Τα καταφέρνουμε και μόνοι αλλά έχουμε ανάγκη κάποιον δίπλα μας

Ανάγκη να έχω κάποιον δίπλα μου σημαίνει «χρειάζομαι». Μην μπερδεύουμε την έννοια «χρειάζομαι» όμως με κάτι καταναγκαστικό, το δίχως άλλο θα έλεγα. Φυσικά και μπορούμε να επιβιώσουμε και μόνοι μας, φυσικά κι η ζωή δεν είναι μια ρόδινη σφαίρα. Εννοείται ότι όλοι μπορούμε να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Ανέκαθεν πίστευα ότι αν δε στηρίξεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, κανείς δε θα ‘ναι εκεί όταν θα τον χρειαστείς.

Κι εγώ αυτοπροσδιορίζομαι ως μέλος εκείνης της δυναμικής μεν αλλά σκληρής κατηγορίας ανθρώπων που δεν έχουν ανάγκη κανέναν, που πατάνε μόνοι τους στα πόδια τους και που κάποιες φορές τους βγαίνει λίγο παραπάνω το μαγκάκι από μέσα τους, γιατί αυτό είναι εκεί να τους προστατεύσει όταν κανείς άλλος γύρω δεν υπάρχει.

Ναι, κι εμένα εκεί με κατατάσσω, στους ανθρώπους που στα δύσκολα έσφιξαν τα δόντια και συνέχισαν, που ίσως να έφτασαν στον πάτο, αλλά δεν τα παράτησαν κι ας σέρνονταν γι’ αρκετό καιρό. Σκληρό, να χρειάζεσαι κάποιον και να μην το ζητάς. Θες από ντροπή; Εγωισμό; Ανεξαρτησία; Απογοήτευση; Ότι και να ‘ναι, δεν το ζητάς. Κι έρχεται η στιγμή που επιβεβαιώνεις τον εαυτό σου, ότι τα κατάφερες κι ότι όσα και να έρθουν στην πορεία δε μασάς εσύ, θα τα καταφέρεις ξανά. Αλλά κάπου μέσα σου ακόμα υπάρχει ένα κενό, μια ανάγκη για να κουρνιάσεις έστω και λίγο, μια μικρή στιγμή που θ’ αφήσεις την πανοπλία σου στην άκρη και γυμνός από άμυνες και συναισθήματα θ’ αφεθείς γι’ αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου κάπου.

Πόσο αναγκαίο, πραγματικά, είναι αυτό, έχετε συνειδητοποιήσει; Προσωπικά ναι, αλλά δε θα σας πω ψέματα, ούτε εγώ έχω καταφέρει να το κάνω. Ίσως αυτή είναι μία απ’ τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχω θέσει στον εαυτό μου. Δεν έχει να κάνει με τον έρωτα, τη φιλία ή με την εμπιστοσύνη, έχει να κάνει με το να δεχτείς να εισβάλλει για λίγο κάποιος στο κάστρο σου, που με τόσο κόπο έχτισες, και να στο διαλύσει σε μία στιγμή, έτσι, γιατί απλά αποφάσισε να φύγει, όταν εσύ τον χρειαζόσουν αλλά δεν είχες δύναμη να το πεις.

Δε θα το χαρακτήριζα φόβο, όσο λήθη. Λήθη του πώς είναι να είναι κάποιος εκεί όταν τον χρειάζεσαι. Λήθη σε απλά συναισθήματα, που ο πόνος κάποιες φορές τα καταπίνει στην ύπαρξή του. Κι όταν φύγει, έχει αφήσει τόση μεγάλη στάχτη που μέχρι να την καθαρίσεις, δεν μπορείς να δεις τίποτα καθαρά.

Μα οι άνθρωποι δεν είναι προορισμένοι να ζήσουν μόνοι τους με μια πανοπλία χτισμένη πάνω τους. Όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί ό,τι κι αν πολλαπλασιάσεις με τη μονάδα δεν μπορεί να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. Κι η ζωή δεν έχει ένα πράγμα για να δεις, έχει πολλά. Ανήκω σ’ εκείνους που όχι μόνο δε με τρομάζει η μοναχικότητα, αλλά την απολαμβάνω κιόλας. Όμως έχω καιρό που παρατηρώ γύρω μου την ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία, επαφή, κατανόηση, αγάπη.

Κάποιες φορές που μου το επιτρέπω, υπάρχει στον καθρέπτη μου ένα πρόσωπο που το ζητάει απεγνωσμένα. Αλλά είναι αθόρυβος, σχεδόν βουβός ο ήχος, η καλύτερα η κραυγή που φαίνεται να βγαίνει από εκεί μέσα. Είναι τρομαχτική αυτή η εικόνα, τόσο που κλείνω τα μάτια και στρέφω το βλέμμα μου αλλού, για να μη δω, να μην ακούσω, να μη ζητήσω αυτό που χρειάζομαι τόσο πολύ.

Πόσοι εκεί έξω, αλήθεια, το κάνετε αυτό; Πόσο τρομαχτική είναι αυτή η ανάγκη; Πόσα απλά προβλήματα θα μπορούσαν να λυθούν αν απλά είχατε κάπου να τα φωνάξετε για να σας δώσουν μια λύση που ποτέ εσείς δε θα είχατε σκεφτεί; Η ανθρώπινη επαφή, η ανάγκη για επικοινωνία, κατανόηση, η ανάγκη να σας κρατήσει απλά κάποιος το χέρι για λίγο, δεν πρέπει να αποτελεί κάτι τρομαχτικό, αλλά να εκφράζεται, να δηλώνεται, να γίνεται πράξη.

Ίσως αν οι άνθρωποι ξεκινούσαν να παρατηρούν λίγο πιο πέρα απ’ την επιφάνεια, να μην υπήρχαν τόσα άτομα με κατάθλιψη. Μένουμε στην εικόνα, γινόμαστε εγωιστές κι ισχυρογνώμονες,  γιατί ο νόμος του δυνατού αυτό προστάζει. Οι αδύναμοι, αυτοί που χρειάζονται αισθήματα κι ανθρώπους δίπλα τους, δεν μπορούν να επιβιώσουν. Ίσως να κοροϊδεύουμε τα άτομα που γίνονται ένα με τη μάζα, υιοθετούν στιλ και τρόπους που δεν προβάλλουν την προσωπικότητά τους αλλά αυτό που δηλώνει το ρεύμα της εποχής. Ίσως αυτά τα άτομα που θεωρούμε κοινωνικά in, να έχουν απλά την ανάγκη να είναι ενταγμένοι κάπου. Ίσως όλη αυτή η πραγματικότητα που βιώνει ο καθένας με τον δικό του τρόπο να τους τρομάζει τόσο πολύ, που να μην μπορούν να την περπατήσουν μόνοι τους.

Ξέρετε, είναι πολύ εύκολο να κρίνετε τα πάντα γύρω σας, αλλά μην το κάνετε. Ακόμα και στην αυτοκριτική σας, προσέξτε πόσο αντικειμενικά κριτήρια θέτετε και ποια είναι η νόρμα σας. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ισορροπίας, όταν προσπαθούμε να χτίσουμε μια προσωπικότητα δυνατή, ακλόνητη, θαρραλέα. Αν δεν περικλείει όλα τα συναισθήματα που οφείλει να νιώθει ο άνθρωπος δε θα ‘ναι ποτέ πλήρης. Και αυτό το χτίσιμο δε θα επιτευχθεί ποτέ αν πορεύεστε μόνοι σας στη ζωή.

Ξέρω, είναι τρομαχτικό να αφήσετε ξανά χώρο στη ζωή σας  για τους ανθρώπους, αλλά είναι μια ανάγκη που όσο και να προσπερνάτε επιφανειακά, θα παραμένει εκεί.  Κι είναι πιο εύκολο κάποιες φορές να βρεθεί αυτό το χέρι που θα σας κάνει να νιώσετε για λίγο πιο ανθρώπινα, αρκεί να το βγάλετε απ’ την τσέπη, χωρίς σιδερογροθιές κι αγκάθια. Δεν είστε μόνοι σας, είναι χιλιάδες εκεί έξω που έχουν την ίδια ανάγκη με σας.

Ανάγκη να έχουν έναν άνθρωπο δίπλα τους.