Όποιος είπε πως η ζωή είναι εύκολη δεν έχει βγει απ’ την προστατευμένη ζώνη, που ο ίδιος έχει δημιουργήσει γύρω του. Δεν έχει τσαλακωθεί για να επιβιώσει, δεν έχει υπερβεί τον εαυτό του για να τα βρει τόσο με τον ίδιο, όσο και με τους άλλους, δεν έχει δει το πρόσωπο της δυστυχίας.
Η ζωή είναι σκληρή, καμιά φορά ανελέητη. Ακόμη κι αν οι δυσκολίες δεν έχουν χτυπήσει τη δική σου πόρτα, κοίταξε γύρω σου, βγες απ’ το μικρόκοσμό σου κι άνοιξε τα μάτια σου, αλλά κυρίως την καρδιά σου.
Είναι εύκολο να βολευόμαστε στη δική μας, άνετη θέση και να παρακολουθούμε το ναυάγιο του διπλανού. Αποστασιοποιούμαστε απ’ ό,τι μας προκαλεί άσχημα συναισθήματα και πόνο. Είδες κανένα ξέφωτο ν’ αχνοφαίνεται σε ευθύ δρόμο; Ποτέ. Πάντα σε κάτι δρόμους δύσβατους, με επικίνδυνες στροφές κι απόκρημνες πλαγιές ξεφυτρώνουν.
Ας θυμηθούμε τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη: «Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος». Αν θέλεις να εξελιχθείς, ν’ ανέβεις ένα σκαλοπάτι παραπάνω, να ξεπεράσεις κάποια εμπόδια που εμφανίστηκαν στη ζωή σου, να πλησιάσεις λίγο περισσότερο το Θεό, διάλεξε την ανηφόρα. Όπως τονίζει ο ποιητής στην Αναφορά στον Γκρέκο: «Τι φοβερός ανήφορος απ’ τον πίθηκο στον άνθρωπο, απ’ τον άνθρωπο στο Θεό».
Κανείς δεν αναστήθηκε, χωρίς πρώτα να σταυρωθεί. Κι ο σταυρός του καθενός διαφέρει. Ο καθένας μας έχει το δικό του φορτίο, το δικό του πόνο, το δικό του ανήφορο ν’ ανέβει. Και πάλι θα θυμηθώ τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη απ’ τις Αδερφοφάδες: «Η προσευχή σήμερα λέγεται πράξη. Ν’ ασκητεύεις σήμερα θα πει να ζεις με τους ανθρώπους και ν’ ανεβαίνεις κάθε μέρα, κάθε μέρα κι όχι μονάχα τη Μεγάλη Παρασκευή με το Χριστό στο Γολγοθά. Και να σταυρώνεσαι».
Σ’ αυτό το σταυρό, λοιπόν, χρειάζεσαι ανθρώπους που να γίνονται το σκαλοπάτι σου. Ν’ ανοίγουν δρόμο για σένα όταν εσύ χάνεσαι, να σκουπίζουν τον ιδρώτα σου όταν κουράζεσαι, να σου δίνουν ένα ποτήρι νερό για να ξαποστάσεις, να σε σπρώχνουν για να συνεχίσεις όταν είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις. Στο δύσκολο δρόμο της ζωής χρειάζεσαι ανθρώπους στηρίγματα, εμπνευστές, συνοδοιπόρους, ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα και δεν είναι έτοιμοι στο πρώτο πέσιμό σου να σε ρίξουν στη λακκούβα με τα φίδια.
Δεν είναι εύκολο να τους εντοπίσεις. Δυστυχώς, οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει τη λωποδυτιά, μάχονται να νικήσουν στο στίβο του ανταγωνισμού, βλέπουν παντού γύρω τους εχθρούς και χάνουν την πίστη στον άνθρωπο. Σε πληγώνουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα χέρια που σε κρατούσαν αγκαλιά, τα ίδια χέρια σε σταυρώνουν, χωρίς τύψεις. Κι όλο αυτό μοιάζει φυσιολογικό γι’ αυτούς, γιατί δεν έχουν μάθει τη σημασία της αγάπης και της αλληλεγγύης.
Επιβιώνουμε παρά τις δυσκολίες με το κεφάλι ψηλά, με τη βοήθεια ανθρώπων που η αγάπη έχει φωλιάσει μέσα τους κι έχει δημιουργήσει ένα ναό. Εκεί, όπου κάθε προσευχή μας γίνεται γι’ αυτούς πράξη βοηθείας, χωρίς αντάλλαγμα. Εκεί, όπου η ψυχή μας βρίσκει λόγο ν’ ανθίσει, εκεί, όπου η καρδιά μας βρίσκει έρεισμα ν’ αγαπά κι εκεί, όπου ο νους μας βρίσκει καταφύγιο.
Αναζητήστε εκείνους τους λίγους, που κάνουν τα πάντα για να χαμογελάτε. Εκείνους, που πάντα βρίσκουν μια καλή κουβέντα να σας πουν κι ένα λόγο υποστηρικτικό για να πάρετε θάρρος. Μην αναλώνεστε σ’ όσους σας οδήγησαν στο σταυρό. Βρείτε τη δύναμη ν’ ανέβετε τον προσωπικό Γολγοθά σας με εκείνους που θέλουν να βρίσκονται δίπλα σας και το αποδεικνύουν καθημερινά.
Και να θυμάστε: Η ψυχή ανασταίνεται μόνο όπου ανθίζει.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
