Όταν συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι άτρωτος

(Σήμερα, θα σου εξομολογηθώ μια αρκετά σημαντική μου προσωπική εμπειρία, η οποία πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου το να μην τη μοιραστώ. Θα μπορούσες να το αναφέρεις σαν ένα τεράστιο σεντόνι εξομολόγησης. Συνοπτικά θα σου πω ότι μέχρι τα 26 μου χρόνια, όλων των ειδών οι ιατρικές μου εξετάσεις ήταν άριστες. Δεν ήμουν εμμονικός με το να ακολουθήσω τη διατροφή, απλά ήμουν προσεκτικός και γενικά τα κιλά μου ήταν νορμάλ. Καθώς διαβάζεις αυτού του είδους το άρθρο είναι ότι  δεν αντέχω το αίμα και τα χειρουργεία, με το δεύτερο να με φοβίζει πολύ περισσότερο σε βαθμό να μην τα μπορώ ούτε στις ταινίες.)

Κάθε αλλαγή που αντικρίζεις όταν έρχεσαι απέναντι από την όψη του καθρέπτη, μπορεί να σου αποφέρει μια ποικιλία συναισθημάτων. Είτε σε κάνει χαρούμενο και συνάμα περήφανο είτε σε απογοητεύει είτε σε κάνει ακόμα πιο δυνατό ψυχικά. Οι περισσότερες από αυτές τις εξωτερικές μας αλλαγές που βλέπουμε, είτε είναι το αποτέλεσμα από το γυμναστήριο που πηγαίνεις εδώ και 3 μήνες είτε είναι μια όμορφη φουσκωμένη κοιλίτσα είτε το νέο σου look που δοκίμασες είτε το να τσεκάρεις πόσο πολύ σου πάνε τα νέα σου ρούχα είτε οτιδήποτε άλλο σε έχει κάνει να θες να εστιάσεις στον καθρέφτη. Οι αλλαγές που γίνονται πάνω μας από όταν ήμασταν νεότεροι, δεν τις καταλαβαίναμε τόσο εύκολα, με το πιο αθώο και εύκολο παράδειγμα να αποτελεί τη φάση που παίρναμε μπόι, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις το καταλάβαινε κάποιος που είχε να μας δει καιρό. Άλλωστε, ποιος θα καθόταν να μετρήσει το ύψος του καθημερινά;

Όπως σου ανέφερα πιο πάνω, υπάρχουν αλλαγές στο σώμα σου που σε κάνουν να νιώσεις πιο δυνατός ψυχικά. Εκείνην την ώρα, νιώθεις ανίκητος μιας και υπήρξε στιγμή που ήσουν αρκετά ευάλωτος αλλά αυτό δε σε καθόρισε στο να μείνεις στην τότε κατάσταση.

Όλα αυτά μας φέρνουν στο ημερολόγιο του χρόνου να δείχνει κάπου στα μέσα του Οκτώβρη του 2021, όπου ένας αναπάντεχος στομαχόπονος με έκανε να μην κοιμηθώ παραπάνω από ένα σερί δίωρο. Την επόμενη μέρα, έμοιαζε να είναι πιο ήπιος, οπότε αυτό δε με εμπόδισε να πάρω την απόφαση να πάω κανονικά στη δουλειά, προκειμένου να μη “χώσω” περισσότερο τους συναδέλφους μου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, ο πόνος συνέχιζε σε βαθμό να δυσκολεύομαι να καθίσω και να σηκωθώ από την καρέκλα, αλλά έλεγα ότι ξέρεις θα πας σπίτι και θα το δεις. Κοιμήθηκα αρκετά νωρίς για μένα, όπου αντιλήφθηκα ότι ο πόνος έμοιαζε σαν να μην υπάρχει σε σχέση με το προηγούμενο βράδυ.

Την επόμενη μέρα, συνέχιζα να πονάω ελαφρά οπότε αποφάσισα να επισκεφτώ έναν ακτινολόγο για να δούμε τι παίζει εκεί γύρω-κοντά στο στομάχι μου και μου αναφέρει ότι πρέπει να πας “ΤΩΡΑ” στο νοσοκομείο στα επείγοντα, γιατί έχεις μια σκωληκοειδίτιδα έτοιμη να εκραγεί. Πάλι καλά ήμουν με τους γονείς μου και με πήγαν σε έναν χώρο που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ μου. Οριακά, δεν ήξερα τίποτα για αυτόν το χώρο, γιατί δε χρειάστηκε ποτέ. Όλοι, εκεί μου έλεγαν ότι είναι μια εγχείρηση ρουτίνας πόσο μάλλον όταν θα γινόταν λαπαροσκοπικά αλλά για κάποιο λόγο αυτό δε με βοηθούσε στο να αγχωθώ λιγότερο. Μπήκα στο χειρουργείο, αρκετά συναισθηματικά φορτισμένος και προσπαθώντας να ηρεμήσω όσο γίνεται περισσότερο. Η νάρκωση συνέβαλε στον σκοπό της και όλα ευτυχώς κύλησαν ομαλώς.

Πολύ λίγα άτομα του κύκλου μου ήξεραν το τι πραγματικά έγινε. Πέρασε το πρώτο βράδυ και ήλπιζα αφού ήταν μια εγχείρηση ρουτίνας ότι αύριο-μεθαύριο θα έβγαινα. Όμως, ο πυρετός είχε διαφορετική άποψη μιας και συνέχιζε για αρκετές μέρες, καθώς είναι μια ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έρθει το δεύτερο χειρουργείο, το οποίο αυτή τη φορά δε θα ήταν λαπαροσκοπικό, οπότε αυτό με έκανε ακόμα πιο ανήσυχο. Ευτυχώς, όλα κύλησαν καλά.

Ήμουν το κρεβάτι που ήμουν πιο κοντά στην πόρτα-έξοδο και αυτό συντέλεσε στο να θέλω να βγω ολοένα και πιο πολύ. Ο γιατρός μου έλεγε ότι είναι απαραίτητο να βγαίνω να κάνω καμιά βόλτα στην αρχή με τη συνοδεία ατόμου και μετά απλά το να με επιτηρεί από μακριά κάποιος δικός μου. Δε θα ξεχάσω πόσο δύσκολα ήτα τα πρώτα μου βήματα και που να ήξερα ότι μετά από αυτό το γεγονός θα τρέχω και μαραθωνίους. Τα βράδια ήταν δύσκολα καθώς δεν μπορούσα να συνηθίσω το να κοιμάμαι ανάσκελα, συν ότι είχαμε τις απαραίτητες βραδινές επισκέψεις από το νοσηλευτικό προσωπικό προκειμένου να πάρουν τις μετρήσεις, οι οποίες για καλό σκοπό μας διέκοπταν τον ύπνο.

Το πρωί περίμενα να έρθει ο χειρούργος, προκειμένου να με ενημερώσει σχετικά με την κατάσταση της υγείας μου και να μου πει τη μαγική λέξη, που δεν είναι άλλη, από το εξιτήριο.  Περνούσαν οι μέρες και έβλεπα ότι εγώ και ο κύριος Νίκος μέναμε… Τα δυο ακριανά κρεβάτια παρέμεναν με τον ίδιο ασθενή για 9 μέρες σερί. Πολλές φορές, μιλούσαμε για να περάσει η ατέλειωτη ώρα. Εκείνος δεν ήταν τόσο συγκαταβατικός με το φαγητό του νοσοκομείου.

Τη 10η μέρα πήρε εξιτήριο και ο κύριος Νίκος και εκεί άρχιζε να μου φαίνεται λίγο πιο βαρύ το όλο κλίμα, καθώς ήταν σε πολύ πιο σοβαρή κατάσταση. Το κλίμα έγινε πιο βαρύ όταν ήρθε ο διάδοχος του κρεβατιού του κυρίου Νίκου, ο οποίος ήταν μια μόνιμη ηχορύπανση, μιας και μπορούσε να κάνει άνω κάτω όλο το νοσηλευτικό προσωπικό πέρα από το γεγονός ότι ο χαρακτήρας του συνδύαζε ένα κράμα νευρικότητας και αθυροστομίας.

Με δεδομένο το όλο κλίμα, με ενημέρωσαν ότι η αντιβίωση είχε μια ουσία που μου σχεδόν μου αδρανοποιούσε τα νεφρά. Έτσι, μου δικαιολόγησαν την παραμονή μου για άλλες δέκα μέρες δεδομένου ότι θα πρέπει να είμαι συνεπής στο να πίνω 4 λίτρα νερό τουλάχιστον καθημερινώς. Θυμάμαι ότι μετρούσα τα μπουκάλια που έπινα και πόσα που μου έμεναν από τα 8 μπουκάλια που έπρεπε να πίνω καθημερινώς. Η κατάσταση με τον νέο συγκάτοικο δημιουργούσε στους υπόλοιπους έναν μόνιμο εκνευρισμό μιας και δεν υπήρχε εύκολα κάποια στιγμή χαλάρωσης παρά μόνο όταν τον έπαιρνε ο ύπνος.

Ευτυχώς τις δυο τελευταίες μέρες υπήρξε ένα εξιτήριο από ένα άλλο δωμάτιο, για το οποίο μου προτάθηκε αν είναι να μετακομίσω σε εκείνο, για τις εν τέλει δυο μέρες που μου απέμεναν για να πάρω το εξιτήριο. Ίσως, αν μου έγινε αυτή η πρόταση μιας και ο νέος συγκάτοικος ήταν κοντά στην ηλικία μου σε σχέση με τον μέσο όρο που συναντάμε όλοι μας συν το γεγονός ότι όλο το νοσηλευτικό προσωπικό με είχε μάθει από την πολυήμερη παραμονή μου.

Και επιτέλους, εκδίδεται το πολυπόθητο εξιτήριο και μιας και πηγαίνω προς το να χαιρετήσω το γιατρό που με επέβλεπε σε όλη αυτήν τη δύσκολη περίοδο για μένα. Μου ευχήθηκε τα καλύτερα και μου είπε ότι χάρηκε που με γνώρισε και του έδωσα ελπίδα για το γεγονός ότι υπάρχουν και τέτοια «καλά παιδιά» εκεί έξω. Τι έπαινος να πει κανείς; Και έτσι, έφυγα από το νοσοκομείο αφού οι ανάσες έγιναν πιο ανάλαφρες μετά από όλην αυτήν την εμπειρία.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα άτομα που στάθηκαν δίπλα μου σε όλην αυτήν τη διαδρομή. Ξέρω και ξέρουν αυτά τα άτομα ποια είναι και τους ευχαριστώ πάρα πολύ.  Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους γονείς μου που δεν έμειναν στα λόγια μου ότι δεν είναι και κάτι. Αν δεν ήταν αυτοί που είναι, δε θα με διαβάζετε….

Υ.γ: Ελπίζω να μη βάρυνα πολύ το κλίμα