Υπάρχουν στιγμές που η καρδιά μας δεν μπορεί να μιλήσει με λόγια αλλά με ψίθυρους. Είναι εκείνες οι στιγμές που βρισκόμαστε κοντά σε ανθρώπους που χωρίς να το καταλαβαίνουμε πάντα με τη λογική, δε μας κάνουν καλό. Τότε γεννιούνται μέσα μας περίεργα συναισθήματα, μισόλογα της ψυχής, που αν τα ακούσουμε ίσως να μας οδηγήσουν σε μεγαλύτερη γαλήνη.
Δεν είναι εύκολο να τα περιγράψει κανείς… Άλλες φορές μοιάζουν με έναν αόρατο κόμπο στον λαιμό, άλλες με ένα περίεργο βάρος στους ώμους, κι άλλες με μια ανεξήγητη κούραση που έρχεται ξαφνικά. Κι όμως όλα αυτά είναι σημάδια. Το σώμα και η ψυχή μας έχουν τον δικό τους τρόπο να μας προειδοποιούν. «Πρόσεξε, εδώ δε νιώθεις ασφαλής.»
1) Το αλλόκοτο μούδιασμα
Κάπως έτσι έρχεται εκείνο το αλλόκοτο συναίσθημα. Βρίσκεσαι δίπλα σε κάποιον και ξαφνικά ο αυθορμητισμός σου πάει διακοπές χωρίς επιστροφή. Είναι σαν να παγώνει κάτι μέσα σου. Σου έρχεται να φορέσεις μια μάσκα «καθώς πρέπει», μην τυχόν και ξεφύγει ο αληθινός σου εαυτός.
Δεν είναι απλή αμηχανία, είναι η ψυχή σου που στριμώχνεται σε ένα μικροσκοπικό κουτάκι ψάχνοντας χώρο να απλωθεί. Όσο κι αν φαίνεται άβολο αυτό το «μούδιασμα» έχει τη χρησιμότητά του. Σου κουνάει το δάχτυλο και λέει «εδώ δε φυτρώνει λουλούδι». Ένα παράξενο αλλά τίμιο δώρο, γιατί σου δείχνει ακριβώς πού δεν πρόκειται να ανθίσεις.
2) Η ανεξήγητη εξάντληση
Κάποιες φορές, γυρνάμε σπίτι μας μετά από μια συνάντηση και αισθανόμαστε εξαντλημένοι και αναρωτιόμαστε γιατί… Όχι σωματικά, αλλά σαν να έχει στραγγίξει η ενέργειά μας. Η εξήγηση είναι απλή και τρυφερή ταυτόχρονα. Οι άνθρωποι που δε μας κάνουν καλό συχνά τραβούν από εμάς περισσότερη ενέργεια απ’ όση δίνουν.
Δεν είναι πάντα επειδή θέλουν να μας βλάψουν, απλά κάποιες φορές κουβαλούν οι ίδιοι βαριές σκιές, κι εμείς γινόμαστε άθελά μας το καταφύγιό τους. Μόνο που στην πορεία ξεχνάμε να φυλάξουμε λίγη από τη δική μας ζεστασιά για εμάς.
3) Το συναίσθημα του «δεν είμαι αρκετός»
Ένα άλλο περίεργο συναίσθημα είναι εκείνο το να νιώθεις μικρός δίπλα σε κάποιον. Όχι με την όμορφη ταπεινότητα που σε κάνει να εμπνέεσαι, αλλά με εκείνη τη βαριά αίσθηση πως όσο κι αν προσπαθείς δεν είσαι αρκετός. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε τραπέζι με κάποιον που κοιτάει διαρκώς πάνω από τον ώμο σου σαν να ψάχνει κάτι «καλύτερο» από εσένα.
Κι ενώ μέσα σου ξέρεις πως έχεις αξία, εκείνη η στάση και εκείνο το βλέμμα ή ακόμα και η σιωπή του άλλου, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι πρέπει συνέχεια να αποδεικνύεις ποιος είσαι. Αυτό το συναίσθημα είναι σαν ένας στραβός καθρέφτης σε δοκιμαστήριο. Δε δείχνει την πραγματική σου εικόνα, αλλά την παραμόρφωση που κουβαλά ο άλλος. Κι αν το θυμάσαι αυτό μπορείς να χαμογελάς και να πεις μέσα σου: «Μάλλον δε φταίω εγώ, απλώς βρέθηκα μπροστά στον λάθος καθρέφτη.»
4) Η δύσπνοια
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιες στιγμές που ενώ δεν υπάρχουν λόγια ή γεγονότα ή κάποια λογική εξήγηση, κάτι μέσα μας απλά μας ψιθυρίζει «Δεν ανασαίνω καλά εδώ..»
Είναι σαν μια αίσθηση που μοιάζει με σκιά πίσω από τον ήλιο, δεν ξέρεις γιατί υπάρχει ακριβώς, αλλά η παρουσία της είναι αδιαμφισβήτητη. Αυτή η αίσθηση είναι ίσως το πιο παράξενο από όλα τα συναισθήματα γιατί δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Αλλά είναι και το πιο σοφό. Η διαίσθηση είναι σαν μάτια κλεισμένα που βλέπουν πιο καθαρά απ’ ότι τα ανοιχτά. Είναι σαν μια λεπτή αύρα που συλλαμβάνει δονήσεις, κινήσεις, σιωπές που λένε περισσότερα από χίλιες λέξεις. Είναι ένα μικρό καμπανάκι που δε χτυπάει δυνατά, αν όμως σταθούμε να το ακούσουμε μπορεί να μας σώσει από δρόμους που δεν είναι για εμάς.
Όλα αυτά τα περίεργα συναισθήματα έχουν έναν κοινό παρονομαστή, να μας δείξουν πότε η ψυχή μας χρειάζεται χώρο. Δεν είναι κακό να απομακρυνόμαστε από όσους δε μας κάνουν καλό. Δε σημαίνει ότι δεν τους αγαπάμε, ούτε ότι δεν τους σεβόμαστε. Απλώς σημαίνει ότι αγαπάμε και εμάς. Ότι ακούμε το σώμα μας, το μυαλό μας και την καρδιά μας και αυτή η αγάπη είναι η πιο γλυκιά μορφή ελευθερίας.
Στο τέλος, αυτά τα συναισθήματα είναι οδηγοί. Δεν έρχονται για να μας μπερδέψουν, αλλά για να μας κατευθύνουν προς το φως. Μας μαθαίνουν να ξεχωρίζουμε τις σχέσεις που μας γεμίζουν από εκείνες που μας αδειάζουν, τις αγκαλιές που μας απαλύνουν από εκείνες που μας σφίγγουν, τα χαμόγελα που μας λυτρώνουν από εκείνα που μας φυλακίζουν.
Οι άνθρωποι που δε μας κάνουν καλό δεν είναι απαραίτητα εχθροί, απλώς δεν είναι το χώμα όπου μπορεί να ανθίσει η ψυχή μας. Και τα περίεργα συναισθήματα που γεννιούνται δίπλα τους μοιάζουν με μικρά φωτάκια στο σκοτάδι. Μας δείχνουν πού να μην περπατήσουμε για να μπορέσουμε να βρούμε το μονοπάτι που μας ταιριάζει. Αν μάθουμε να τα ακούμε θα ανακαλύψουμε πως γίνονται οδηγοί με σκοπό να μας προστατέψουν.
Ίσως, λοιπόν, η πιο τρυφερή πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας είναι να δίνουμε προσοχή σε αυτά τα αδιόρατα σημάδια. Να τιμάμε τα ψιθυρίσματα της ψυχής μας. Να αφήνουμε πίσω μας ό,τι μας βαραίνει και να πορευόμαστε εκεί όπου η καρδιά μας νιώθει ανάλαφρη.
Εκεί όπου το χαμόγελό μας δε χρειάζεται άδεια για να ανθίσει. Εκεί όπου μπορούμε να είμαστε απλώς… ο εαυτός μας!
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
