Υπάρχουν συνεντεύξεις που βλέπεις για να μάθεις νέα. Κι υπάρχουν κι εκείνες που τις βλέπεις και κλείνεις μετά το βίντεο με έναν κόμπο στον λαιμό και μια σκέψη: «Έτσι θέλω να είμαι κι εγώ». Η συνέντευξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Sport24 ήταν ακριβώς αυτό. Όχι μόνο για μπάσκετ, όχι μόνο για καριέρα, αλλά για ήθος, για οικογένεια, για αξίες.
Ο Γιάννης δε μάς είπε κάτι που δεν ξέραμε ήδη: μεγαλωμένος στην Αθήνα, παιδί μεταναστών, που έτρεχε να βοηθήσει την οικογένεια και πάλευε να σταθεί όρθιος. Αλλά το να τον ακούς να το ξεστομίζει με τη δική του φωνή είναι αλλιώς. «Πήγα …και μου λέει μια κυρία ότι είναι 75 ευρώ. 75 ευρώ για μένα τότε, φαινόντουσαν 20.000 ευρώ», είπε για τη στιγμή που προσπάθησε να γραφτεί σε φροντιστήριο. Θυμήθηκε ότι είχε κοπεί στην Ιστορία στο γυμνάσιο και πως, για να πάει φροντιστήριο, βοηθούσε τη μητέρα του για να μαζέψει αυτά τα χρήματα:
«Είπα στη μετέρα μου “μπορώ όταν δουλεύουμε μαζί να κρατάω 5 ευρώ, 5- 10 ευρώ τη φορά και μετά τον Σεπτέμβριο να πάω μια βδομάδα εκεί, να κάνω 2- 3 μαθήματα μαζί της για να περάσω την τάξη; Ε και το έκανα. Τέλος πάντων, το έκανα. Πήγα, την πέρασα την τάξη, αλλά εκεί τι κατάλαβα; Κατάλαβα 2 πράγματα. Διάβασα και προσπάθησα, έγραψα 19 και πέρασα. Και εκεί κατάλαβα ότι αν είχα την ευχέρεια που είχαν όλα τα παιδιά και δε δούλευα στον δρόμο και μπορούσα να πάω σε ένα σε ένα σχολείο κανονικό που θα με βοηθούσε, θα είχα μια καλύτερη ευκαιρία.»
Όλο αυτό το ανέφερε όταν ρωτήθηκε τι θα έκανε αν ήταν πρωθυπουργός: «Ελεύθερη μόρφωση για όλα τα παιδιά», απάντησε. Πριν από το NBA, υπήρχε ένα παιδί που λογάριαζε τα κέρματα αλλά ήξερε τις σωστές προτεραιότητες: παιδεία και ίσες ευκαιρίες.
Αυτό το παιδί είχε δίπλα του έναν πατέρα, αυστηρό όσο χρειαζόταν. «Ο πατέρας μου είχε τέσσερα αγόρια και έπρεπε να είναι έτσι… Έκανε τρομερή δουλειά… μακάρι να κάνω τη μισή δουλειά», λέει με περηφάνια. Ο πατέρας του δε νοιαζόταν για βαθμούς, αλλά για συνέπεια: «Δε με νοιάζει αν είσαι καλός μαθητής, απουσίες να μην έχεις». Και τον συμβούλευε, μετά το σχολείο και πριν την προπόνηση, να περνάει από το σπίτι για να τον δει, όχι από έλεγχο, αλλά από αγωνία. Αυτή η φροντίδα μαζί με την πειθαρχία έδωσαν στον Γιάννη τις αρχές που κουβαλάει μέχρι σήμερα. Κάτι που συνεχώς μνημονεύει, τις αξίες που πήρε από τον πατέρα του.
Κι ύστερα είναι τα αδέρφια. Το χαμόγελό του όταν μιλά γι’ αυτά λέει πολλά. «Είμαι πάρα πολύ περήφανος για τα αδέρφια μου και πώς είναι, πώς μιλάνε, πώς συμπεριφέρονται, πως προσέχουν τις οικογένειές τους, τις γυναίκες τους.» Η ευτυχία του φαίνεται στην περιγραφή: «Τώρα που κερδίσαμε το μετάλλιο, με αγκάλιασαν τα αδέρφια μου, που ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή και βγήκε μια πολύ όμορφη φωτογραφία που θα τη βάλω κορνίζα στο σπίτι μου». Δεν είναι μόνο αθλητικά επιτεύγματα, αλλά οικογενειακές νίκες και κοινές μνήμες από τότε που μοιράζονταν ένα ζευγάρι παπούτσια. Πώς να μη συγκινηθείς;
Κι ενώ θα περίμενε κανείς πως ένας άνθρωπος με τέτοια φήμη θα μιλούσε για χορηγούς και τίτλους, ο Γιάννης στέκεται αλλού: στη φιλανθρωπία. Και μάλιστα, με μια απλότητα που σε αφήνει άφωνο: «Δε θέλεις να μιλάς για το φιλανθρωπικό σου έργο … δε θες να το διαφημίζεις … αυτό νομίζω πως είναι αρκετό για να εξηγήσει τα πάντα», του αναφέρει ο δημοσιογράφος Χάρης Σταύρου. Αυτός είναι ο Γιάννης: δίνει πίσω, χωρίς να χρειάζεται χειροκρότημα. Η ακαδημία που έστησε με την οικογένειά του είναι το δικό του «ευχαριστώ» στη ζωή. Ένα μέρος για παιδιά που θα έχουν φαγητό, εκπαίδευση και γήπεδο. Κι ίσως αυτό να είναι το πραγματικό του δαχτυλίδι πρωταθλητή.
Το πιο εντυπωσιακό, όμως, δεν είναι ούτε τα εκατομμύρια, ούτε τα ρεκόρ. Είναι η φράση που επαναλαμβάνει: «Προσπαθώ και στην ήττα και στη νίκη να είμαι ο ίδιος άνθρωπος». Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις γιατί ο Γιάννης ξεχωρίζει. Γιατί σε έναν κόσμο που διψά για εντυπώσεις, εκείνος μένει ίδιος. Ο άνθρωπος που μετρούσε τα 75 ευρώ σαν να ήταν 20.000, είναι ο ίδιος άνθρωπος που σηκώνει σήμερα το τρόπαιο και κοιτάζει τον ουρανό για να ευχαριστήσει τον πατέρα του.
Ο Γιαννης δεν είναι απλά ένας αθλητής. Είναι το ζωντανό reminder ότι μπορείς να φτάσεις στην κορυφή χωρίς να χάσεις την ψυχή σου. Κι ίσως, κάπου ανάμεσα στα λόγια του, να μας μπήκε ένα μικρό σκουπιδάκι στο μάτι. Γιατί ο Γιάννης δεν είναι απλώς το success story ενός παιδιού μεταναστών που τα κατάφερε. Είναι η πιο τρυφερή απόδειξη ότι το να μένεις άνθρωπος είναι η μεγαλύτερη νίκη απ’ όλες.
Κλείνουμε με τα λόγια του:
«Ο πατέρας μου σίγουρα μου λείπει. Όχι μόνο σε εμένα, σε όλη την οικογένεια. Σίγουρα ξέρω ότι μας βλέπει από ψηλά και είναι πάρα πολύ περήφανος για ό,τι έχουμε καταφέρει και πώς είμαστε σαν παιδιά και πώς προσέχουμε τη μαμά. Ήταν και το πρώτο πράγμα που είπε ο Κώστας μετά τη Φινλανδία, ότι “ο μπαμπάς άμα ήταν εδώ -και νομίζω το έκανε και στα social media του το ανέβασε ένα στόρι- θα ήταν πάρα πολύ περήφανος και θα ήταν πιο χαρούμενος από όλους μας”. Φτιάξαμε ένα ίδρυμα στη μνήμη του πατέρα μου για να βοηθήσουμε κόσμο.»
Σίγουρα είναι περήφανος Γιάννη. Σίγουρα.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
