Όταν θα νιώθω ευάλωτη και θα θέλω να σε δω θα ακούω εκείνη την playlist

Παραμονή των γενεθλίων μου απόψε. Πάντα η μέρα αυτή σηματοδοτούσε για μένα μια νέα αρχή, με πλημμύριζε μια περιρρέουσα αισιοδοξία. Θες γιατί συνοδεύεται με την έλευση μιας νέας προσωπικής χρονιάς, θες γιατί είμαι ευγνώμων που κατάφερα να προσθέσω άλλον έναν χρόνο στην πλάτη μου; Ίσως να είναι κι η συνειδητοποίηση της επιπλέον γνώσης, της αίσθησης ότι ο χρόνος που πέρασε με έκανε σοφότερη, μου δίδαξε κάτι.

Τέτοια μέρα, συνήθως, όσο φορτωμένο πρόγραμμα κι αν έχω, φροντίζω να αφιερώνω λίγο χρόνο σε ‘μένα, να αφουγκραστώ τις ανάγκες μου, να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, να μου δώσω συγχαρητήρια γι’ αυτά που κατάφερα, μα και να με μουντζώσw και με τα δυο χέρια αν χρειαστεί, για τα λάθη που έκανα. Είναι ας πούμε, το δώρο μου σε ‘μένα. Το χρωστάω στον εαυτό μου και νιώθω την ανάγκη να το χαρίσω απλόχερα. Αξίζει αυτό το δώρο περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι κάτι που θρέφει την ψυχή μου, που με ευχαριστεί και μου επιτρέπει να με γνωρίσω καλύτερα.

Έτσι απόψε λόγω της ημέρας η αισιοδοξία έχει χτυπήσει κόκκινο, σε βαθμό να κάνω κινήσεις τολμηρές, κινήσεις έξω από τα τετριμμένα, να επιτρέπω στον εαυτό μου να χαλαρώσει, να ελευθερωθεί, να πάψει να καταπιέζει σκέψεις κι αισθήματα. Γεμίζω λοιπόν την μπανιέρα και χάνομαι μέσα της, προσπαθώντας να ξεπλύνω όλα αυτά που με βαραίνουν, που με κρατάνε δέσμια του παρελθόντος. Μέσα σε όλες τις τολμηρές μου σκέψεις κι ιδέες, ξεπηδάει κι αυτή του να βάλω την playlist που κάποτε σου αφιέρωσα και στην οποία κάθε της τραγούδι, πραγματικά θύμιζε κάτι από ‘σένα, από τις στιγμές μας. Τις καλές μα και τις άσχημες.

Από τις πρώτες νότες, βεβαιώνομαι για το μοιραίο λάθος, γιατί κάθε λέξη, κάθε μελωδία μοιάζει με μαχαίρι στην καρδιά. Τα δάκρυά μου ξεχύνονται ανεξέλεγκτα αι όση προσπάθεια κι αν καταβάλλω να τα σκουπίσω ή έστω να τα πνίξω στο νερό, αυτά συνεχίζουν να τρέχουν και να καίνε τα μάγουλα μου, να φλογίζουν το μέσα μου και να θέλουν να γίνουν ουρλιαχτά, να μετουσιωθούν σε λέξεις, λέξεις που δεν ειπώθηκαν είτε γιατί δεν τολμησα, είτε γιατί δε μου δόθηκε η ευκαιρία.

Πολλά τα ερωτήματα που έχω ακόμα και δε λένε να σταματήσουν να πονάνε και να με βασανίζουν. Κάθε φορά που για λίγο ξεγλιστράς στη σκέψη μου, πάλι τα ίδια σκέφτομαι και νιώθω και με πιάνει το παράπονο κι ο θυμός.

>Αφού άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου να ξεπλύνει όλα όσα τόσο καιρό κρατούσα κλειδωμένα μέσα μου κι εφόσον στέρεψα, για λίγο, από δάκρυα, έδωσα όλες τις πιθανές απαντήσεις στα ερωτήματα που με ‘καίγαν τόσο καιρό, κατάφερα με μαεστρία να αναγεννηθώ, να νιώσω δυνατή και φυσικά να βάλω στον πάγο όλα όσα αισθάνομαι για ‘σένα και ποτέ ξανά δε θα σου κάνω τη χάρη να σου εξομολογηθώ. Σε αφήνω να ζεις με τις επιλογές σου, άλλωστε πάντα εσύ έριχνες τη ζαριά της σχέσης μας.

Εγώ κάποιες στιγμές που νιώθω ευάλωτη κι η επιθυμία μου να σε δω θα είναι μεγάλη, μια κίνηση θα κάνω, μόνο. Θα βάζω την playlist που κάποτε σου αφιέρωσα και σήμαινε τα πάντα, θα αφήνω τα δάκρυα να με λυτρώσουν και μέσα από αυτά θα παίρνω δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω να ζω χωρίς εσένα.