Αναπόφευκτα το να ερωτεύεσαι, είτε η πρώτη είτε η χιλιοστή φορά, δεν είναι κάτι που ξεχνάς, ακόμη κι αν δε θυμάσαι τι έφαγες χθες. Οι εικόνες, οι στιγμές, τα χάδια, τα φιλιά αλλά και οι αισθήσεις μένουν, ακόμη και καιρό μετά τον χωρισμό. Κι ίσως το γεγονός αυτό ακριβώς, το ότι θυμάσαι και δεν ξεχνάς είναι κι ένας βασικός λόγος που δεν προχωράς παρακάτω. Και μάλιστα νιώθεις πως ούτε καν μπορείς να προσπαθήσεις να το επιχειρήσεις.
Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι έχουμε την τάση να δραματοποιούμε τις καταστάσεις γύρω από τα ερωτικά μας καi οδηγούμαστε στο να καταπίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό βουτηγμένοι μέσα σε ένα ποτήρι νερό- μισοάδειο πάντα. Όταν η σχέση μας τελειώνει και χάνουμε επ’ αόριστον αυτό που θεωρούμε τον «έρωτα της ζωής μας», τη δεδομένη στιγμή, καταλήγουμε να κλεινόμαστε στο καβούκι μας και να πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε την αγάπη και ότι δεν πρόκειται να ξαναβρούμε κάποιον που να μας αγαπήσει και να αγαπήσουμε το ίδιο. Είναι η άμυνα απέναντι σε αυτό που φοβόμαστε, το να πονέσουμε ξανά και να αποχωριστούμε ξανά. Οπότε σε μια διαστρεβλωμένη προβολή της αξίας μας, αποφασίζουμε πως αφού θα συμβεί ξανά ο χωρισμός, σημαίνει πως δε θα υπάρξει κι έρωτας εξ αρχής.
Κλείνουμε επιδέξια τον εαυτό μας σε ένα κουτί και τον αποτρέπουμε από το να βρει τον έρωτα ξανά και να ζήσει την εμπειρία καθώς η απαισιοδοξία δε γεννά προσδοκία άρα κι απογοήτευση. Σε μια προσπάθεια να μην αδικηθούμε ξανά στη βαθμολογία του έρωτα, βάζουμε μόνοι μας τον εαυτό μας κάτω από τη βάση κι αποφασίζουμε να μας αφήσουμε μετεξεταστέους. Φοβόμαστε να ζήσουμε το καινούργιο και γι’ αυτό προσπαθούμε είτε να επιστρέψουμε στην προϋπάρχουσα κατάσταση δηλαδή την προηγούμενή μας σχέση ή καταλήγουμε να μείνουμε μόνοι μας για να μην ξαναπεράσουμε τις ίδιες κακές εμπειρίες.
Μα όλα τα παραπάνω είναι παιχνίδια του μυαλού από εμάς για εμάς. Ναι, μπορούμε να φτάσουμε σε ένα επίπεδο που θα αγαπήσουμε έναν άνθρωπο με τρόπο ολοκαίνουριο που θα χτιστεί βήμα-βήμα. Κι αυτό θα συμβεί όταν γυρίσουμε στην αρχή της προηγούμενής μας σχέσης και θυμηθούμε πως δεν υπήρξε μόνο το τέλος της. Αν το αναλογιστείς, βγάζει ένα νόημα αφού όταν φέρνεις στο μυαλό σου το άσχημο τέλος, αδυνατείς να σκεφτείς μια νέα όμορφη αρχή.
Αφήνοντας τον εαυτό σου να απελευθερωθεί από το μυαλό σου και τις απαισιόδοξες σκέψεις σου ίσως αρχίσεις να παρατηρείς πως τα πράγματα αρχίζουν να αναδιαμορφώνονται και να αλλάζουν γύρω σου. Δηλαδή, όταν αφεθείς κι ανοίξεις την πόρτα και δώσεις την ευκαιρία στο να ξαναζήσεις το ταξίδι αυτό του έρωτα, αρχίζεις να παρατηρείς πως οι σχέσεις με τα άτομα γύρω σου αποκτούν μια άλλη δυναμική, γιατί αποκτούν ενδεχομενικότητα. Σαφώς δε συμβαίνει δια μαγείας , οι ευκαιρίες και τα άτομα που προσπαθούν να σε προσεγγίσουν τώρα ίσως υπήρχαν και προηγουμένως, απλώς άφηνες τον εαυτό σου εκτός της διαδικασίας και δεν έβλεπες ξεκάθαρα το περιβάλλον γύρω σου.
Επομένως ήρθε η ώρα να βγεις από την ντουλάπα σου, να ανοιχτείς στο να κάνεις νέες γνωριμίες, να ζήσεις νέες ευκαιρίες, ξεκινώντας από το να θυμηθείς το παρελθόν σου, βλέποντάς το ρεαλιστικά. Και πού ξέρεις, ίσως η αγάπη σού ξαναχτυπήσει την πόρτα για να σε απογειώσει ή ίσως απλώς αποκτήσεις νέους φίλους ή μια πολύ ωραία βραδιά. Μέχρι να ξανανοίξει ο κύκλος, χαράσσοντας νέα πορεία, πιο συναρπαστική.
Συντάκτης: Στέλιος Στυλιανού
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
