5 μαθήματα για το πένθος και την απώλεια που πήραμε από τον Χάρι Πότερ

Όταν λέω σε κάποιον ότι βλέπω πάλι τον Χάρι Πότερ με κοιτάνε λίγο περίεργα λες και είμαι κολλημένη στο παρελθόν, λες και δε μεγάλωσα ακόμη. Αλλά ο Χάρι Πότερ δεν είναι μόνο κουκουβάγιες, ραβδιά, ξόρκια και φαντάσματα. Είναι ένας οδηγός για το πώς επιβιώνεις όταν όλα γύρω σου καταρρέουν και ειδικά όταν έχεις ζήσει πένθος. Γιατί όσο και να αγαπήσαμε αυτόν τον μαγικό κόσμο, αυτό που μας κράτησε ήταν κάτι πιο βαθύ. Ο πόνος του Χάρι και η απώλεια που κουβαλούσε από την πρώτη σκηνή μέχρι και την τελευταία. Ναι, μπορεί να ήταν και παιδική φαντασία αλλά δεν παύει να είναι μια ιστορία επιβίωσης μέσα στο πένθος. Πάμε να δούμε μαζί τα μαθήματα που πήραμε από τον ήρωα ορόσημο της παιδικής μας ηλικίας.

1.Η απώλεια μπορεί να σε αλλάξει, αλλά δε σε καθορίζει.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο Χάρι Πότερ ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς γονείς. Δεν ήταν απλά το αγόρι που επέζησε. Ήταν το αγόρι που έχασε τα πάντα πριν καταλάβει καν ότι τα έχει. Μεγάλωσε σε ένα ντουλάπι, παρατημένος. Αν ήταν άλλος μπορεί όντως να είχε γίνει ένας μικρός Βόλντεμορτ. Όμως, δεν άφησε την απώλεια να ορίσει το ποιος είναι. Δεν την άφησε να τον σαπίσει. Τον έκανε απλώς πιο προσεκτικό, πιο πεισματάρη, πιο ευαίσθητο. Και αυτό είναι ένα τεράστιο μάθημα για όσους έχουμε χάσει κάτι ή κάποιον: ότι ο πόνος μπορεί να γίνει κομμάτι μας χωρίς όμως να μας καταπιεί.

2. Το πένθος έχει πολλές μορφές.

Αν νομίζεις ότι το πένθος είναι να φοράς μαύρα και να σιωπάς, τότε ο Χάρι Πότερ θα σου δώσει ένα reality check. Η απώλεια στο Χόγκουαρτς είναι σαν ένα εβδομαδιαίο event. Ο Χάρι δε θρηνεί όμως με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Όταν χάνει τους γονείς του, είναι ένα διαρκές κενό, κάτι που μπορεί να μη γνώρισε ποτέ αλλά του λείπει κάθε μέρα. Όταν πεθαίνει ο Σείριους είναι θυμός, άρνηση, μια φευγαλέα κραυγή. Με τον Ντάμπλντορ είναι απογοήτευση, ένας πόνος που κρύβει ένα γιατί από πίσω. Κάθε απώλεια τον βρίσκει αλλιώς. Και αυτό είναι μια αλήθεια για όλους μας. Το πένθος δεν έχει οδηγίες χρήσης. Άλλοτε μπορεί να κλάψεις με λυγμούς και άλλοτε απλά να κοιτάς το ταβάνι. Και τίποτα όμως από αυτά δεν είναι λάθος.

3. Μαθαίνεις να ζεις με το πένθος.

Το πένθος δε φεύγει ποτέ. Δεν του λες ένα «άντε γειά» σαν να ήταν πρώην που σου άφησε κάτι ξεχασμένες βερμούδες. Το κουβαλάς. Ο Χάρι ποτέ δεν ξέχασε ποιοι έλειπαν. Μέχρι και στην τελευταία ταινία ακόμα τους βλέπει όλους δίπλα του. Αλλά βρήκε ένα μονοπάτι να συνεχίσει. Να εμπιστευτεί, να αγαπήσει, να γελάσει. Η Ερμιόνη, ο Ρον, η Τζίνι… και όλοι αυτοί δεν ήρθαν για να καλύψουν την απώλεια που ένιωθε αλλά να συνυπάρξουν μαζί της. Και αυτό μας έδωσε ένα πολύ γερό μάθημα ζωής. Ότι το πένθος δε φεύγει, αλλά μπορεί να γίνει το έδαφος πάνω στο οποίο θα φυτεύσεις κάτι καινούριο, ενώ ακόμα θρηνείς αυτό που χάθηκε. Όχι για να ξεχάσεις. Αλλά για να θυμάσαι τι έγινε και να συνεχίσεις.

4. Το πένθος ζει στα βλέμματα.

Αν παρατηρήσεις τα μάτια αυτών που έχουν χάσει κάποιον και έχουν πονέσει, υπάρχει μια σιωπή. Είναι στα μάτια της Λούνα, όταν μιλάει για τη μητέρα της. Στα μάτια του Νέβιλ, όταν θυμάται τους γονείς του. Κουβαλούν τον πόνο τους σιωπηλά και με αξιοπρέπεια. Δε φωνάζουν «κοίτα με, υπέφερα», κι όμως το καταλαβαίνεις από τα μάτια τους. Συνεχίζουν όμως να κοιτούν τον κόσμο με τρυφερότητα. Ίσως και με μια απορία για το πώς συνεχίζει να γυρίζει αυτός ο κόσμος με τόσο πόνο. Ο Χάρι τους βλέπει, τους καταλαβαίνει και τους αναγνωρίζει. Δεν τους κοροϊδεύει. Γιατί όσοι έχουν βυθιστεί στο ίδιο σκοτάδι αναγνωρίζονται μεταξύ τους με μια ματιά. Σαν να λένε χωρίς λόγια «Σε καταλαβαίνω και εγώ έχασα κάποιον που αγαπούσα».

5. Η μνήμη είναι επανάσταση.

Ο Χάρι κράτησε στη μνήμη του ζωντανούς τους δικούς του. Όχι επειδή δεν μπορούσε να τους ξεχάσει, αλλά γιατί δεν ήθελε. Φορούσε το όνομα του πατέρα του, έβλεπε τη μητέρα του στον καθρέφτη στο Χόγκουαρτς. Και εκεί στο δάσος, λίγο πριν θυσιαστεί, δεν ήταν μόνος. Εκείνοι ήταν εκεί. Και τον κράτησαν όρθιο και δυνατό. Η μνήμη είναι το αντίθετο στη λήθη. Είναι το «είσαι εδώ», χωρίς φωνή. Είναι επανάσταση, γιατί σε έναν κόσμο που για να αντέξεις πρέπει να ξεχάσεις και να προσπεράσεις, το να θυμάσαι αυτούς που αγάπησες και χάθηκαν, είναι στάση ζωής. Ο Χάρι τους κράτησε μέσα του. Και εμείς κρατάμε τους δικούς μας. Όχι για να πονάμε, αλλά για να αγαπάμε πιο αληθινά.

Όλοι χάσαμε κάποιον. Και κάπου, κάποτε όλοι γίναμε λίγο Χάρι. Με μια τρύπα στο στήθος που δεν κλείνει, απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτήν. Και ξέρεις τι άλλο; Ο Χάρι μας έμαθε ότι μπορεί να έχεις περάσει τα χειρότερα και να συνεχίσεις να παλεύεις για το καλό. Όχι γιατί είσαι τέλειος και ατρόμητος αλλά γιατί ξέρεις τι σημαίνει να μην έχεις πια κάποιον να σε κρατά. Το πένθος δε φεύγει. Τους κουβαλάμε μέσα μας, στα μάτια μας, στις δύσκολες στιγμές, στις σιωπές. Αλλά δε σταματάμε και ίσως αυτοί να μας βλέπουν από κάπου, να είναι υπερήφανοι για μας και να χαμογελάνε για όσα καταφέραμε.