Στο μυαλό σου τριγυρίζουν εδώ και κάποιοι καιρό οι λέξεις, οι ορισμοί, το νόημα, και οι καταστάσεις που συνδέονται με αυτές.
Το λεξικό λέει πως ο ορισμός μεγαλώνω είναι κάποιος ή κάτι μικρό που περνά σε μεγαλύτερη ηλικία, αυξάνεται σε διαστάσεις, διαμορφώνεται. Αλλά αν ό,τι λέγαμε το εννοούσαμε κυριολεκτικά με το νόημα της λέξης όπως είναι στο λεξικό, τότε όλα θα είχαν άλλο νόημα. Ένας άλλος ορισμός εξηγεί τη λέξη ωριμάζω ως φτάνω σε ικανοποιητικό ή στο μέγιστο σημείο βιολογικής, πνευματικής ή ψυχικής ανάπτυξης. Βάση του λεξικού αυτές οι δυο λέξεις δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα πάρεις το λεξικό τοις μετρητοίς.
Για σένα οι λέξεις είχαν πάντα ένα δικό σου μοναδικό ορισμό, έναν ορισμό που εσύ τους έδινες. Μεγαλώνω σημαίνει συνειδητοποιώ τι συμβαίνει γύρω μου, συνειδητοποιώ τι σημαίνουν οι πράξεις και οι λέξεις των ανθρώπων. Μεγαλώνω σημαίνει συνειδητοποιώ πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτός ήταν ο ορισμός σου και σ’ αυτήν την περίπτωση, για σένα μεγαλώνω σημαίνει ωριμάζω ασχέτως με το τι λέει το λεξικό.
Τι συμβαίνει λοιπόν όταν νιώθεις πως μεγαλώνεις απότομα; Όταν η ζωή, οι καταστάσεις και οι εμπειρίες σε κάνουν να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς; Γιατί η ηλικία που ο καθένας θα ωριμάσει και θα μεγαλώσει δεν είναι η ίδια για όλους και δεν έχουν όλοι την ευκαιρία να μεγαλώσουν ομαλά. Για σκέψου ένα παιδί που μεγαλώνει σε τοξικό περιβάλλον, που μεγαλώνει ουσιαστικά μόνο και αναγκάζεται να παίρνει αποφάσεις για τον εαυτό του από μικρή ηλικία. Κάποιος που χωρίζει από σχέση ζωής και χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν δεν το περιμένει. Σκέψου έναν άντρα που χάνει το στήριγμά του και μεγαλώνει μόνος τα παιδιά τους. Για τον καθένα από αυτούς αλλάζουν όλα απότομα και σε μικρό χρονικό διάστημα μαθαίνουν πώς να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Αυτό το απότομα είναι όλη η υπόθεση, αυτή είναι η λέξη κλειδί που ωριμάζει τους ανθρώπους. Μόνο που κάποτε ίσως να είναι πολύ νωρίς για αυτή την αλλαγή, γι’ αυτό το στάδιο.
Είναι πολύ νωρίς για μικρά παιδιά να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει φτώχεια και να δουλεύουν από τα έξι τους χρόνια για να μπορέσουν να φάνε κάτι αυτή τη βδομάδα. Είναι πολύ νωρίς για παιδιά 17 χρονών που ετοιμάζονται να αποφασίσουν πώς θέλουν να μοιάζει το μέλλον τους, να ακούνε πως δεν έχουν μέλλον σε μια χώρα διεφθαρμένη και να ποδοπατούνται τα όνειρά τους. Αυτό είναι το απότομο και αυτό είναι που κάνει τον κόσμο να συνειδητοποιεί καταστάσεις. Γιατί όταν υπάρχει πόλεμος τον εικοστό πρώτο αιώνα και όλοι είναι πιόνια σε ένα θέατρο του παραλόγου τότε θα μεγαλώσουν γιατί πρέπει, πρέπει να βρουν λύσεις, πρέπει να προστατέψουν άτομα που αγαπούν, γιατί πρέπει να κοιτάξουν το μέλλον τους, γιατί πρέπει να μεγαλώσουν για να επιβιώσουν.
Είναι κρίμα να μεγαλώνουμε επειδή πρέπει και να μην περνάμε τη ζωή σταδιακά. Γιατί στα έξι τα παιδιά παίζουν στα πάρκα και στα λούνα πάρκα και στα 17 οι έφηβοι κάνουν κοπάνες και δίνουν φιλιά στα κρυφά. Όταν όμως η γη γυρίζει γρήγορα δε μένουν περιθώρια για τα στάδια.
Όλα όμως είναι μέρος του παιχνιδιού που λέγετε ζωή, κι ας λένε πως δεν υπάρχουν νικητές σε αυτό το παιχνίδι. Ψέματα λένε. Νικητής θα βγεις όταν καταφέρεις να σταματήσεις για λίγο το χρόνο και αποφασίσεις εσύ πότε θέλεις να μεγαλώσεις. Πότε θέλεις εσύ να δεις τον κόσμο με γυμνά μάτια και χωρίς παρωπίδες.
Γιατί αν μεγαλώσεις απότομα και πριν να είναι η ώρα σου τότε ο κόσμος ο άσχημος, άσχημος θα παραμείνει. Αλλά αν μεγαλώσεις όταν είσαι έτοιμος, θα ξέρεις πώς να κάνεις την ασχήμια ομορφιά από όποια πλευρά του κόσμου και αν κοιτάζεις.
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
