Οι τελευταίες ευκαιρίες μας αφαιρούν τη δυνατότητα να κάνουμε λάθη

Περπατάμε μέσα σ’ έναν κλειστό χώρο, όπου υπάρχει μια μικρή, μαύρη τρύπα στο έδαφος. Κινούμαστε, λοιπόν, χωρίς να προσέχουμε ιδιαίτερα την τρύπα, αφού το μέγεθός της δεν είναι αξιοπρόσεκτο.

Όμως, κάθε φορά που το βήμα μας πατά λίγο πιο δυνατά στο έδαφος, η τρύπα μεγαλώνει. Με κάθε λανθασμένο βηματισμό, λοιπόν, η τρύπα καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο. Όμως, μπορούμε να κινηθούμε άνετα, αφού η εξάπλωση της μαύρης τρύπας δε μας απειλεί ακόμη καθοριστικά.

Μέχρι που τα λάθος βήματά μας ήταν τόσο πολλά που η τρύπα έφτασε να καλύπτει σχεδόν ολόκληρο το έδαφος. Άλλο ένα λάθος βήμα να κάνουμε κι η τρύπα θα καλύψει όλο το χώρο και θα μας καταπιεί. Τότε, λοιπόν, αφού βρεθούμε ένα βήμα πριν την καταστροφή, θα προσέξουμε πολύ πώς θα περπατήσουμε.

Η σκέψη, όμως, πως βρισκόμαστε στο χείλος της μαύρης τρύπας δε θα μπορεί παρά να μας πανικοβάλλει. Κι έτσι, παρόλο που θα προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να αποφύγουμε την άβυσσό της, το λάθος βήμα πολύ πιθανόν να γίνει, λόγω του τρέμουλου που θα μας προκαλεί ο φόβος απ’ την απαγόρευση άλλου λάθους.

Ας φανταστούμε, λοιπόν, πως ο χώρος στον οποίο μπήκαμε, είναι μια σχέση κι ότι η μαύρη τρύπα που υπάρχει, επεκτείνεται με κάθε λάθος που κάνουμε μέσα σ’ αυτήν. Έτσι, κάποια στιγμή, όταν τα λάθη που θα γίνουν θα είναι τόσο πολλά, η σχέση θα φτάσει ένα βήμα πριν την καταστροφή. Τότε, αν θέλουμε να την σώσουμε, θα πρέπει να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

Δυστυχώς, όμως, η αφαίρεση της δυνατότητας να κάνουμε λάθος, όχι μόνο δε θα μας βοηθήσει να το αποφύγουμε, αλλά με την πίεση που θα μας προκαλέσει, θα είναι πολύ δύσκολο να μην προβούμε σ’ αυτό.

Kαταρχάς, όταν φτάσουμε ένα βήμα πριν το τέλος της σχέσης, μέσα μας θα είναι σαν να έχουμε ήδη ακουμπήσει σ’ αυτό. Η βεβαιότητα πως το λάθος δεν πρέπει να γίνει, που δεν μπορεί παρά να συμβεί κάποια στιγμή, προεξοφλεί την τελευταία ευκαιρία που δίνουμε στη σχέση μας. Με την ακλόνητη πεποίθηση, λοιπόν, πως αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε στο τέλος, κάνουμε σπασμωδικά το λάθος που δεν πρέπει, προκειμένου ν’ αποδεσμευτούμε από μια αναμονή, που δε θα έχει θετικό αποτέλεσμα.

Η πίεση που μας προκαλεί η «μαύρη τρύπα», που μας πλησιάζει ολοένα και πιο απειλητικά, είναι άλλος ένας λόγος, που μας ωθεί στο λάθος που δεν πρέπει να γίνει. Ο φόβος ότι βρισκόμαστε τόσο κοντά στο τέλος της σχέσης μάς πανικοβάλλει κι έτσι, όταν εμφανιστεί η δυνατότητα να κάνουμε ξανά το ίδιο λάθος, δε θα μπορούμε να σκεφτούμε λογικά και να το αποφύγουμε. Έτσι, θα ταλαντευτούμε, όσο μπορούμε, πάνω απ’ τη «μαύρη τρύπα», αλλά τελικά, θα πέσουμε, χωρίς να το θέλουμε, μέσα σ’ αυτήν.

Όταν μας αφαιρείται η δυνατότητα να κάνουμε άλλο λάθος, το μυαλό μας προσκολλάται σ’ αυτό. Σκεφτόμαστε ασυναίσθητα αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε και το λάθος μας αποκτά, έτσι, την καταστροφική γοητεία του απαγορευμένου. Τότε, με τον ίδιο, ακατανότητο τρόπο, με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια προβαίνουμε σ’ αυτό που μας απαγορεύτηκε. Θα κάνουμε το λάθος κι η μαύρη τρύπα της σχέσης μας θα επεκταθεί και θα μας καταπιεί.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως το τελευταίο λάθος βήμα πριν το τέλος μιας σχέσης είναι πολύ δύσκολο να μη γίνει. Τότε η μαύρη τρύπα της σχέσης θα επεκταθεί και θα μας βάλει, αναπόφευκτα, μέσα στην άβυσσό της.

Έτσι, δε θα έχουμε παρά να παρακολουθούμε τη μαύρη τρύπα απ’ την αρχή, προκειμένου να μη φτάσει ποτέ στο σημείο που θα μας απειλήσει καθοριστικά με την έκτασή της.