Υπάρχει μια αρχέγονη σύνδεση των ερωτικών σχέσεων με το στοιχείο του πάθους, που φέρνει στην επιφάνεια το τι πιστεύουμε πως χρειάζεται να δείξουμε και να λάβουμε για να πούμε ότι ερωτευτήκαμε. Έτσι πάμε κι εξιδανικεύουμε ανθρώπους και συμπεριφορές, περιμένοντας και ζητώντας εξωπραγματικές συνθήκες τελειότητας που περιλαμβάνουν μια συνεχή άνευ ορίων, έντονη, αξεπέραστη εκδήλωση πάθους. Και μάλιστα ασταμάτητου πάθους.
Έτσι, δημιουργείται σχεδόν αυτόματα ένα καθεστώς στο οποίο η κάθε σχέση είναι φοβερά εύκολο να αποτύχει, καθώς με το που έρθει η πραγματικότητα και η ρουτίνα θεωρούμε αυτομάτως πως χάλασε. Κάθε νέο ξεκίνημα, που ταυτόχρονα έχει προοπτική, το ακολουθεί ο ενθουσιασμός, η καψούρα, η υπερβολή του συναισθήματος που είναι στα ύψη, γιατί ως άλλος πολεμιστής πρέπει να κατακτήσεις το έπαθλο, πρέπει να κερδίσεις τη μάχη, σωστά; Όλα προσομοιάζουν ένα ατελείωτο κυνηγητό κι αυτό γιατί είναι εκτός της ιδιοσυγκρασίας μας, μόνο που τότε δεν το καταλαβαίνουμε. Όπως όμως κάθε τι σε συνθήκες πίεσης, έτσι και το πάθος, δεν μπορεί να παραμείνει στα ύψη για καιρό, γιατί πολύ απλά δεν είναι φυσιολογικό. Όλα έχουν μια τάση και μια ροπή προς τη χρυσή τομή, την κατάσταση ηρεμίας, οπότε κι ο άνθρωπος δε θα μπορούσε να μην αποτελεί μέρος της φυσικής αυτής ροής.
Στην ισορροπία λοιπόν τα πράγματα πάντα κυλούν πιο ομαλά, πιο ήπια ίσως και για κάποιος πιο βαρετά. Νιώθεις πως έχετε απομακρυνθεί γιατί οι εκπλήξεις έχουν σταματήσει να είναι συχνές, ίσως και η επαφή να μη συμβαίνει τόσο αυθόρμητα και παιχνιδιάρικα παντού και πάντα όπως στην αρχή. Ίσως να νιώθεις πως έχεις γεράσει λίγο παραπάνω μέσα σε όλη αυτή τη ρουτίνα και την καθημερινότητα, πως έχει επέλθει μια μαλθακότητα. Σαν να θες να ξαναγίνεις ο πρωταγωνιστής γιατί σαν να είσαι κομπάρσος νιώθεις. Είναι σαν τον εθισμό, που όσο είσαι εντός του νιώθεις τα πάντα εξαιρετικά και φαντασμαγορικά, ενώ χωρίς την ουσία σου όλα είναι εντελώς αδιάφορα. Οπότε ξανακυλάς.
Μια σχέση που κάθε μέρα μοιάζει με Δευτέρα κι όλο και πιο λίγες φέρουν κάτι από τον ενθουσιασμό που κουβαλάει ένα Σάββατο απλώνεται μπροστά σου. Μα είναι τελείως διαφορετικές έννοιες το πάθος και ο πόθος κι ας τα μπερδεύουμε συνεχώς. Τα αγγίγματα είναι εκεί, το χαμόγελο και το νοιάξιμο υπάρχει, η ανάγκη για σύνδεση επίσης. Απλώς έχει φύγει -και καλώς- η έξαψη, γιατί το πάθος ζει για λίγο. Κι αυτό όχι γιατί κάνουμε κάτι λάθος, αλλά γιατί είναι καλό να ζει για λίγο. Διαφορετικά δημιουργεί προβλήματα. Αν δεν μπορείς να ζήσεις μια μέρα χωρίς τον άλλον, αν υστεριάζεις, ζηλεύεις, αν η επαφή σας μοιάζει με μάχη, αν η ηρεμία είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, θα κουράσεις τόσο το σώμα και το μυαλό σου, που το τέλος θα είναι απλώς μονόδρομος.
Δε γίνεται να είσαι παθιασμένος με το άλλο σου μισό για πάντα, γιατί όταν έρχεσαι κοντά με κάποιον τα συναισθήματα αλλάζουν και γίνονται λιγάκι πιο αληθινά, πιο πρακτικά, πιο ουσιώδη. Το πάθος είναι κυρίως ένα συναίσθημα που οδηγεί το κορμί μας και το ελέγχει, μα η τρυφερότητα είναι εκείνη που οδηγεί την καρδιά μας. Και στις σχέσεις ζωής οδηγεί η καρδιά κι ακολουθεί το σώμα. Γι’ αυτό μην τα παρατάς αν η καρδιά σου είναι εκεί. Το κορμί θα ακολουθήσει, να είσαι σίγουρος γι’ αυτό.
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
