Στο άκουσμα και μόνο της λέξης «καλοκαίρι», τρία πράγματα μας έρχονται στο νου: ήλιος, θάλασσα και Αύγουστος. Ίσως, άραγε, να φταίει ότι έχουμε μεγαλώσει στην Ελλάδα και πως όσο μπλε κι αν δούμε δε θα είναι ποτέ αρκετό. Τι κι αν ζούμε σε μια χώρα που έχει σχεδόν πάντα ήλιο, εντούτοις ο Αύγουστος είναι ο μήνας που περιμένουμε πάντα, κι αφού φύγει μας πιάνει η κατάθλιψη. Είναι μια υπόσχεση για διακοπές, με λίγο ρομάντζο και λίγη παραπάνω ελευθερία. Είναι τα μπάνια με την παρέα, τα πάρτι μέχρι να λιώσουμε και η ξεκούραση που τόσο θέλαμε και τελικά δεν πήραμε. Κατά κάποιο τρόπο όλα αυτά, παρέα με τις στιγμές που δε θα ξεχάσουμε, θα είναι η συντροφιά μας τον χειμώνα. Ξέρεις, εκείνες τις μικρές και βαριές μέρες του Ιανουαρίου, που αναπολείς κολλημένος στην κίνηση μεσοβδόμαδα τον Αύγουστο.
Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που θα λαχταρούμε πάντα σε όποια ηλικία κι αν φτάσουμε. Οι ακρογιαλιές γεμίζουν, οι παρέες μεγαλώνουν δίχως να το προσπαθούμε και οι βραδιές αποκτούν μια άλλη μαγεία, λες και μοσχοβολάει ο κόσμος αλλιώς. Ο χρόνος, θα έλεγα, κυλάει αλλιώς. Μοιάζει να σταματάει για λίγο· κάθε μέρα είναι μια μικρή γιορτή και μια αφορμή για να γιορτάζουμε την ύπαρξή μας. Αν και σε έναν ιδανικό κόσμο κάθε μέρα ίσως έτσι ακριβώς θα έπρεπε να κυλάει.
Και για όσους ζουν μόνιμα στο εξωτερικό, ο Αύγουστος είναι κάτι παραπάνω από διακοπές. Είναι η επιστροφή στην πατρίδα, έστω και για λίγο. Είναι τα οικογενειακά τραπέζια που στήνονται για να ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα ξενύχτια με φίλους που περιμένουν έναν χρόνο για να συμβούν, οι βόλτες σε μέρη που μοιάζουν γνώριμα αλλά πια καινούργια. Είναι το συναίσθημα ότι ανήκεις κάπου, ακόμη κι αν ξέρεις πως σε λίγες μέρες θα πάρεις ξανά το αεροπλάνο για τη «δεύτερη» ζωή σου. Για αυτούς, ο Σεπτέμβρης δεν είναι απλώς η επιστροφή στην καθημερινότητα, αλλά η απότομη μετάβαση από το φως και το γέλιο της Ελλάδας στη μοναξιά ή τον ξένο ρυθμό μιας άλλης χώρας.
Κι εκεί γεννιέται η «κατάθλιψη του Σεπτεμβρίου», πλάι στην επιστροφή της χαοτικής καθημερινότητας. Η επιστροφή στο γραφείο ίσως να μοιάζει σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο: από τα παιχνίδια στην άμμο, βρίσκεσαι πάλι στο θρανίο. Όμως ίσως αυτή να είναι και η αξία του Αυγούστου – ότι έρχεται σαν δώρο, σύντομο και πολύτιμο. Γιατί θέλοντας και μη, οι όμορφες στιγμές δεν μπορούν να κρατούν αιώνια, και αυτή είναι και η δύναμή τους. Ο Αύγουστος μάς υπενθυμίζει πως κάθε καλοκαίρι έχει κάτι μοναδικό να μας δώσει, ακόμη κι αν το ζούμε σε δόσεις, ακόμη κι αν το μοιραζόμαστε με την αναμονή του επόμενου.
Και γι’ αυτό ο Αύγουστος είναι ο μήνας που εκπροσωπεί δικαιωματικά την κορύφωση του καλοκαιριού και της ελευθερίας· και γι’ αυτό δε θα είναι ποτέ αρκετός και θα μας λείπει πάντα. Παρ’ όλα αυτά, θα ξανάρθει. Μέχρι τότε, μπορούμε να κρατήσουμε μέσα μας λίγη από τη μαγεία του και να θυμόμαστε πως ακόμη κι αν ζούμε μακριά, η Ελλάδα τον Αύγουστο μας ανήκει λίγο περισσότερο. Και ίσως, όσο δύσκολο κι αν μας είναι, ο Σεπτέμβρης να είναι η τέλεια αφορμή για επαναπροσδιορισμό και μια καινούργια αρχή σε ό,τι κι αν εμείς επιθυμούμε.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
