Ξέρεις τι είναι πιο επικίνδυνο από μια αποτυχία; Το να αρχίσεις να πιστεύεις ότι αυτή η αποτυχία λέει κάτι για σένα. Ότι τάχα «δεν το ’χεις», ότι «δεν είσαι αρκετός», ότι «μάλλον οι άλλοι ξέρουν καλύτερα». Κι όμως, οι άλλοι συχνά δεν ξέρουν τίποτα. Απόδειξη; Ο Walt Disney απολύθηκε λόγω έλλειψης φαντασίας. Αυτός ο άνθρωπος που έφτιαξε έναν ολόκληρο κόσμο με ποντίκια που τραγουδάνε, σκύλους που μαγειρεύουν, πριγκίπισσες που μιλάνε με πουλιά και λιοντάρια που μας γέμισαν τα μάτια με δάκρυα συγκίνησης. Κι όμως, κάποιος προϊστάμενος κάποτε τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: «Δεν κάνεις». Ο ίδιος προϊστάμενος που αργότερα είδε τον Mickey Mouse να του κουνάει το δάχτυλο από την οθόνη (ας μην αναφέρουμε ποιο δάχτυλο ήταν!).
Επομένως, όταν κάτι δεν πάει όπως θες, μην τρελαίνεσαι. Μη νομίζεις ότι οι άλλοι αξιολογούν αντικειμενικά τι αξίζεις. Μερικές φορές απλά δεν καταλαβαίνουν τι πας να κάνεις ή δε βλέπουν το όραμα ή, ακόμα πιο πιθανό, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει όραμα και αυτό δεν είναι δικό σου πρόβλημα. Βέβαια, το ξέρω. Την ώρα που απογοητεύεσαι, όλα αυτά μοιάζουν θεωρίες. Έχεις τη μαύρη σου τη μέρα, έχεις τις σκέψεις που σε τρώνε, λες «σιγά μην είμαι εγώ ο Disney». Κι όμως, δε χρειάζεται να είσαι ο Disney. Χρειάζεται μόνο να μην τα παρατήσεις τόσο εύκολα. Η απογοήτευση δεν είναι εχθρός. Είναι εκείνο το μικρό καμπανάκι που σου λέει «κάτσε, μήπως χρειάζεται να το πας αλλιώς;» και συνήθως, όταν το πας αλλιώς, κάτι ανοίγει, κάτι κινείται. Κάτι πάει μπροστά και όχι με θεαματικό τρόπο. Μην περιμένεις να ανοίξουν τα σύννεφα και να σου εμφανιστεί ο δρόμος με φωτεινές επιγραφές, αλλά με εκείνες τις μικρές, αθόρυβες μετακινήσεις που σε πάνε κάπου καλύτερα χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι.
Το θέμα είναι να συνεχίσεις. Να κάνεις το ένα μικρό βήμα μετά το άλλο. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να μαθαίνει, να διορθώνει, να εξελίσσεται. Δεν υπάρχει επιτυχία χωρίς «πέσε, ξανασήκω». Δεν υπάρχει «πέτυχα» χωρίς «προσπάθησα δέκα φορές και έφαγα τις εννιά τα μούτρα μου». Αν υπήρχε, ο κόσμος θα ήταν γεμάτος Disneys και πίστεψέ με, δε θα άντεχες τόσα τραγούδια από φανταστικές Αριστόγατες, Μουλάν και άλλα πολλά.
Και μιας που μιλάμε για Disney, πάρε και αυτό: πριν φτιάξει την αυτοκρατορία του, ο τύπος είχε μείνει άφραγκος, είχε κοιμηθεί σε στούντιο, είχε αποτύχει με το πρώτο του στούντιο και είχε χάσει τα δικαιώματα της πρώτης του επιτυχίας. Δηλαδή ό,τι μπορείς να φανταστείς, του συνέβη! Και πάλι, δεν είπε «δεν είμαι καλός», αλλά είπε «ωραία, πάμε ξανά». Κι αν κάτι αξίζει να πάρεις από αυτό, είναι ότι η επιμονή δεν είναι ηρωισμός αλλά πρακτικότητα. Αν θες να φτάσεις κάπου, πρέπει απλά να συνεχίσεις να πηγαίνεις.
Και ναι, θα ξαναπογοητευτείς. Μην το φοβάσαι! Το κάνει πιο ενδιαφέρον. Σκέψου το αλλιώς: αν όλα πήγαιναν τέλεια, θα βαριόσουν. Δεν θα είχε ιστορία να πεις. Ενώ τώρα έχεις υλικό: «θυμάσαι τότε που έφαγα άκυρο;», «θυμάσαι τότε που μου είπαν πως δεν κάνω;». Ε, αυτά είναι που χτίζουν τον χαρακτήρα. Αυτά είναι που αργότερα γίνονται αστείες ιστορίες και αυτά είναι που θα δείχνουν ότι άντεξες. Οπότε την επόμενη φορά που θα νιώσεις να τα παρατάς, πες στον εαυτό σου: «Αν ο Disney απολύθηκε για έλλειψη φαντασίας, εγώ δεν έχω δικαίωμα να σταματήσω για μια κακή μέρα» και προχώρα. Όχι γιατί πρέπει να γίνεις κάτι τεράστιο, αλλά γιατί χρωστάς στον εαυτό σου να δεις μέχρι πού μπορείς να πας, αν δώσεις στον δρόμο λίγο ακόμα χρόνο.
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
