«Πάμε κι όπου βγει.»
Πολλά ταξίδια ξεκινούν με αυτή τη φράση. Συνήθως, ξεκινώντας ένα ταξίδι χωρίς πρόγραμμα, όμως με την καλύτερη διάθεση κι επιλεγμένη παρέα. Η φράση αυτή δεν πρέπει να ειπωθεί όταν οργανώνεται διαδρομή που γίνεται χρόνια από υπεύθυνους με πείρα και συνείδηση της θέσης που κατέχουν.
57 νέοι άνθρωποι πήγαν αλλά δε βγήκαν πουθενά. Πολλοί ακόμα κινδύνευσαν, έζησαν όμως βασανίζονται ισόβια από τα τραγικά γεγονότα που βίωσαν. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που θα συνεχίσουν να ζουν σκιές των εαυτών τους αφού έχασαν εκείνη τη μοιραία νύχτα ό,τι σημαντικότερο είχαν δημιουργήσει στη ζωή τους. Τα ίδια τα παιδιά τους. Ένας συρμός γεμάτος νέους ανθρώπους για 12 λεπτά οδηγεί αυτές τις ψυχές σε ράγες δίχως γυρισμό πάνω στις ίδιες ράγες που άλλο τρένο ακολουθεί στην αντίθετη κατεύθυνση.
Έκτακτο δελτίο ειδήσεων ενημερώνει όλη την Ελλάδα την ίδια που ο αρμόδιος σταθμάρχης, άπειρος και κακώς τοποθετημένος, ψάχνει για δικαιολογίες. Ο κόσμος θρηνεί τα νέα παιδιά που σε δευτερόλεπτα χάνουν νιάτα και όνειρα. Είναι τα παιδιά των γονέων που πλέον θα ζουν μόνο με αναμνήσεις, αλλά και τα παιδιά όλων μας. Δεν τα γνωρίζαμε, τα γνωρίσαμε όμως και τα αγαπήσαμε. Πονέσαμε, αγανακτήσαμε, θυμώσαμε, ξεσπάσαμε. Και συνεχίζουμε.
Δε θα πει κάποιος σε αυτούς τους υψηλά καθήμενους ότι είναι πολύ μικρό το δάχτυλό τους; Μάταια προσπαθούν να κρυφτούν πίσω του. Καμία ευθύνη και καμία ενσυναίσθηση δεν υπάρχει για να τους πει ότι η αλήθεια υπάρχει ως λέξη αλλά και ως γεγονός. Αλλάξατε το όριο ηλικίας για να διορίσετε τον άπειρο μεταφορέα σε σταθμάρχη; Εξαφανίσατε τα χρήματα για την αναβάθμιση των τρένων; Φορτώσατε με εκρηκτικές ύλες παράνομα βαγόνια, με σκοπό το κέρδος; Μπαζώσατε την περιοχή για να χαθούν τα στοιχεία; Κοροϊδεύετε έναν λαό κάνοντας τούς ανίδεους; Τα βάλατε με έναν λαό που δυστυχώς για εσάς δεν επέλεξε να αράξει στον καναπέ του. Ζητάει δικαίωση.
Δύο χρόνια μετά ζωντανεύουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας και εμφανίζονται από το πουθενά βίντεο. Η σιγουριά γίνεται υποψία, οι βέβαιες δηλώσεις, “δεν ήξερα δε ρώταγα”. Να είστε σίγουροι, όμως, ότι η αλήθεια θα λάμψει και θα θριαμβεύσει, το κύμα θα σας παρασύρει και όλοι σας θα πάτε εκεί που σας αρμόζει. Όταν μόνοι σας δεν είχατε την ευθιξία να παραιτηθείτε, θα σας αναγκάσει για αυτό ο λαός. Δεν είστε στο απυρόβλητο! Τα δικά σας παιδιά μπορεί να μην ταξιδεύουν με το τρένο, όμως σε κάποιον σταθμό θα σας περιμένει κι εσάς το πεπρωμένο σας. Φροντίστε να βρείτε τον τρόπο να «καθαρίσετε» τη συνείδησή σας και να μπορέσετε να κοιμάστε ήσυχοι, χωρίς να νιώθετε ότι σας κυνηγούν οι τύψεις και οι Ερινύες.
Περιμένουμε αυτή την αναγνώριση των λαθών, καθώς και την πραγματική και ουσιαστική συμπαράσταση στους γονείς που δεν μπορούν να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, να χαρούν με τα πτυχία που πήραν οι σκιές των παιδιών τους αλλά και στους υπόλοιπους χαροκαμένους συγγενείς και φίλους, με όποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτή. Περιμένουμε όλοι την «κάθαρση» του δημοσίου και των υπεύθυνων οργανισμών από τους ανίκανους υπηρέτες τους, την παραδοχή των ανακριβειών που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια των δύο ετών. Κανένας μας δεν ξεχνά. Ο αγώνας που δίνουμε μαζί με τους γονείς, που τους απέμειναν μόνο οι αναμνήσεις με τα παιδιά τους, συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο δεν αναλαμβάνετε την ευθύνη.
Και να θυμάστε, ποτέ κανείς δε νίκησε, βάζοντάς τα με την αγάπη του γονέα.
Συντάκτης: Αμαλία Ευαγγελία Αλεξανδρή
