Είναι μερικές φορές, ρε φίλε, που η ελευθερία είναι γκάζι, δρόμος κι ένα τσιγάρο. Φεύγει όλη η πίεση και νιώθεις ένα ανακουφιστικό κενό να σε κατακλύζει. Ελευθερία είναι, επίσης, ένα τραγούδι, που σε ταξιδεύει πολύ μακριά, να παίζει ασταμάτητα κι εσύ να κοιτάς το κενό και να βγάζεις απ’ τα μάτια την ένταση με δάκρυα.
Ένας καφές με φίλους και καλή κουβέντα, που σε κάνει να νιώθεις παραγωγικός και ζωντανός. Να μη ζεις κάπου που σου σκοτώνουν τα όνειρα και τις ελπίδες και σ’ υποτάσσουν καθημερινά σε μια ηλίθια καθημερινότητα με πολύ ψωμί και λίγες λιακάδες.
Το μυαλό είναι το μεγαλύτερο παράθυρο στον κόσμο κι η πιο μικρή φυλακή σ’ όλον τον πλανήτη. Μπορεί να καταδικάσεις ο ίδιος τον εαυτό σου σ’ ισόβια δεσμά με μια επαναλαμβανόμενη σκέψη. Μπορείς, όμως, να του χαρίσεις και ταξίδια μοναδικά που δε χρειάζονται εισιτήριο, γιατί είναι περιττό. Φτάνει να το ελέγχεις και να μη σ’ ελέγχει.
Η σωματική φυλακή είναι θέμα επιλογών. Παραπτώματος ή κακουργήματος. Σε περιορίζει ο περιβάλλοντας χώρος. Ξέρεις ότι για κάποιο χρονικό διάστημα είσαι υποχρεωμένος να ‘σαι σ’ ένα μέρος. Σκοτοδίνη και μόνο στην ιδέα. Αλλά αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Οι Μεσολογγίτες ήταν πολιορκημένοι από παντού κι όμως οι ίδιοι όρισαν την τύχη τους. Αυτό λογίζεται ως ελευθερία. Ο λόγος που το κατόρθωσαν, όμως, είναι γιατί ήταν πνευματικά ελεύθεροι.
Η σωματική ελευθερία παλεύεται, η πνευματική όμως όχι. Σε σκοτώνει αργά και βασανιστικά. Αν υπάρχει κόλαση, αυτή πρέπει να ‘ναι. Η φυλακή σου δεν είναι τίποτ’ άλλο, ούτε εχθρός, ούτε δαίμονας. Είναι το μυαλό σου. Ένας ατέρμονος λαβύρινθος, που φαντάζει τόσο σκοτεινός και κουραστικός, όπως τίποτ’ άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο. Μάντεψε ποιος κατέχει το κλειδί. Είναι κι ο πιο δύσκολος αντίπαλος. Ο εαυτός σου. Είναι απλά ένα κλικ.
Η φυλακή του μυαλού, φίλε, είναι αδυσώπητη. Δε χαρίζεται σε κανέναν κι είναι πολύ σκληρή. Σου τριβελίζει το μυαλό σαν μέλισσα και δε σ’ αφήνει να ηρεμήσεις λεπτό. Οι σκέψεις του ανθρώπου γίνονται καράβια για μακρινά ταξίδια στο ανοιχτό πέλαγος, ενώ μπορεί να βρίσκεται κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους ενός εργοστασίου.
Μπορούν, όμως, να γίνουν και τα καλύτερα χρυσά κελιά, ακόμα κι αν ο άνθρωπος βρίσκεται αραγμένος σε μια αιώρα κι αντικρίζει φοινικόδενδρα, καταγάλανο ουρανό και πέλαγος βαθύ. Δεν έχει σημασία ο χώρος. Σημασία έχει που βρίσκεται το μυαλό σου. Φρόντισε αν δεν μπορείς πάντα να το κουβαλάς μαζί σου, τουλάχιστον να το στέλνεις κάπου καλύτερα το μυαλουδάκι σου.
Η φυλακή μπορεί να ‘χει κι όνομα και διεύθυνση. Μπορεί να ‘ναι ένα πρόσωπο που δεν μπορείς ν’ απαλλαγείς απ’ τη σκέψη του, είτε από έρωτα είτε από μίσος. Μπορεί να ‘ναι ένα σπίτι ή η δουλειά σου. Μην επιλέγεις φυλακές. Αποδεσμεύσου και βρες ουρανό, δε χρειάζονται πολυτέλειες για να ‘σαι ελεύθερος.
Σημασία έχει να μη χρειάζεται να σκέφτεσαι πολύ για τα πράγματα. Να μην έχεις δεσμά που σε κρατούν δεμένο, αλλά φτερά που σε στέλνουν όπου επιθυμείς. Στο κάτω-κάτω, φίλε μου, μόνον «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Εξάλλου τι είναι ελευθερία τελικά; Να μπορείς να πας εκεί που αγαπάς. Είτε αυτό είναι ένα σπίτι, είτε χώρος, είτε κάποιος άνθρωπος.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
