Ξέρεις τι κάνει ο έρωτας τελικά; Σε δουλεύει ψιλό γαζί.
Είτε πας με τα νερά του, είτε αποφασίσεις να τον αποτινάξεις.
Σε πληγώνει και σε βάζει στη διαδικασία να φορέσεις μια πανοπλία αδιάτρητη από οποιαδήποτε συγκίνηση. Συναισθήματα, τι είναι αυτό;
Μπαίνεις στο τριπάκι του ασυγκίνητου.
«Έρωτες και κουραφέξαλα» λες και φτάνεις στο σημείο να το πιστέψεις.
Kάνεις τις αντίστοιχες επιλογές και όλα μέλι-γάλα.
Όσο πιο ξερό είναι το κεφάλι σου, τόσο πιο περίτρανα διατυμπανίζεις την αχρηστία του ως συστατικό των σχέσεων. Τη θέση του παίρνουν ακίνδυνα συναισθήματα, μπορείς να τα πεις και επιτυχημένες απομιμήσεις.
Μια πρέζα εκτίμηση, δυο κουταλιές ειλικρίνεια, ένα φλιτζάνι ικανοποίηση και αδιαφορία με το μάτι, για να μη σε νοιάξει κιόλας άμα δε φουσκώσει το γλυκό.
Αυτά παθαίνεις και στο τέλος αδυνατείς να ξεχωρίσεις το σεβασμό από το συμβιβασμό.
Δε σε ενοχλεί πια. Έχεις σχεδόν απαλλαγεί από την παρουσία αυτής της άθλιας κατάστασης που μόνο κακό σου έκανε και σουλατσάρεις ξέγνοιαστα στην Εδέμ της χλιαρότητας που δημιούργησες.
Ο φιλαράκος μας σε κοιτάει από μια γωνία, σε δείχνει και γελάει, ενώ εσύ πασχίζεις να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Πάνω εκεί που λες ότι το πέτυχες, έρχεται, σε σκουντάει με το μικρό του δαχτυλάκι και κατακρημνίζεται το κατά τα άλλα ατράνταχτό σου δημιούργημα.
Αρχίζεις να κάνεις ξανά αυτά που είχες ξορκίσει.
Κατραπακιά, βραχυκύκλωμα, run time error!
Tόσο απλά, σε παίρνει απ’ το χεράκι και σε πάει στα λημέρια του. Να ‘σαι πάλι να αναρωτιέσαι τι θα πεις, να ντρέπεσαι, να χαζογελάς μόνο με τις σκέψεις και ενίοτε να μη μπορείς να κοιμηθείς. Ή να κοιμάσαι όρθιος την ώρα που φαντάζεσαι και στη χειρότερη των περιπτώσεων να πέφτεις πάνω σε ντουβάρια.
Εκεί που είχες σταματήσει να ακούς μουσική, να πιάνεις τον εαυτό σου να τραγουδάει.
Εύχεσαι να φιλοτιμηθεί o χρόνος να σταματήσει, μπας και πάρουν όλα τη μορφή που έχεις στο μυαλό σου.
Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να λάβει χώρα.
Αν εν τέλει πάει ο διάολος στο Κ.Α.Τ. με κάκωση μηνίσκου, χίλια δυο μπορεί να συμβούν για την αποτροπή του φαινομένου.
Τα ‘χουν γράψει στιχουργοί και συνθέτες πριν από εμάς. Πόσες «αχάριστες κι αλήτισες» που «χωρίσανε ένα δειλινό με δάκρυα στα μάτια» γιατί «δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία».
«Κρίμα το μπόι» αυτών που «μικροί αρραβωνιάστηκαν» και «κάθε τους αγάπη έδιωξαν παλιά» , αλλά ήταν «του χωρισμού τους η ετυμηγορία, απλή ασυμφωνία χαρακτήρων» και τώρα «τζάμπα τις ζητούν σε μια πόλη γύφτισσα».
Ακόμα μια φορά έφαγες απ’ τον έρωτα το δούλεμα της αρκούδας.
«Αυτά έχει η ζωή» θα ακούσεις για εκατομμυριοστή φορά και θα πάρεις όρκο να μην επιτρέψεις κάτι τέτοιο να συμβεί ποτέ ξανά.
Οι ενθουσιασμοί είναι γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, εσύ τώρα έμαθες!
Ή μήπως όχι;
Αξίζει λέτε;
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
