Γράφει η Ναταλία.

Έχω μια φίλη τώρα τελευταία. Τη λένε μοναξιά. Δεν είναι και πολύ επιτυχημένο το όνομά της, το ξέρω, όμως εμένα μου φάνηκε όμορφο όταν για πρώτη φορά τη γνώρισα. Ως παρουσία δε θα τη πεις και πολύ εύκολη. Είναι ιδιότροπη κι ενίοτε αλλοπρόσαλλη. Είναι από εκείνα τα πρόσωπα που ή θα τα μισήσεις ή θα τα αγαπήσεις. Στη δική μου περίπτωση συνέβη το δεύτερο. Την αγάπησα.

Είχα ακούσει πολλά γι’ αυτήν από φίλους και γενικά τα περισσότερα δεν μπορώ να πω πως ήταν κολακευτικά. Η ίδια, όμως, μου τα διέψευσε όλα όταν τη γνώρισα καλύτερα. Έχω μια φίλη, τώρα τελευταία, που δε μου γκρινιάζει ποτέ όπως οι υπόλοιποι. Είναι σιωπηλή, μα η σιωπή της σπάει τζάμια κάποιες στιγμές. Μπορεί να καθίσει μαζί μου για ώρες ατελείωτες, χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο, απλά να με ακούει. Να με ακούει δίχως να με κρίνει. Να με ακούει και να καταλαβαίνει όλες μου τις ανησυχίες.

Υπάρχουν στιγμές που δε θέλω να την κάνω παρέα κι αυτή με τρομερή ευγένεια θα παραμερίσει και θα το σεβαστεί. Το περίεργο είναι πως τις στιγμές που δεν την κάνω παρέα, νιώθω πιο ανάλαφρα μέσα μου, ίσως γελάσω και λιγάκι. Αναρωτιέμαι πώς τυχαίνει μαζί της να μη θέλω να γελάσω ποτέ, μα στιγμιαία η σκέψη μου αυτή σβήνει, αφού περνάω το ίδιο καλά μαζί της κι έτσι.

Έχω μια φίλη τώρα τελευταία που δε ρωτάει ποτέ «γιατί». Που δε σκαλίζει όλα αυτά που σκαλίζουν οι υπόλοιποι, προκαλώντας περισσότερα «γιατί» που φυσικά θα μείνουν αναπάντητα. Με ακούει να της μιλάω για άλλους με τρομερή προσήλωση. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και τη ρώτησα κι εγώ κάτι για πρώτη μου φορά. Τη ρώτησα γιατί οι περισσότεροι δεν αγαπούν τη μοναξιά, την ίδια δηλαδή. Μου απάντησε πως δεν ήταν πάντα έτσι, πως οι φίλοι της την αποξένωσαν και πως η ίδια κατέληξε να ‘ναι μόνη. Η μοναξιά δεν ήταν πάντα μόνη.

Κι αφού καμία φιλία δεν είναι τέλεια, έτσι κι η δική μας έχει περάσει τα δικά της τεστ αντοχής. Πέρασε καιρός που δε μιλούσαμε, στιγμές που ούτε καν τη θυμόμουν. Ημέρες που τη θεωρούσα σαχλή κι ιδιόρρυθμη. Θα ορκιζόμουν πως κάποιες φορές δεν ήθελα ούτε καν να την έχω γνωρίσει, μα όταν οι έγνοιες σε πλησιάζουν είναι η μόνη που θα τις διώξει. Με τρόπο γενναίο. Μόνο αυτή μπορεί, και το κάνει τόσο αποτελεσματικά.

Έχω μια φίλη, τώρα τελευταία, που θα κάνει τα πάντα για να διεκδικήσει τη φιλία μας. Δε θα επιτρέψει σε άλλους να με πάρουν από αυτήν, μιας κι εκτιμά πολύ τη δική μας παρέα. Στην αρχή με έπνιγε αυτό, μα με τον καιρό έμαθα να το αγαπώ, να το εκτιμώ ως στοιχείο μιας πολύ βαθιάς φιλίας. Η μοναξιά είναι φίλη αδελφική. Της τα λέω όλα και ξέρω πως είναι εχέμυθη. Δεν είναι σαν τους άλλους, που θα φανερώσουν με την πρώτη ευκαιρία τα μυστικά σου. Όχι, εκείνη ξέρει να κρατάει μυστικά. Τα πιο πετυχημένα και τα πιο σπάνια μόνο η μοναξιά τα γνωρίζει.

Έχω μια φίλη, τώρα τελευταία, που αναρωτιέμαι γιατί δεν την είχα γνωρίσει πιο πριν. Αν την ήξερα από παλιά, θα ‘χα γλυτώσει από πολλά βάσανα κι έγνοιες. Θα της όφειλα πολλά, όπως και τώρα. Κι αν μερικές φορές έχω την αίσθηση πως χάσαμε πολύτιμο χρόνο απ’ τη φιλία μας, σκέφτομαι πως ποτέ δεν είναι αργά για να εκτιμήσεις μια νέα φιλία.

Ναι, η μοναξιά είναι η καλύτερή μου φίλη. Θα της το ανακοινώσω απόψε που θα τη συναντήσω και πάλι για να χαρεί. Θα της πω πως, ανάμεσα σε πολλούς, αυτήν επέλεξα για φίλη μου. Θα της πω ότι δε με νοιάζει που δε λέει πολλά, φτάνει που με ακούει. Φτάνει που με στηρίζει με τη σιωπή της.

Οι φιλίες στη ζωή δε κρίνονται με το τι έχεις δώσει και το τι έχεις πάρει. Κρίνονται με βάση το δέσιμο και την επαφή. Κι εγώ της έχω δοθεί απόλυτα. Τη νιώθω και με νιώθει. Επικοινωνία μη λεκτική, όμως τι να τις κάνεις τις λέξεις αν δεν μπορούν να νιώσουν κι αυτές;

Η μοναξιά τείνει να γίνει η καλύτερη φίλη πολλών, αν όχι όλων. Το λυπηρό είναι πως υπάρχουν κάποιοι που παρόλο που την κάνουν παρέα, ντρέπονται να τη γνωρίσουν σε άλλους, λες και θα τους κατακρίνει κανείς. Κι εκείνη σιωπηλή το υπομένει όλο αυτό.

Αν νιώθεις χαρά που δεν την έχεις φίλη, μη βιαστείς. Η μοναξιά ξέρει να περιμένει. Γιατί κάποια στιγμή της ζωής σου θα την πλησιάσεις για να κάνει αυτό ακριβώς που της αρέσει: να σωπαίνει.

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη