Από όλους τους άντρες που πέρασαν από τη ζωή μου υπάρχει εκείνος ο ένας που η κοινή ζωή μαζί του είναι ακόμη στο μυαλό μου σαν ένα ανεκπλήρωτο απωθημένο. Μαζί από κούνια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, περάσαμε την ανήλικη κι ενήλικη ζωή μας σχεδόν χωριστά. Τα λίγα χρόνια που σαν παιδιά περάσαμε μαζί, μου τα στέρησε από τη μνήμη εκείνος ο μηχανισμός του εγκεφάλου που σε πολλούς από εμάς μας στερεί αναμνήσεις από την παιδική ηλικία.
Λίγες μόνο σκόρπιες αναμνήσεις παραμένουν, ίσως επειδή σφραγίστηκαν από παιδικές ενοχές. Με κυνηγούσες να με φιλήσεις. Με κυνηγούσες κυριολεκτικά μέσα στα δωμάτια μόνο για να με φιλήσεις. Βλέπεις ήμουν η μικρότερη και η αγαπημένη όλων εκείνη την περίοδο. Και μόλις με έπιανες ήθελες μόνο ένα φιλί στο μάγουλο μα εγώ τσίριζα, δεν ήθελα φιλιά. Ο μπαμπάς έσπευδε να βάλει τάξη, νόμιζε ότι με πείραζες κακοπροαίρετα. Οι κάποιες (άδικες) τιμωρίες που τελικά σε έβαζε ήταν που τα βράδια, βλέποντας σκιές στο διάδρομο, μ’ έκαναν να νομίζω ότι γυρεύεις «εκδίκηση». Μα ποτέ δεν ήθελες τίποτα κακό για μένα.
Τις εφηβείες μας τις περάσαμε σχεδόν χωριστά. Ακόμη και στο ίδιο σπίτι να ήμασταν, ήμασταν μόνοι, πληγωμένοι και τσαντισμένοι. Ήμασταν «παιδιά χωρισμένων γονιών» και δεν ξέραμε πώς να το διαχειριστούμε. Το περάσαμε όλο αυτό μαζί μα και συνάμα τόσο μόνοι. Χάσαμε και τότε πολλά ξένοιαστα χρόνια. Όπως και μετά λόγω σπουδών. Εσύ Θεσσαλονίκη κι εγώ Αθήνα. Αλλά και μετά. Και μετά. Φτιάξαμε οικογένειες, γίναμε γονείς, μπλέξαμε με υποχρεώσεις, χρέη και δουλειές. Αργότερα απώλειες στην αρχική δομή της οικογένειας μας ένωσαν μεν κατά διαστήματα στην ίδια πόλη, μα πάλι εσωτερικά πληγωμένους. Σαν λύκοι σε βουνό, περάσαμε περιόδους μαζί, δυνατοί, υπερήφανοι μα και τόσο μόνοι.
Η ζωή μας δεν ήταν ποτέ σαν τις ξένοιαστες διαφημίσεις μαργαρίνης. Εκείνες που μόνιμα χαμογελαστά πρόσωπα, θαρρείς ζωγραφισμένα σε χαρτί, πίνουν και τρώνε ανέμελα σε οικογενειακά γιορτινά τσιμπούσια. Δεν ψωνίζαμε μαζί στα πλούσια εμπορικά, δεν τρώγαμε μαζί ποπ κορν στις ταινίες του Σαββάτου. Δεν ήρθα σε αγώνες ποδοσφαίρου σου, δε με πήγες τις βόλτες που άλλοι μεγαλύτεροι αδελφοί πάνε τις αδελφές τους. Δε μιλήσαμε για πρώτα ραντεβού και καινούριους έρωτες, ούτε σβήσαμε πληθώρα από κεράκια γενεθλίων μαζί.
Μα ακόμη θυμάμαι τις συμβουλές σου εν μέσω κρίσεων κι αναμπουμπούλας. Ακόμη θυμάμαι τις προθέσεις σου πάντα να με έχεις κοντά σου τις φορές που απλά δεν είχα κάπου να πάω. Κυρίως θυμάμαι τις συμβουλές σου εκείνες που δεν ακολούθησα, θα έδινα πολλά για να έχω τα ίδια διλλήματα τώρα. Είμαστε τόσο εγωιστές σε όλα μας. Ήθελα, βλέπεις, εγώ να έχω τον πρώτο λόγο στην όποια επιτυχία μου, εγώ να είμαι υπεύθυνη και για όπου τα σκατώσω. Και τα φιλιά και τα χάδια που απαξίωνα μικρή, θα γύρναγα τούμπα την υδρόγειο αν μπορούσα για να τα έχω τώρα. Μα δεν μπορώ.
Είχαμε την ευλογία να ζήσουμε, όμως, όλα όσα περνούν οι μεγάλες αγάπες. Κι ας ήμασταν απλά δύο αδέλφια. Γνωριστήκαμε λίγο και χωριστήκαμε για πολύ. Στο λίγο μας, όμως, γελάσαμε, βριστήκαμε, μονοιάσαμε και τσακωθήκαμε. Φάγαμε κι ήπιαμε μαζί, ξενυχτήσαμε κουβεντιάζοντας, μετρήσαμε τα ψιλά μας να δούμε αν βγαίνουν για παγωτά. Δεν μπορέσαμε να μάθουμε απόλυτα ο ένας τον ψυχισμό του άλλου, τα κρυφά μικρά ονειράκια που μας ξενυχτούν, μα ας είμαστε ευγνώμονες για το χρόνο που έχουμε μπροστά μας.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τους αποχαιρετισμούς μας σε σπίτια και στο αεροδρόμιο. Έκτοτε μας χώρισαν ωκεανοί και θάλασσες, χιλιόμετρα και μίλια. Τρεις χώρες τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια. Δεν μπόρεσα ποτέ ανάμεσα σε κλήσεις κι ηλεκτρονικά μηνύματα να σου πω ότι τα όσα δε ζήσαμε μαζί ήταν τόσο λίγα μπροστά στα όσα αισθάνομαι για ‘σένα. Δεν μπόρεσα να σου πω ποτέ το πόσο υπερήφανη είμαι για το πόσο ψηλά έφτασες. Για τη δύναμή σου.
Για το γεγονός ότι επιβίωσες και διέπρεψες σε ξένους τόπους, εκεί που τόσοι άλλοι είδαν την αξία σου, αυτήν για την οποία δεν μπόρεσα ποτέ να σου μιλήσω εγώ. Είναι πολλά αυτά για τα οποία δεν μπόρεσα ή δεν πρόλαβα να σου μιλήσω. Όπως, ας πούμε, ότι όσο κι αν μεγαλώσω, θα είσαι πάντα ο προστάτης μου. Είναι πολλά και αυτά που δεν πρόλαβα να σου δείξω. Κυρίως όμως το πόσο σε αγαπώ.
Σημ.: Στον Γιάννη με αγάπη
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Παπασάββα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
