Ο χωρισμός ως διαδικασία συνειδητοποίησης παίρνει πάντα πολύ περισσότερο χρόνο από την πράξη αυτούσια. Είναι τελείως διαφορετικό το να χωρίζεις, με το να καταλαβαίνεις ότι χώρισες. Ως προς το πόσος χρειάζεται, πολλοί προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι σαν εξίσωση στα χρόνια, μα δεν κατάφεραν τίποτα. Πάντα κατέληγαν σε ένα «εξαρτάται».
Χρόνος, λοιπόν, που μεταφράζεται σε δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μήνες, χρόνια κι αν είσαι λιγότερο τυχερός ίσως και δεκαετίες, προσπαθώντας. Αυτή η προσπάθεια να καταλάβουμε, να δικαιολογήσουμε, να θυμώσουμε, να κλάψουμε, να θυμηθούμε μα όχι να αντιμετωπίσουμε, είναι και η ίδια που καθυστερεί την επούλωση. Είναι σαν να εστιάζουμε στο λάθος πράγμα, που φέρνει και μια πιο αργή συνειδητοποίηση του χωρισμού, πριν το αναπόφευκτο παρακάτω.
Μα αυτή η λύση που τόσο αποζητάμε, δεν είναι καθόλου εμφανής κι ας είναι μπροστά στα μάτια μας. Η κρίση είναι θολωμένη, διαστρεβλωμένη, παραμορφωμένη, σαν να βλέπεις φορώντας γυαλιά ενώ δεν έχεις μυωπία. Λίγο πονάς, λίγο δε βλέπεις, λίγο ζαλίζεσαι, οπότε τελικά κλείνεις τα μάτια και τα παρατάς. Κι ο ίδιος αυτός πόνος, δε σού αφήνει περιθώριο να δράσεις δυναμικά και με καθαρό μυαλό. Ο πόνος που γέννα συναισθήματα του φόβου, της αμφιβολίας, της ανασφάλειας. Αποτέλεσμα; Να σπαταλάμε τόση ενέργεια, κομμάτια ολόκληρα του εαυτού μας που κάποτε τα είχαμε δώσει κάπου μα δεν ξέραμε ότι ήταν δανεικά και τώρα μάς έχουν επιστραφεί και ξεχάσαμε πού μπαίνουν.
Υπήρξαν λοιπόν εκείνες φορές που δαπάνησες τόσο χρόνο, κλάμα, σκέψεις για να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τις πράξεις των άλλων κι ούτε μια στιγμή δεν έδωσες στο να καταλάβεις τις δικές σου. Ούτε μια στιγμή δεν έδωσες στο πρακτικό κομμάτι Αντ’ αυτού έμεινες να σκέφτεσαι περασμένα μεγαλεία και πόλεις που πια πήρε ο εχθρός. Δυσκολεύεσαι να δεις το πιο απλό γιατί το μάτι σου κλέβουν τα βουνά από πίσω. Μα είναι πίσω, το ξέχασες; Είναι πίσω όλα αυτά στα οποία εστιάζεις κι αναρωτιέσαι γιατί τελικά καταλήγεις κι εσύ να μη φτάνεις ποτέ τη γραμμή τερματισμού στον χωρισμό εντός σου. Πώς να ξεπεράσεις κάτι, όταν δεν εστιάζεις στο πώς να το ξεπεράσεις;
Τι χρειάζεται, θα αναρωτιέσαι. Όλα και τίποτα μπορώ να σου πω πως είναι η απάντηση. Έρχεται η λύση εκεί που δεν το περιμένεις και χωρίς να το προσπαθείς καμία φορά, υπό τη μορφή ίσως μιας αφορμής που θα ξεδιαλύνει την ομίχλη. Το μόνο που ζητάει από σένα είναι να έχεις την αντίληψη να τη συλλάβεις. Μέχρι να ξυπνήσεις ένα πρωί χωρίς εκείνο το βάρος που πια είχε γίνει μέρος του ίδιου σου του εαυτού.
Σε αυτούς τους μικρούς θανάτους που αποφασίσαμε να τους ονομάσουμε χωρισμούς, μόνο η ζωή μπορεί να φέρει απαντήσεις και ξεκαθαρίσματα. Ίσως δεν έρθουν γρήγορα γιατί όλα θέλουν τον χρόνο τους. Με το πρόσχημα αυτό όμως, μην κρυφτείς πίσω από την απραξία. Τολμά ξανά, μα τόλμα αυτή τη φορά να σκεφτείς πρακτικά. Να κάνεις εσύ ο ίδιος εσένα να χαμογελάς και να πάψεις να βασίζεσαι στους άλλους με την ελπίδα να σού χαρίσουν το χαμόγελο, ή τη μικρή ευτυχία. Τον εαυτό σου σπατάλησέ τον τόσο, όσο τού αξίζει, μα κάν’ το συνειδητά καταλαβαίνοντας ότι χάνεις τον χρόνο σου. Μην παίζεις με αντίπαλο εσένα, θα χάσεις, δεν το βλέπεις;
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
