Αρκεί ένα τραγούδι. Μία φράση ή ένα στίχος. Κάτι που θα πιάσει το αυτί σου ή θα δεις γραμμένο σ’ ένα τοίχο, σε μία κολόνα ή θα’ ρθει με μήνυμα στο κινητό σου. Λέξεις αντιπαραβαλλόμενες. Λέξεις βαθιές. Λέξεις που γράφτηκαν για να σε κάνουν να νιώσεις την ανάγκη να ψάξεις να βρεις την ευκαιρία για να τις επεξεργαστείς. Λέξεις που μιλάνε για την αγάπη και ημέρες, εβδομάδες, μήνες μετά, δε σε αφήνουν λεπτό στη μοναξιά σου.

Σκέφτεσαι παλαιότερα κεφάλαια της ζωής και διάφορα είδη αγάπης που είχες αποδεχτεί. Σκέφτεσαι, ότι αποδέχτηκες μία αγάπη που απαιτούσε να δώσεις πολύ περισσότερα και να δεχτείς πολύ λιγότερα σε αντάλλαγμα. Σκέφτεσαι πως όταν αυτή αγάπη απομακρύνθηκε, βρέθηκες να μετράς απογοητεύσεις. Σκληρή δουλειά με την ελπίδα για κάτι καινούργιο και μία ανάγκη ν’ αποδείξεις την αξία σου για να λάβεις αυτό που έχασες.

Σκέφτηκες όμως ποτέ, τι είδους αγάπη έχεις αποδεχτεί; Σκέφτηκες, τι είδους αγάπη πραγματικά αξίζεις, ή έμεινες σε μια υπόθεση; Γιατί ό,τι ίσχυε στο τότε, δε σημαίνει, ότι ισχύει και στο τώρα. Μεγαλώνεις. Μπορεί να θεωρείς ότι δέχεσαι ό, τι σου αξίζει, αλλά μερικές λέξεις δε γράφτηκαν τυχαία. Γράφτηκαν, αποκλειστικά γι’ εσένα.

Γράφτηκαν για να σου θυμίζουν πως η αγάπη επιστρέφει. Η αγάπη θεραπεύει, καθαρίζει και ικανοποιεί. Γράφτηκαν για να σου λένε ότι δε χρειάζεται να κοιτάς πίσω. Δε χρειάζεται ν΄ αποδείξεις ότι λυπάσαι. Γράφτηκαν για να θυμίζουν τον τρόπο με τον οποίο ξεπερνιέται η ενοχή και όχι η ανάγκη να χρειάζεται ν’ αποδείξεις τι αξίζεις.

Γι’ αυτό βρες αυτή την αγάπη που θα κάνει τις λέξεις ψίθυρο στα αυτιά σου και μην κάνεις πίσω ούτε ένα λεπτό. Αυτό σου αξίζει. Η ανταπόδοση. Η πληρότητα, η σύνδεση ακόμα και με 500 χιλιόμετρα απόσταση. Κάποιος που θα δείχνει ότι σε χρειάζεται και σ΄ έχει ανάγκη. Ανάγκη να τον αγαπάς.

Κι ας είσαι και στριμμένος κι ας αυτοαποκαλείσαι δύσκολος κι ας μένεις σε όλα τα αρνητικά που ποτέ δε γίνονται θετικά στο κεφάλι σου. Γιατί αξίζεις ένα σύντροφο που δε θα φοβάσαι να του πεις με τι δεν ευχαριστιέσαι και το ίδιο θα κάνει κι εκείνος. Χωρίς ενοχές και πόνο. Κι αν ο κόσμος σε θεωρεί δύσκολη προσωπικότητα, μην αφεθείς να σε πείσουν για ό, τι προαποφάσισαν χωρίς να είναι εσύ. «Είμαι» να λες και να αφήνεις στην άκρη τους θορύβους.

Αξίζεις την αγάπη. Όμορφες στιγμές, με όμορφους ανθρώπους. Ο έρωτας είναι το ελάχιστο, όχι ένα τυχερό επιπλέον. Είναι προτιμότερο να μένουν αλώβητα τα ιδανικά σου παρά να καταστρέφεσαι μέσα από απομιμήσεις της ερωτοτροπίας. Είναι προτιμότερο να γευτείς την ικανοποίηση μίας αναζωογονητικής γλυκύτητας απ΄τη συγκατάβαση. Γιατί ο χρόνος που ξόδεψες μην ξέροντας κατά πού να οδεύσεις, έχει τελειώσει.

Αρκεί να μην ανησυχείς ότι έχεις πολλές απαιτήσεις, πολλές ανάγκες και ότι όλο αυτό είναι κάποιο κρυμμένο στοιχείο απελπισίας. Γιατί, πότε έγινε λάθος, να ‘χουμε ανάγκες; Γι’ αυτό σου λέω, πίστεψέ με, είσαι κάτι περισσότερο από εκείνη τη φωνή της καρδιάς σου που σε γνωρίζει. Κι αν υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα μεταξύ ελέγχου κι ερώτησης, να ξέρεις πως υπάρχουν μίλια ανάμεσα στο να θέλεις και στο ν΄ αγαπάς. Κι αυτό χρειάζεται προσοχή.

Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου