Η Ελλάδα ανταποκρίθηκε δυναμικά στο κάλεσμα για τη δικογραφία των Τεμπών

Χθες η Ελλάδα βγήκε ξανά στους δρόμους. Ένα πανελλαδικό κάλεσμα για τα Τέμπη ένωσε χιλιάδες ανθρώπους σε δεκάδες πόλεις. Από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Λάρισα, την Πάτρα, τον Βόλο, τη Λαμία, τα Χανιά, τη Ρόδο και πολλές ακόμα περιοχές. Η αφορμή; Το κλείσιμο της δικογραφίας χωρίς ξεκάθαρες απαντήσεις για το πώς χάθηκαν 57 ζωές, για τη φωτιά, για το φορτίο ή τα συστήματα ασφαλείας που δεν υπήρχαν. Οι συγκεντρώσεις ήταν μαζικές, με χιλιάδες πολίτες να διαδηλώνουν για δικαιοσύνη και να δείχνουν ότι η τραγωδία της 28ης Φεβρουαρίου του 2023 δεν έχει ξεχαστεί. Πλατείες γέμισαν, συνθήματα ακούστηκαν, κεριά άναψαν και συγκινήσεις ξέσπασαν. Άγνωστοι αγκαλιάστηκαν, παιδιά βρίσκονταν εκεί μαζί με τους γονείς τους, και πολίτες σήκωναν τα χέρια ψηλά, συμμετέχοντας σε μια ατμόσφαιρα που ένωνε το πλήθος σε ένα κοινό συναίσθημα πόνου και μνήμης.

Η καρδιά της διαμαρτυρίας χτυπούσε στο Σύνταγμα, εκεί όπου η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της Μάρθης και πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023», μίλησε με φωνή που έσπαγε αλλά έδινε δύναμη: «Αγαπημένη μου Μάρθη, γίνατε παιδιά όλων μας και εμείς γίναμε η φωνή σας, γίναμε το όνειρο που δεν προλάβατε να ζήσετε, γίναμε εκείνη η τελευταία ανάσα που πήρατε με δυσκολία», ανέφερε μεταξύ άλλων. Λίγο αργότερα, τα ονόματα των 57 θυμάτων ακούστηκαν ένα προς ένα και κάθε φορά το πλήθος απαντούσε «παρών». Ακολούθησαν 57 δευτερόλεπτα σιγής, που έκαναν την ατμόσφαιρα να παγώσει. Μια σιωπή πιο δυνατή από κάθε σύνθημα, που ενώθηκε με τα βλέμματα και τα δάκρυα των ανθρώπων γύρω.

Στη Θεσσαλονίκη οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από τη ΧΑΝΘ, κλιμακώθηκαν και έφτασαν μέχρι τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), εκεί όπου βρισκόταν ο πρωθυπουργός για ομιλία του, στο συνεδριακό κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης». Το μήνυμα ξεκάθαρο. Οι φωνές των οικογενειών και των πολιτών πρέπει να φτάσουν εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις. Η Δέσποινα Γκανίδου, μητέρα του φοιτητή Γιώργου Παπάζογλου, θύμισε τη σκληρή αλήθεια: «Τα 57 άτομα σκοτώθηκαν γιατί δεν υπήρχαν συστήματα ασφαλείας».

Στη Λάρισα, η Άλμα Λάτα, μητέρα της Κλαούντιας, είπε με σπασμένη φωνή: «Πέρασαν δύο χρόνια και η καρέκλα είναι ακόμα άδεια…Μου λείπει κάθε μέρα, κάθε στιγμή». Λόγια που έκαναν τη σιωπή να βαραίνει περισσότερο κι από τα συνθήματα, ενώ γύρω της πολίτες κρατούσαν ο ένας τον άλλον, ανταλλάσσοντας βλέμματα συμπαράστασης.

Κι όμως όλα αυτά σχεδόν δε φάνηκαν στις ειδήσεις. Κι αν τα μεγάλα κανάλια έδειξαν ελάχιστα πλάνα, τα social media, κυρίως το Tik Tok, γέμισαν με live μεταδόσεις και βίντεο που αποκάλυπταν την πραγματική εικόνα. Πλατείες γεμάτες, πορείες που απλώνονταν σε κάθε γωνιά της χώρας, συνθήματα που ένωναν άγνωστους.

Χθες δεν ήταν απλώς μια διαμαρτυρία. Ήταν μια μεγάλη υπόμνηση ότι η αγάπη δεν ξεχνά και η μνήμη δε σβήνει. Τα ονόματα που ακούστηκαν ένα προς ένα έγιναν κομμάτι όλων μας. Το «παρών» του πλήθους ήταν ένας όρκος πως οι ζωές αυτές δε θα χαθούν στη σιωπή. Γιατί πίσω από την οργή υπάρχει η αλήθεια, και πίσω από τη σιωπή υπάρχει μια κοινωνία που ακόμα πονά. Και όσο οι καρέκλες μένουν άδειες, όσο οι απαντήσεις δε δίνονται, τόσο οι δρόμοι θα γεμίζουν. Οι 57 ψυχές έγιναν σύμβολο μιας χώρας που ζητά δικαιοσύνη, αλλά και μιας υπόσχεσης: πως θα μείνουν για πάντα φωτεινές μέσα μας.