Κάπου ανάμεσα σε μια ερωτική εξομολόγηση τύπου «χωρίς εσένα δεν μπορώ» και μια παγωμένη απόσυρση τύπου «δεν είναι κατάλληλη περίοδος για σχέση», υπάρχει ένας ψυχολογικός λαβύρινθος. Και στον πυρήνα του; Ο νάρκισσος. Όχι, μην ξεγελιέστε, δεν εννοώ τον ωραίο του μύθου που χαζεύει το είδωλό του στο νερό, αλλά τον άλλον μωρέ, τον καθημερινό. Αυτόν που χαζεύει την πάρτη του σε story τρίτου προσώπου, ενώ φλερτάρει μαζί σου με copy-paste ατάκες.
Και τώρα που σας έπιασα με τα νύχια στο πηγούνι από τον προβληματισμό, αφήστε με να σας πω κάτι που κανείς δε σας είπε ποτέ ξεκάθαρα:
Οι ναρκισσιστές άνδρες δεν αγαπούν πραγματικά τις γυναίκες. Οι ναρκισσιστές άνδρες αγαπούν άλλους άνδρες. Όχι ερωτικά (αν και ενίοτε, ναι), αλλά συναισθηματικά. Και αυτό λέγεται: ομοκοινωνικότητα.
Ναι, ναι, ομοκοινωνικότητα. Δηλαδή η συναισθηματική σύνδεση και αλληλοεπιβεβαίωση που αναπτύσσουν οι άνδρες με άλλους άνδρες. Εκεί που νιώθουν αληθινά ασφαλείς, αποδεκτοί, κατανοητοί. Όπου υπάρχει κώδικας, θαυμασμός, παιχνίδι δύναμης, ανταγωνισμός, αδελφοσύνη, σεβασμός, μα πάνω απ’ όλα καθρέφτισμα. Είναι ο κολλητός, ο «αδερφός» τους, ο συνεργάτης, ο φίλος από τον στρατό, ο προπονητής, ο πατέρας, ο παλιός «δάσκαλος». Με τις γυναίκες, εκτελούν ρόλους. Τιμούν τις κοινωνικές συμβάσεις. Τις χρησιμοποιούν ως καθρέφτες του πόσο θελκτικοί, έξυπνοι και αρρενωποί είναι. Αλλά από την αληθινή σύνδεση την κρατάνε εκτός σχέσης.
Μπορεί να σε θέλει, να σε ποθεί, να του κάνεις ‘’τσεκ’’ σε όλα, αλλά όταν πρόκειται να συζητήσει υπαρξιακά, να απογυμνωθεί ψυχικά, να πάρει έγκριση… μάντεψε; Τρέχει στον Γιώργο. Αυτόν που θα τον κοιτάξει στα μάτια γεμάτα αντρικό θαυμασμό και θα του πει «μη μασάς, είσαι παιχταράς αδερφέ». Εσύ τώρα μπορεί να του πεις «σε νοιάζομαι» και να του μαγειρέψεις κοτόπουλο με κάρυ, αλλά δεν είναι το ίδιο, πώς να το κάνουμε. Δεν είσαι ο καθρέφτης που θέλει. Είσαι το καθήκον που τον βαραίνει όταν θέλει να παίξει FIFA. Είσαι απλώς η γυναίκα ως τρόπαιο, όχι ως σύντροφος.
Ο ναρκισσιστής δε βλέπει τις γυναίκες ως συντρόφους. Τις βλέπει ως αντικείμενα επιβεβαίωσης. Η ωραία κοπέλα στο πλευρό του είναι σα να φοράει ρολόι Rolex — δείχνει ότι τα κατάφερε. Η γυναίκα που τον κυνηγάει είναι το τρόπαιο — τον κάνει να νιώθει επιθυμητός. Η σύντροφος που τον αγαπάει είναι «δεδομένη» — δεν έχει πια αξία, πάμε για το επόμενο likes-bait. Αντίθετα, όταν ο κολλητός τον θαυμάζει ή του δίνει αναγνώριση, εκεί που νιώθει ολόκληρος, τότε εκεί ανθίζει το εσωτερικό του παιδί. Εκεί αισθάνεται ότι ανήκει.
Και εμείς όμως τι κάνουμε;
Καταρχάς, δεν τους θεραπεύουμε. Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να γίνουμε η Μαίρη Παναγιωταρά της ψυχανάλυσης. Αν εσύ τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, βλέπεις πως κάθε σου συναίσθημα χτυπάει σε τοίχο και κάθε σου ανάγκη απαντιέται με ghosting, θυμήσου: Δεν είσαι ανίκανη/ος να αγαπηθείς – είσαι απλώς εκτός δικτύου. Το Wi-Fi του είναι συνδεδεμένο στον αντρικό κόσμο. Εσύ απλώς προσπαθείς να κατεβάσεις Netflix από άλλο router.
Και τελικά τι μάθαμε σήμερα; Ότι με έναν νάρκισσο, δεν ανταγωνίζεσαι την πρώην του, αλλά τον κολλητό του. Ότι εσύ του χάιδευες το Εγώ, ενώ ο φίλος του, του γυάλιζε την εικόνα. Ότι τα ‘’θέλω’’ σου ήταν απειλή για την αυτοκρατορία του, αλλά οι βραδιές με τους ‘’αδερφούς’’ του ήταν ιεροτελεστία. Και εσύ νόμιζες πως δεν ήσουν αρκετός ως άνθρωπος. Μα όχι απλώς ήσουνα αρκετός, περίσσευες κιόλας. Η αλήθεια είναι πως ήσουν απλώς εκτός ‘’αντρικής λέσχης’’.
Συντάκτης: Φραγκούλα Χατζηαγόρου
