Μην περιμένεις το αύριο χάνοντας το τώρα

Το αμάξι κινείται με 180 χιλιόμετρα την ώρα. Εσύ, συνοδηγός, να κοιτάς απ’ το παράθυρο, αλλά να μη βλέπεις κάτι ουσιαστικό. Πού να προλάβεις, άλλωστε, όταν οι εικόνες εναλλάσσονται τόσο φευγαλέα;

Είναι λες και πήρες με ορμή και νεύρο το τηλεκοντρόλ την ώρα που έβλεπες ταινία και πάτησες το fast forward μέχρι να φτάσεις στους τίτλους τέλους. Θα μου πεις, γιατί να την βάλεις απ’ τη στιγμή που δε θα την δεις; Να την απολαύσεις, να ταυτιστείς με τους πρωταγωνιστές, ν’ ασπαστείς τους διαλόγους, να νιώσεις συναισθήματα, να επηρεαστείς, ν’ αφεθείς, να ξεφύγεις, να παρασυρθείς, να διδαχθείς και να εμπνευστείς;

Δίκαιο έχεις. Μαζί σου! Στο αμάξι -ναι, σ’ αυτό που είσαι συνοδηγός- εκτυλίσσεται, επίσης μια ταινία, με τίτλο «Η Ζωή σου» κι εσύ δεν την παρακολουθείς, δε συμμετέχεις, δεν ερεθίζεσαι, δε συγκίνησε. Έννοια σου είναι μόνο ο προορισμός.

Η καθημερινότητά μας μετατράπηκε σε αμάξια που ξεπερνούν το όριο ταχύτητας, χωρίς κανένα πρόστιμο, δίχως καμιά παραδειγματική τιμωρία. Πώς να συμμορφωθούν οι επιβάτες; Διανύουν ουκ λίγα χιλιόμετρα και κάνουν αδιάκοπες κούρσες, μέχρι να τερματίσουν στους προορισμούς που τους «ανατέθηκαν», γι’ αυτό το εικοσιτετράωρο.

Όπως λοιπόν είναι ανέφικτο σ’ ένα αμάξι που πάει σφαίρα, να εκτιμήσεις τις εικόνες που σαν αστραπή περνούν απ’ τα μάτια σου και προφανώς δεν είναι σε θέση να διαστείλουν τις κόρες σου, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τη ζωή σου. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις, ούτε τους ανθρώπους, αλλά ούτε και τις στιγμές που την απαρτίζουν. Δε φταις εσύ, ούτε εγώ. Κανείς δε φταίει.

Δυστυχώς, οι γρήγοροι κι απαιτητικοί ρυθμοί της ζωής, οι υποχρεώσεις και όλα όσα πρέπει να «εκτελεστούν» σ’ ένα εικοσιτετράωρο, «εκτελούν» στην ουσία τη μαγεία της. Πιστόλι στον κρόταφο. Αποδείχτηκαν πιο δυνατοί αντίπαλοι από εμάς!

Ξέρεις κάτι; Θέλεις να κάνουμε μια συμφωνία; Να βάλουμε ένα στοίχημα; Όπως τότε που ήμασταν μικρά παιδιά και μας εξίταραν τα στοιχήματα. Αύριο να κάνουμε την ανατροπή. Να μπούμε στο ρίνγκ με διαφορετική νοοτροπία κι αντίληψη.

Ξύπνα και στάσου μπροστά στον καθρέφτη για δυο λεπτά και πες στον εαυτό σου δυο όμορφες κουβέντες. Του αξίζουν. Κλείσε τα μάτια και μύρισε τον αχνιστό καφέ σου. Επίτρεψε στην πρώτη γουλιά να κάνει έρωτα στον ουρανίσκο σου. Χαμογέλασε σε κάποιον περαστικό και θα στο ανταποδώσει. Στείλε μήνυμα σ’ αυτούς, που δεν μπορείς να φανταστείς να μην υπάρχουν αύριο στη ζωή σου και πες τους το.

Υπενθύμισε στον άνθρωπό σου, που σε αγαπάει και κάνει υπομονή, όταν εσύ τρέχεις σαν αντιλόπη να προλάβεις τα πάντα, πόσα σημαίνει για σένα. Πάρ’ τον αγκαλιά, λες και δεν υπάρχει αύριο, ταξίδεψε μαζί του σε εκείνες τις όμορφες, πρώτες μέρες που οι υποχρεώσεις και η ρουτίνα δε χωρούσαν στην εξίσωση του έρωτά σας. Το βράδυ μην κοιμηθείτε πλάτη-πλάτη.

Πριν κλείσεις τα μάτια σου, αναλογίσου πόσα κατάφερες μέχρι σήμερα, πόσες προκλήσεις έφερες εις πέρας και πόσα ακόμη σε περιμένουν.

Η ζωή είναι πανέμορφη, πρέπει να την απολαύσουμε. Κάνε στάση. Βγες απ’ το αμάξι και περπάτησε αργά και σταθερά. Κοίτα γύρω σου. Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι για την Ιθάκη σου.

Δώσε στο δικό σου, το άρωμα, το χρώμα και τον ήχο που του αξίζει. Μία είναι και γι’ αυτό είναι ανεκτίμητη. Μην την χαραμίσεις. Αμαρτία είναι!