Είναι σαν να βλέπεις «Κωνσταντίνου και Ελένης» καλοκαιριάτικα και ξέρεις κάθε ατάκα. Μιλάς στην τηλεόραση για να επέμβεις στην πλοκή, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Ούτε ο Κωνσταντίνος, ούτε η Ελένη σε ακούνε που τους προειδοποιείς. Κι ας ξέρεις σε ποιες κακοτοπιές έχουν πλεχτεί.
Έτσι γίνεται και στην πραγματικότητα. Με πρωταγωνιστές εσένα και τους φίλους σου. Εσύ τα λες, εσύ τα ακούς. Κι όταν τα λες είσαι και ο κακός της υπόθεσης. Αλλά πώς να το κάνουμε; Είσαι υπέρμαχος της αλήθειας, όποια κι αν είναι και κυρίως στους φίλους σου. Προτιμάς να είσαι μόνο ειλικρινής κι ας φαίνεσαι σκληρός. Το προτιμάς. Για σένα είναι ο μόνος δρόμος. Γιατί οι φίλοι είναι η οικογένεια που επέλεξες, δε στην επέβαλε κανείς και έχεις υποχρέωση να είσαι αληθινός.
Σου ‘χει τύχει σίγουρα να βλέπεις κάποιον στο δρόμο άθλια ντυμένο. Ενστικτωδώς η πρώτη σκέψη δεν είναι «δεν έχεις φίλους; Πως ντύνεται έτσι και κυκλοφορεί;» αυτή η έκφραση καταδεικνύει την ευθύνη μας απέναντι στους φίλους μας. Να λέμε τα στραβά συνήθως, να τρίζουμε δόντια, να ακούμε παράπονα και να δίνουμε συμβουλές. Η αγάπη του φίλου είναι σκληρή δε χαϊδεύει τα αυτιά. Δίνει αγκαλιές προστασίας και δηλώνει παρoύσα συνεχώς κι αδιαλείπτως.
Αλλά μπάστα κύριος. Μέχρι ενός σημείου. Το ξέρω είναι δύσκολο να είσαι παρατηρητής συνήθως στην καταστροφή ενός φίλου. Να τον προειδοποιείς κι αυτός να σε αγνοεί. Κι όμως όσο παράλογα αδιανόητο κι αν σου φαίνεται αυτό είναι δικαίωμά του. Εσύ μέχρι εκεί δικαιούσαι.
Σου έχω και καλύτερο, είσαι υπόχρεος να τον σεβαστείς και να τον στηρίξεις. Θα δηλώσεις την πλήρη αντίθεσή σου, ναι. Θα ουρλιάξεις, θα φωνάξεις, θα στοιχειοθετήσεις τα επιχειρήματά σου. Αλλά φίλε είναι δικό του παιχνίδι. Κανείς δεν παίζει μπάλα με τα πόδια άλλου, όσο φίλος κι αν είναι. Όσο κι αν τον αγαπά. Δεν μπορεί και στο κάτω κάτω, δε γίνεται κιόλας, πώς να το κάνουμε.
Το δέχομαι έβγαλε η γλώσσα σου μαλλιά να εκφωνείς λογύδρια. Πλήρωσες μια περιουσία στην κινητή τηλεφωνία για να τα ακούσεις ξανά και ξανά και συ έβγαλες πόρισμα και έδωσες λύση. Ανέλυσες το καθετί με μεγάλη ακρίβεια και ευκρίνεια.
Όμως η όποια συμβουλή δεν ακολουθήθηκε και ακολούθησαν τα γνωστά ξενύχτια, μεθύσια, κλάματα, οδυρμοί. Η υποχρέωση του κάθε κολλητού που σέβεται τον εαυτό του τέλος πάντων. Είτε αυτό το ντιριντάχτα αφορά νταλγκά, αποτυχία, χυλόπιτα, απόλυση, παραίτηση τα πάντα όλα.
Εσύ είσαι απλά η πετσέτα μετά το γήπεδο. Είτε αυτό εμπεριέχει νίκη με πολύ ιδρώτα ικανοποίησης, είτε αυτό συνεπάγεται πόνο αναμεμειγμένο με ήττα και θυμό. Ο δικός σου ρόλος είναι αυτός.
Στην τελική, ρε παιδί μου με ποιο δικαίωμα λες και ξαναλές στον άλλο άνθρωπο τι να κάνει; Φίλος σου είναι, ναι, αλλά γνώμη σου ζήτησε, δεν είναι υποχρεωτικό να την ακολουθήσει κιόλας. Μάθε να χρησιμοποιείς τα μέρη του σώματος στην αναλογία που σου δόθηκαν μανάρι. Δύο αυτιά για πολλές πληροφορίες και πόνους και παράπονα και δάκρυα και ένα στόμα για τη συμβουλή κι αυτό αν σου ζητηθεί. Αλλιώς για την πάρτη σου κι όλα καλά. Δε σε κάνει αυτό «κακό» και αδιάφορο φίλο. Σε κάνει ώριμο και σκεπτόμενο άνθρωπο.
Εξάλλου, η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Η φιλία είναι μαραθώνιος, όχι κατοστάρι. Η φιλία, όπως και το καλό κρασί, είναι δώρο για λίγους και εκλεκτούς, οπότε φρόντισε να αντέχεις.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
