Aναγκαστικά δεν μπορείς να αγαπήσεις

Αγάπη· Μια λέξη, που έχει ταλαιπωρήσει γλυκόπικρα τους ανθρώπους, αλλά και τους έχει ομορφύνει. Τα παράγωγά της χρησιμοποιούνται και καταπονούνται σε μια προσπάθεια να εξηγήσουμε εκείνο που νιώθουμε. Για καθέναν από εμάς, το να νιώθεις αγάπη για ένα άτομο είναι περίπλοκο. Είναι μια αόριστη έννοια, που μπορείς να την οριστικοποιήσεις μονάχα όταν μέσα σου γυρίσει εκείνος ο διακόπτης, το ένστικτό σου. Είναι ένα συνονθύλευμα στοργής, συμπόνιας, σεβασμού κι ανάγκης. Η αγάπη μάς ενώνει με άλλους ανθρώπους με έναν δεσμό ομοιοπολικό.

Τι σημαίνει «αγάπη» για τον καθένα; Ξεκινώντας από τα πρώτα μας χρόνια, μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον παρατηρούμε τα πρώτα σημάδια της αγάπης. Είναι η πρώτη μας επαφή και στοργική αλληλεπίδραση με ανθρώπους. Οι συγγενικοί δεσμοί είναι βασισμένοι στην αγάπη, ωστόσο αυτό δεν είναι δεδομένο. Ύστερα γνωρίζουμε τους φίλους μας, δημιουργώντας δεσμούς «πλατωνικής αγάπης» και φτάνουμε στον δοξασμένο έρωτα ο οποίος δίνει την πιο μεστή υπόσταση της άνθισης της αγάπης.

Ποια είναι, όμως, εκείνη η δύναμη που μάς ωθεί να εκδηλώνουμε την αγάπη μας; Το επιλέγουμε συνειδητά ή ασυνείδητα; Τα συναισθήματα είναι υπόθεση προσωπική και η γέννησή τους έρχεται γλυκά, κρυφά και σε ανύποπτο χρόνο. Άλλες φορές, εμφανίζονται κεραυνοβόλα, ενώ άλλες χρειάζονται χρόνο για να εκκολαφθούν και να δημιουργήσουν κάτι όμορφο. Αν κάτι μάς ξεχωρίζει ως είδος, είναι η ικανότητά μας να εκδηλωνόμαστε με πάρα πολλούς τρόπους και να αφουγκραζόμαστε τη θέρμη του άλλου.

Παρ’ όλα αυτά, τα συναισθήματα μερικές φορές δεν είναι αμοιβαία. Κι αυτό είναι εξίσου ανθρώπινο. Κάποιοι βιάζονται να «δεσμευτούν» και νομίζουν πως αγαπούν, άλλοι φοβούνται να αγαπήσουν τον εαυτό τους και ονομάζουν «αγάπη» την εξάρτησή τους από άλλα άτομα, ενώ κάποιοι ακόμη, δεν εκδηλώνονται καν. Το μόνο σίγουρο όμως, είναι πως η αγάπη δεν είναι καταναγκαστική και κανένας δε μπορεί με το ζόρι να τη νιώσει. Όσο πιέζεις τις καταστάσεις και ξεστομίζεις ένα γυμνό «σε αγαπώ», ώστε να αποδείξεις τάχα, πως νοιάζεσαι για τον άλλον, άλλο τόσο είναι μια κοροϊδία κι ασέβεια προς τον ίδιο σου τον εαυτό και το άτομο, που έχεις απέναντί σου.

Ο δρόμος προς την αγάπη του εαυτού μας είναι μακρύς, όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι δυνατόν να αγαπήσουμε κάποιον άλλον. Είμαστε πλάσματα της συντροφικότητας κι άνθρωπος μόνος, είναι άνθρωπος κενός. Δείγμα αληθινής αγάπης θα βρεις μονάχα εκεί, που πας με τη θέλησή σου, δίχως κανείς να σε αναγκάζει. Εκεί είναι οι άνθρωποι, που σε κάνουν να νιώθεις άνετα, να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να πιέζεσαι να αποδείξεις την αγάπη σου. Πράξεις και λόγια συνθέτουν τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά ποτέ και σε κανέναν δεν πρέπει, να είμαστε υπόχρεοι. Η αγάπη θα επέλθει αβίαστα, αλλά όχι ξαφνικά. Είναι εξέλιξη και ωρίμανση.

Δύσκολα χάνεται η αγάπη, όταν έχει ήδη αρχίσει να χτίζεται. Γι’ αυτό πολλές φορές, λέμε στον έρωτα πως «αγαπάμε» κάποιον ακόμη κι αν μάς πλήγωσε, διότι το αγαθό αυτό είναι πάνω από τον έρωτα. Δεν παύουμε να αγαπάμε κάποιον, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Οι βάσεις τις είναι βαθιά ριζωμένες στην καρδιά μας και μαζί με τη λογική συμβαδίζουν. Στην αγάπη δεν κάνεις τρέλες. Είσαι προσγειωμένος και αληθινός. Μονάχα η αγάπη για τη ζωή είναι εκείνη, που σε κάνει να αντιδράς αυθόρμητα και να ζεις τη στιγμή.

Από εκείνον τον παιδικό, πλατωνικό έρωτα έως εκείνο το άτομο που έχεις φέρει στη ζωή σου για να χτίσετε μαζί μια «σοφίτα αγάπης», από τους φίλους τους στοργικούς μέχρι την οικογένεια που σε στηρίζει, η αγάπη κρύβεται παντού κι είναι η μόνη ελπίδα μας, να επιβιώσουμε σε ένα κόσμο που η αγάπη τρέφει συμφέροντα. Αν ψάξουμε καλά, ίσως να τη βρούμε σε κάποιο υπόγειο κλεισμένη και φοβισμένη, περιμένοντάς μας να την ελευθερώσουμε. Η αγάπη είναι ανθρώπινη ανάγκη, μα δεν είναι αναγκαστική. Είναι το αγαθό, που έμπρακτα προσφέρουμε, δίχως να υπολογίζουμε την αξία της, αφού δε μετριέται. Κι αυτή είναι η ίδια αξία της αγάπης· η ανιδιοτελής προσφορά μέρους του εαυτού μας, του σύμπαντός μας.