέμει το φυλλοκάρδι σου πάνω από ένα τηλέφωνο που δε χτυπά ή αρκείται σε αναπάντητες κλήσεις.
Και φρόντισε η επόμενη επιλογή σου, να είναι δίπλα σου και να θέλει να χτίσετε κάτι μαζί.
Συντάκτης: Guest Pillowfighter
