Ας το πούμε ανοιχτά: η βραδιά δε μας βγήκε. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις την Εθνική σου να χάνει. Ειδικά όταν έχεις πιστέψει τόσο πολύ, έχεις πιαστεί από κάθε φάση, έχεις φωνάξει σε κάθε καλάθι. Σουτάραμε, χάσαμε, ξανασουτάραμε, ξαναχάσαμε. Κι εκεί που λες «άντε ρε παιδιά, θα γυρίσει», η Τουρκία συνέχισε να βάζει καλάθια λες και είχε βρει cheat code.
Η χθεσινή ήττα μπορεί να μας πλήγωσε, αλλά δεν πρέπει να σβήσει όλα αυτά που έχει πετύχει η Εθνική μας μέχρι τώρα στο EuroBasket 2025. Μετά από μια πορεία γεμάτη ένταση, στιγμές συγκίνησης και μεγάλες νίκες, οι παίκτες του Βασίλη Σπανούλη έδειξαν ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι ξανά εδώ, παρόν, και διεκδικεί αυτό που του αξίζει. Και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε.
Η Τουρκία κατάφερε να επιβληθεί από το πρώτο δεκάλεπτο και στο τέλος το ταμπλό έγραψε 94-68. Περιόρισε τον ρυθμό μας και εκμεταλλεύτηκε κάθε μας λάθος. Κατάφερε να κλείσει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος παρέμεινε στους 12 πόντους, λόγω της τρομερής άμυνάς τους. Με φοβερούς Τσέντι Οσμάν, Ερκάν Οσμάνι και Αλπερέν Σεγκούν, η ομάδα του Εργκίν Αταμάν έδειξε τα δόντια της από της αρχή του ματς. Ήταν μια βραδιά που τίποτα δεν πήγε όπως τα θέλαμε. Κάποια κρίσιμα σουτ δεν μπήκαν, η άμυνα δε βρήκε ισορροπία και ο αντίπαλος είχε την ψυχολογία με το μέρος του. Παρά τις προσπάθειες του Κώστα Σλούκα με κρίσιμα σουτ και τη μαχητικότητα τού Γιάννη, η «γαλανόλευκη» δεν κατάφερε να επανέλθει στο παιχνίδι.
Αλλά ξέρεις τι; Δεν τελειώσαμε.
Αυτή η Εθνική μας έδωσε κάτι που καιρό είχαμε να νιώσουμε: ενότητα. Μια σπίθα που άναψε σε κάθε καφετέρια, σε κάθε σπίτι, σε κάθε μικρό παιδί που ονειρεύεται να γίνει ο επόμενος Γιάννης. Γιατί αυτή η ομάδα έχει ψυχή. Κι αν το βράδυ δεν κύλησε όπως θέλαμε, δε σημαίνει πως χάνεται όλη η διαδρομή.
Και τώρα τι; Τώρα σηκώνουμε κεφάλι. Την Κυριακή στις 17:00 έχουμε ραντεβού με τη Φινλανδία στον μικρό τελικό. Δεν είναι «παρηγοριά». Είναι μετάλλιο. Θα το πανηγυρίσουμε σαν χρυσό, γιατί μας αξίζει. Είναι η ευκαιρία να δείξουμε πως ακόμα και μετά την καταιγίδα, υπάρχει πάντα ήλιος. Είναι μια ακόμα ευκαιρία να γράψουμε ιστορία.
Η Εθνική θέλει το χειροκρότημά μας και όχι μόνο στις καλές στιγμές. Γιατί έτσι δείχνεις αγάπη: όταν είσαι εκεί και στην ήττα. Κι εμείς θα είμαστε εκεί. Θα φωνάξουμε ξανά, θα πούμε ξανά «πάμε ρε ομαδάρα», και θα χαρούμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Γιατί ό,τι και να γίνει, δεν τους αφήνουμε μόνους. Κι αν το χάλκινο έρθει θα είναι η πιο όμορφη δικαίωση. Κι αν όχι; Ε, πάλι θα είμαστε περήφανοι. Γιατί αυτή η ομάδα μας θύμισε κάτι βασικό: ότι το μπάσκετ είναι δικό μας σπίτι.
Και κάπου εδώ αξίζει να αναφερθούμε σε μια δήλωση που έκανε ο αρχηγός μας Κώστας Παπανικολάου, πριν λίγες μέρες. Μιλώντας για την Εθνική ποδοσφαίρου που μετά την ήττα της είχε δεχθεί σκληρή κριτική. «Δεν είναι σωστό να μειώνουμε αυτά τα παιδιά και την προσπάθειά τους. Εκπροσωπούν την Ελλάδα, είναι μια ελπιδοφόρα γενιά», ανέφερε μεταξύ άλλων. Και πρόσθεσε «πρέπει να αλλάξουμε το τσιπάκι και να βλέπουμε το θετικό, όχι την τοξικότητα». Λόγια που ισχύουν και για το μπάσκετ, όχι μόνο για το ποδόσφαιρο. Γιατί στο τέλος της ημέρας αυτά τα παιδιά δίνουν την ψυχή τους, ιδρώνουν για τη φανέλα, θυσιάζουν το καλοκαίρι τους και παλεύουν για τη χώρα. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν προσπάθησαν. Ας σταθούμε, λοιπόν, σε αυτήν τη δήλωση και ας χειροκροτήσουμε την προσπάθεια αυτών των παιδιών.
Μαζί τους μέχρι το τέλος. Οπότε Κυριακή: φτιάχνουμε φωνή και πάμε για το χάλκινο. Για την Εθνική μας!
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
