Υπάρχουν πολλοί ρόλοι που πραγματεύεται ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Κάνοντας την αφετηρία του ως παιδί και συνεχίζοντας ως φίλος, σύντροφος, συνεργάτης, γονιός κι η λίστα εξακολουθεί να συμπληρώνεται και να ανανεώνεται. Καθένας σημαντικός και συναισθηματικά ξεχωριστός.
Από όλους τους ρόλους αυτόν, όμως, που ξεχωρίζεις γιατί δε μοιάζει με κανέναν άλλον είναι αυτόν του θείου και της θείας. Βλέπεις, έχει λίγο απ’ όλα μέσα του. Είσαι κάτι σαν γονιός, σαν φίλος, σαν αδελφός. Λίγο απ’ το καθένα με πολύ συναίσθημα σε όλα.
Ο ρόλος του θείου αν κι αδιαμφισβήτητα συγγενικός διαφέρει πολύ απ’ την αυστηρή παιδαγωγική έννοια του γονέα. Ο γονιός όσο τρυφερός και δοτικός κι αν είναι, οφείλει κάποιες στιγμές να γίνεται αυστηρός. Να πει «όχι» κι ενδεχομένως να χαλάσει κάποιο χατίρι. Όχι για να κερδίσει το σεβασμό –καθώς όποιος επιχειρεί να τον χτίσει πάνω σε φόβο έχει αποτύχει πριν καν το σκεφτεί– αλλά για να θέσει τα όρια μιας υγιούς προσωπικότητας.
Ενώ, λοιπόν, ο γονιός θα αναγκαστεί κάποιες φορές να κάνει και τον κακό και τον αυστηρό και τον φωνακλά, εσύ θα μπορείς να είσαι πάντα ο γλυκούλης αγαπημένος συγγενής που μοιάζεις περισσότερο με φίλος. Που καταρρίπτει τα «πρέπει» του μπαμπά και της μαμάς κι απελευθερώνει κάθε εγωιστική επιθυμία.
Ο θείος –κι η θηλυκή εκδοχή του– είναι το πρόσωπο εκείνο που δικαιωματικά μπορεί κι επιβάλλεται μια ζωή να κακομαθαίνει το ανίψι του. Θα λιώνει σε κάθε νάζι και κάθε φορά που θα ακούει αυτή τη δισύλλαβη προσφώνηση θα φωτίζει ο κόσμος γύρω του.
Θα έρχεται φορτωμένος με σακούλες γεμάτες δώρα, φυσικά όχι μόνο στις γιορτές, αλλά και κάθε φορά που θα βλέπει κάτι ωραίο για την «αδυναμία» του. Ύστερα θα παίζετε μαζί με τις ώρες, κι ας μοιάζουν τα παιχνίδια τους με βασανιστήρια κι αυτά με αντάρτες, αρκεί να τα βλέπεις να γελάνε. Κι οκ, ίσως να μην είναι και πολύ παιδαγωγικό όλο αυτό, αλλά αφού μας αγαπάνε λιγάκι πιο πολύ κάθε φορά, τι πειράζει; Εξάλλου και τα κακομαθημένα είναι χαριτωμένα.
Ο αδελφός ή η αδελφή του μπαμπά ή της μαμάς είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα ανίψια και τους γονείς τους καθώς μπορεί να είναι ταυτόχρονα φίλος και με τα δύο στρατόπεδα. Μεσολαβεί και γεφυρώνει διαφορές υπερασπίζοντας πάντα τα δίκιο των ανιψιών του.
Είναι ο πρώτος φίλος, αυτός που θα σε πάρει μαζί του για ψάρεμα κι αυτή που θα σου βάψει τα νύχια κι ας γκρινιάζει λιγάκι ο μπαμπάς. Θα λέτε τα νέα σας, θα πηγαίνετε μαζί για καφέ κι αν τα φέρει έτσι η μοίρα κι είστε μακριά, θα μιλάτε με τις ώρες στο skype και στο τηλέφωνο.
Κι αυτή η τόσο τρυφερή και μοναδική σχέση που χτίζεται με αγάπη ανάμεσα σε θείους κι ανίψια, θα μεγαλώνει κάθε μέρα μαζί με αυτά. Κι από ‘κει που συζητούσατε για τη Σταχτοπούτα και την Πέππα τη γουρουνίτσα, θα μιλάτε για φλερτ κι έρωτες. Κι αν τα ‘χεις καταφέρει καλά, θα μαθαίνεις πριν απ’ όλους κάθε μυστικό τους καθώς θα σε εμπιστεύονται τυφλά και θα ξέρουν πως σ’ εσένα οι πόθοι, οι φόβοι κι οι αγωνίες τους θα είναι ασφαλείς.
Θα παίρνεις εσύ απ’ τα ανίψια σου την παιδική ξεγνοιασιά και την αθωότητα κι εκείνα από ‘σένα την υπευθυνότητα και την ωριμότητα – γιατί όσο κι αν τα κακομαθαίνουμε έχουμε πάντα το άγχος να τα μεγαλώσουμε σωστά. Θα μεγαλώνετε, λοιπόν, μαζί κι ο καθένας θα συμπληρώνει τα κενά του.
Κι αργότερα θα βλέπετε μαζί τις μωρουδιακές φωτογραφίες και θα κλαίτε κι οι δύο, εκείνα απ’ τα γέλια κι εσείς από συγκίνηση. Κι όσο κι αν κάποιες στιγμές νοσταλγείτε τα πρώτα χρόνια τους και τα παιδικά τσαλιμάκια, δεν αλλάζετε με τίποτα τη σχέση που έχετε τώρα, μία αληθινή φιλία.
Και μαζί με τους θείους –τους δεύτερους γονείς και τους πρώτους φίλους δηλαδή– και τα ανίψια, θα μεγαλώνει κι η αδυναμία που θα έχετε ο ένας για τον άλλον γιατί σαν τα ανίψια κανείς και τίποτα!
Αφιερωμένο στο δικό μου πλασματάκι που λατρεύω να κακομαθαίνω. Στη Χριστίνα!
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
