Όχι, δε φταίει ότι δεν είμαι πρωινός τύπος. Αλλά Δευτέρα, είσαι ξεκάθαρα η ντροπή της εβδομάδας. Ορίστε και η απόδειξη: Αθήνα-Θεσσαλονίκη 504 χιλιόμετρα. Θεσσαλονίκη-Αθήνα το ίδιο. Από το ισόγειο στον τρίτο 3 όροφοι. Από τον τρίτο στο ισόγειο πάλι 3. Από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή 5 μέρες. Και από την Παρασκευή μέχρι τη Δευτέρα πόσες; Τρεις. Έτσι ξεδιάντροπα, τρεις.
Και μετά τι, πάλι Δευτέρα; Εντάξει, έχει καταντήσει γραφικό. Η Δευτέρα μου κάνει σαν η τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες του Σαββατοκύριακου. Άσε που το Σαββατοκύριακο θα έπρεπε κανονικά να καθιερωθεί ως η μικρότερη μονάδα μέτρησης χρόνου. Γιατί; Γιατί ουσιαστικά τελειώνει την Κυριακή. Από όταν ήμασταν παιδιά η Κυριακή ήταν ημέρα διαβάσματος και αγγαρείας, κοινώς προΔευτέρα. Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει αυτή η μέρα, ένα και το αυτό.
Το πιστεύω ακράδαντα ότι η λύση στο πρόβλημα που λέγεται Δευτέρα είναι να την καταργήσουμε εντελώς. Να της αλλάξουμε όνομα, έστω. Κοντεύουμε 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη, οι μισοί σίγουρα το έχουμε σκεφτεί. Οπότε το μόνο που μένει είναι να μαζέψουμε υπογραφές, για τα τυπικά. Ή εναλλακτικά να μη σηκωνόμαστε καθόλου από το κρεβάτι και να ξυπνάμε κατευθείαν Τρίτη. Που σηκώνεσαι με τέτοια χαρά Παρασκευή πρωί και αν δει κανείς τα μούτρα σου την ίδια ώρα τη Δευτέρα θα νομίζει ότι σε τάισαν με το ζόρι ξαναζεσταμένες μπάμιες.
Εκτός των άλλων, αν οι υπόλοιπες μέρες έχουν 24 ώρες, τότε η Δευτέρα νιώθεις ότι έχει τουλάχιστον 32. Σκέψου, από το σχολείο ακόμα, το πρόγραμμα της Δευτέρας ήταν το πιο αχώνευτο. Τώρα στη δουλειά απλώς αποδέχεσαι ότι κάθε μέρα εκτός της Παρασκευής είναι ουσιαστικά Δευτέρα, απλώς η Δευτέρα θα είναι πάντα δικαιωματικά η χειρότερη, λόγω χρονικής προτεραιότητας.
Και ενώ είναι γενικά από μόνη της δύσκολη αποστολή το Δευτεριάτικο, εμείς την κάνουμε ακόμα δυσκολότερη. Κάθε φορά που μας καρφώνεται μια φαεινή ιδέα, την κάνουμε πάσα στη γνωστή μέρα. Κάπως έτσι πρέπει να προέκυψε το «από Δευτέρα δίαιτα, γυμναστήριο, κόβω κάπνισμα, ποτά και άσωτη ζωή». Και μαντέψτε: γι’ αυτό έγινε σαν κινητή εορτή από βδομάδα σε βδομάδα και δεν κάνουμε και τίποτα. Εκτός του να σκεφτόμαστε δικαιολογίες για το πώς θα τα αναβάλλουμε όλα αυτά για την επόμενη μέρα ή Δευτέρα.
Δεν υπάρχει ακόμα λογικά και επιστημονικά τεκμηριωμένη απόδειξη γιατί μας πιάνουν τα υπαρξιακά μας κάθε Δευτέρα και δη πρωί. Νομίζω όμως, ότι ο οργανισμός μας απλά αρνείται να δεχτεί ότι τελειώνει ο παραπάνω ύπνος. Είναι η μέρα που ξαναβάζεις ξυπνητήρι ρυθμισμένο ανά 5 λεπτά για την επόμενη μισή ώρα και το χαμένο ή χτυπάει πιο δυνατά και σπαστικά από ποτέ ή δεν το ακούς καθόλου και ξυπνάς μεσημέρι. Είναι σαν να σου έχει ρίξει τις ασφάλειες το Σαββατοκύριακο, οπότε Δευτέρα πρωί που πρέπει εσύ να τις σηκώσεις, όχι απλά δεν ανεβαίνουν, αλλά πέφτει και ο αντι-ηλεκτροπληξιακός και βραχυκυκλώνει όλο το σύστημα.
Και σαν να μη σου έφτανε η διάθεσή σου που είναι σαν ανάποδο γαμώτο, πρέπει να πάρεις λεωφορείο και να στριμωχτείς για μισή ώρα με ανθρώπους από τους οποίους οι μισοί βαριούνται να βάλουν αποσμητικό και οι άλλοι μισοί να πλύνουν τα δόντια τους. Εσείς οι Αθηναίοι τουλάχιστον στριμώχνεστε στο μετρό, οπότε ένας λόγος λιγότερος να παραπονιέστε. Γενικά πάντως, είτε πηγαίνεις με τα μέσα μεταφοράς, είτε με αυτοκίνητο στη δουλειά ή τη σχολή η κίνηση είναι πάντα χειρότερη τη Δευτέρα. Λες και ξαφνικά ανυπομονούμε όλοι τόσο πολύ να δουλέψουμε που βιαζόμαστε να φτάσουμε κιόλας.
Και προφανώς μετά όλη μέρα είσαι παραδοσιακά μέσα στη γκρίνια. Όπως όλοι άλλωστε. Απλώς η γκρίνια των άλλων είναι εκνευριστική. Όχι, δε θέλουμε να μάθουμε πόσο τέλεια περάσατε το Σαββατοκύριακο. Ή ότι έχετε ρεπό μέσα στη βδομάδα. Τουλάχιστον όχι πριν πιούμε καφέ και μεσολαβήσει ένα καλό διάστημα ασφαλείας από την ώρα που ξυπνήσαμε -ιδανικά όταν σχολάμε. Εκτός κι αν ξαφνικά αποφασίσατε να ρισκάρετε τη ζωή σας.
Παρ’ολα αυτά, ίσως πρέπει να το δούμε αλλιώς. Δηλαδή τι κακό είναι αυτό που μας πιάνει όλους με τη Δευτέρα; Είναι μία ακόμα μέρα, που θα είναι τόσο καλή ή κακή, όσο θέλουμε να τη δούμε και και να την κάνουμε εμείς. Τσάμπα τόση κλάψα και τόση μιζέρια κάθε Κυριακή. Άσε που γι’ αυτούς που δουλεύουν Σαββατοκύριακο είναι επίσημη αργία και τη λατρεύουν. Έτσι για την αλητεία πλέον, η Δευτέρα πρέπει να γίνει το καινούριο Σαββατιάτικο mood -των καθημερινών πάντα, μην το ξεφτιλίσουμε!
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Παπαναστασίου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελευθερία Παπαναστασίου
