Για κάποιους φαίνεται, η ζωή είναι ιππόδρομος και οι ανθρώπινες σχέσεις κούρσες. Για αυτό το λόγο, ποντάρουν με μαεστρία στους ανθρώπους που έχουν τις περισσότερες προοπτικές να φτάσουν μακριά. Θα σε καβαλήσουν και στον τερματισμό θα σε παρατήσουν την ώρα που τους χρειάζεσαι για να συνέλθεις. Μπορείς να τα καταφέρεις μόνος. Πάντα τα κατάφερνες! Και εσύ τι κάνεις τότε; Απλά τους παρακολουθείς να φεύγουν παίρνοντας μαζί τους τα τιμαλφή της δικής σου νίκης. Από πού ξεκίνησα, πού έφτασα, τι έχασα, τι έκανα για πάρτη μου, τι έκανα για μένα; Πολλές ερωτήσεις, μία η απάντηση: Κρίμα.
Όχι! Δεν τα καταφέρνουμε πάντα τόσο καλά! Να ξέρατε πόσες φορές θα θέλαμε να βροντοφωνάξουμε ότι κουραστήκαμε. Να ξέρατε πόσες φορές αισθανθήκαμε τόσο ηλίθιοι που λίγο θέλαμε για να αρχίσουμε το αυτομούτζωμα. Όλα εκείνα τα βεβιασμένα χαμόγελα δε σημαίνουν πάντα «δεν πειράζει». Όταν γυρνάμε από την άλλη σφίγγουμε τα μάτια και τις γροθιές τόσο δυνατά μόνο και μόνο για να μη σας διαολοστείλουμε. Αλλά δεν το κάνουμε. Και αυτό δύναμη θέλει.
Δεν είναι αστείρευτη η γενναιοδωρία. Φτάνουμε σε ένα έσχατο σημείο που χρειαζόμαστε μια αγκαλιά για να ξαποστάσουμε λιγάκι. Δεν είναι κακό να μην είσαι πάντα εσύ ο δυνατός. Τα χέρια μας είναι σημαδεμένα από τα προβλήματα των άλλων γιατί πολύ απλά έχουμε κουρδίσει τους εαυτούς σου να τα ελκύουμε στο κέντρο της καρδιάς μας με μια δύναμη πιο μεγάλη από τη βαρύτητα. Ανθρωπιά λέγεται.
Πόσες φορές φάγαμε τα μούτρα μας και υποσχεθήκαμε ότι την επόμενη φορά θα θέσουμε εμείς τους όρους της δοσοληψίας. Γιατί κακά τα ψέματα αυτό είναι οι σχέσεις των ανθρώπων. Το δούναι πολύ εμίσησαν, το λαβείν ουδείς. Βολεύονται με την αδιάκοπη προσφορά σου και πολύ απλά συνεχίζουν να σε καταναλώνουν μέχρι να τους λήξεις. Πολλοί θα πάρουν, λίγοι θα δώσουν. Άλλοι τόσοι θα το βάλουν στα πόδια γιατί δεν τους κάνεις έτσι χαλασμένος. Κακοί δάσκαλοι η ανάγκη και το βόλεμα.
Το μυστικό είναι να μη μετανιώσεις ποτέ για όσα έδωσες. Να εξακολουθήσεις να είσαι γενναιόδωρος ακόμη και με τους ανγώμονες. Απλώνουμε το χέρι μας, εκείνοι το δαγκώνουν και αντί να ευχηθούμε να τους κάτσει στον λαιμό, τους προσφέρουμε και το άλλο. Δε βοηθάμε ούτε από οίκτο, ούτε από συμφέρον, ούτε για την ψυχή της μάνας μας. Για τη δική μας την ψυχή γίνονται όλα κι ας μας λέτε κορόιδα και θύματα. Γεμάτοι είμαστε!
Να τις βράσουμε τις τυπικές ευχαριστίες. Εμείς δε ζούμε για την αυτοεπιβεβαίωση.
Οφείλουμε όμως από τη δική μας την πλευρά μια συγγνώμη σε όλους εκείνους που προσφέραμε τον εαυτό μας απλόχερα χωρίς καν να τo ζητήσουν. Είναι λάθος να φορτώνεσαι στις πλάτες εκείνων που δεν το αντέχουν. Όσο κι αν αυτό μας πληγώνει, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σου επιστρέψει το παραμικρό. Πως ζητάς από κάποιον να προσπαθήσει για σένα, όταν εσύ ο ίδιος αγνοείς τον εαυτό σου και τις ανάγκες του;
Εμείς θα μείνουμε με τα λάθη μας λοιπόν και όπως όλοι, με τις επιλογές μας. Τα βράδια δε θα πασχίζουμε να διαγράψουμε τη συνείδηση μας γιατί θα είναι πεντακάθαρη. Ίσως γιατί μέσα στη μέρα μας υπάρχουν δύο- τρεις πράξεις που μας θυμίζουν ότι είμαστε δοτικοί κι αυθόρμητοι. Αυθόρμητοι σ’ έναν κόσμο που κυριαρχεί η πρόβα και η παρωδία.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδώρας Μαρία Βένου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Θεοδώρα Μαρία Βένου
