Πρώτη φορά είδα τα «Φτηνά Τσιγάρα» πριν από δέκα χρόνια περίπου,
μαζί με το φίλο μου τον Νίκο και μια κούπα ρακόμελο.
Εκείνος μου επισήμανε τις sos σκηνές κι εγώ μπήκα μέσα στην ταινία.
Δυο άγνωστοι σε μια βραδινή βόλτα στην καλοκαιρινή Αθήνα.
Κάτι λίγο από film noir με πινελιές αστικού ρομαντισμού.
Μαγεύτηκα. Όπως και όλοι όσοι είδαν την ταινία αυτή.
Οι λέξεις που δεν ήξεραν πως να βγουν απ’ το στόμα μου και τα αισθήματα που είχα καταχωνιάσει έγιναν σώμα, πήραν ζωή και ανάσα.
Χθες βράδυ είχα μια έκτακτη προβολή για δωδέκατη φορά.
Ακούς τον Χαραλαμπίδη να λέει με περισσή ηρεμία πως «η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι» και πως τελικά «τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά» και ως δια μαγείας εξαφανίζονται όλα.
Άγχος, αγωνία, στρες. Και κυρίως όλα αυτά τα βασανιστικά «αν» για τα οποία έχασες τον ύπνο σου, απέκτησες ταχυπαλμία και ξεχείλωσες καταστάσεις.
Πιστεύω βαθιά στο πεπρωμένο, στη μοίρα, όπως θες πες το.
Κι ακόμα περισσότερο πιστεύω στο μεγαλύτερο κλισέ όλων των αιώνων και των εποχών που όλοι γελοιοποιούν και όλοι υποστηρίζουν κατά βάθος: όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Όλα.
Αντίληψη, τεντωμένες κεραίες και χρόνος, αυτά χρειάζονται για να εμπεδώσουμε το λόγο.
Ο χωρισμός που ποτέ δεν κατάλαβες γιατί συνέβη, τα πράγματα που δε σου δόθηκαν απλόχερα αλλά μετ’ εμποδίων, οι στιγμές με τις μεγάλες, σκληρές αλήθειες που στραπατσάρησαν το εγώ σου.
Μαθήματα και προίκα για το μέλλον ακόμα και οι αφηρημένες κουβέντες, τα βλέμματα που ταυτίστηκαν για μερικά λεπτά και οι ευκαιρίες που νομίζεις πως έχασες.
Έχουμε μια προδιαγεγραμμένη πορεία και με τις κινήσεις μας, λάθος ή σωστές, επιταχύνουμε ή καθυστερούμε τα γεγονότα που έτσι κι αλλιώς θα συμβούν.
Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σ’ αυτό, πίστεψε στη σοφία της ζωής.
Σταμάτα να πιέζεις καταστάσεις και ανθρώπους. Σταμάτα να μεμψιμοιρείς για ό,τι σε ξεβόλεψε. Σταμάτα να νιώθεις ενοχές για όλα όσα νομίζεις ότι δεν κατάφερες.
Δεν είναι θέμα αισιοδοξίας αλλά ψυχραιμίας και καθαρού μυαλού.
Το ποτήρι αδειάζει γιατί πρέπει που και που να πιάνουμε πάτο, να ξυπνάμε και να θυμόμαστε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανένας δεν είναι κτήμα μας.
Ξαναγεμίζει όμως για να μας δώσει ώθηση και δύναμη και να πάμε ένα βήμα πιο πέρα.
Αυτά να τα θυμηθείς την επόμενη φορά που θα βουλιάξεις, θα γκρινιάξεις και θα νιώσεις λίγος.
Κάτσε αναπαυτικά και απόλαυσε τη διαδρομή, στα στραβά άλλαξε τη ρότα σου και στα καλά κλείσε το μάτι με χαμόγελο.
«Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά.»
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
