Αποχαιρετώντας τον Ζαν-Ζακ Σενπέ, δημιουργό του «Μικρού Νικόλα»

Ζαν-Ζακ Σενπέ. Χιλιάδες αναμνήσεις και σκίτσα έρχονται στη μνήμη στο άκουσμα του συγκεκριμένου ονόματος. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1932 στο Μπορντό της Γαλλίας. Έναν άνθρωπο που άφησε την τελευταία πνοή στα 89 του χρόνια, όμως άφησε πίσω του ένα αριστούργημα που ακούει στο όνομα «Ο μικρός Νικόλας» (Le petit Nicolas).

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Σενπέ γνώρισε τον δημιουργό του Αστερίξ, ονόματι Ρενέ Γκοσίνι. Έγιναν φίλοι και το 1959 δημιούργησαν τον «Μικρό Νικόλα», μια σειρά βιβλίων που όχι μόνο αποτελεί διεθνές best seller, αλλά μετρά πάνω από 15 εκατομμύρια αντίτυπα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο «Μικρός Νικόλας» έγινε καρτούν και σε ταινία, αποκτώντας παγκόσμια αναγνώριση και κατακτώντας τις καρδίες μικρών και μεγάλων.

Για να καθιερωθούν όλα αυτά και να αναγνωριστεί ο Σενπέ για την προσπάθεια και το ταλέντο του, έπρεπε να φτάσει τα 50 του χρόνια. Στα πρώτα βήματα του μικρού Νικόλα, όσο απίθανο κι αν ακούγεται, η αναγνώριση ήταν ελάχιστη, με αποτέλεσμα ο Σενπέ να συνεχίσει να πουλά σκίτσα σε εφημερίδες, με σκοπό να βγάλει τα προς το ζην. Το 1978, τα δεδομένα της ζωής του αλλάζουν, αφού προσλαμβάνεται στο The New Yorker. Οι ικανότητές του αρχίζουν να αναγνωρίζονται και ο ίδιος δηλώνει πως «Ήμουν σχεδόν πενήντα και για πρώτη φορά στη ζωή μου, υπήρχα. Είχα βρει επιτέλους την οικογένειά μου».

Ο Σενπέ κουβαλούσε ένα οικογενειακό παρελθόν που δε σταμάτησε να τον στοιχειώνει. Όντας παιδί που προέκυψε από μυστική σχέση, η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Η μητέρα του τον άφησε σε ανάδοχο σπίτι, στο οποίο όμως ο Σενπέ κακοποιούταν. Λίγο καιρό μετά, επέστρεψε να τον πάρει πίσω. Παρ’ όλα αυτά, η κακοποίηση και από τη μητέρα του και από τον πατριό του, παρέμεινε σταθερός παρονομαστής στη ζωή του.

Δε μίλησε ποτέ ανοιχτά για τα οικογενειακά προβλήματα που τον βάραιναν. Ίσως να του ήταν πολύ βαριά για να τα διαχειριστεί, ίσως να προσπαθούσε κι ο ίδιος να τα ξεχάσει και γι’ αυτό απέφευγε την όποια αναφορά σε αυτά. Κάπου στα 80 του χρόνια, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, παραδέχτηκε πως «Δεν ξεπερνάς ποτέ την παιδική σου ηλικία. Προσπαθείς να τακτοποιήσεις τα πράγματα, να κάνεις τις αναμνήσεις σου πιο όμορφες. Αλλά ποτέ δεν το ξεπερνάς».

Έτσι έκανε, λοιπόν. Μέσα από τα σκίτσα του φαίνεται να προσπαθούσε να ξορκίσει τα τραύματά του, να δώσει άλλη μορφή στα προβλήματα που κουβαλούσε στην ψυχή του, μήπως και ελαφρύνουν. Δεν τα κατάφερε, όπως παραδέχτηκε. Κατάφερε όμως να γνωρίσει σε όλους εμάς τον μικρό Νικόλα. Την παιδική ανεμελιά και την ξεγνοιασιά, την οποία ο ίδιος στερήθηκε, μας τη μετέφερε απλόχερα μέσα από τις ιστορίες του Νικόλα.

Για την αγάπη του, τα σκίτσα του, παραδέχτηκε ότι μπορούσε να αφιερώσει μέχρι και τρεις ολόκληρες εβδομάδες για να φτιάξει ένα μόνο σχέδιο, παραμελώντας μέχρι και βασικές ανάγκες, όπως ο ύπνος ή το μπάνιο, για να τελειώσουν όλα στην ώρα τους. Ζούσε για τα σκίτσα του και αυτά γι’ αυτόν. Κι αφού ο ίδιος δεν μπορούσε να ζήσει τη ζωή που ήθελε (και έπρεπε να είχε ζήσει) ως παιδί, απέκτησε πνοή μέσα από τον κόσμο του μικρού Νικόλα.

Ο θάνατός του αποτέλεσε πλήγμα. Παρ’ όλα αυτά, ας ελπίσουμε πως είναι πλέον ήρεμος, απαλλαγμένος από το βαρύ φορτίο του παρελθόντος. Κατάφερε να αναγνωριστεί και συνεχίζει να αναγνωρίζεται για το ταλέντο του -αν και σχετικά αργά-, όπως συμβαίνει συνήθως με τους καλλιτέχνες. Τις τελευταίες του ώρες βρισκόταν μαζί με τους φίλους και την οικογένειά του, γεγονός που φανερώνει ότι αυτός ο άνθρωπος αγαπήθηκε και μέχρι την τελευταία του πνοή δεν ήταν μόνος.

Τι κι αν δεν είναι πια μαζί μας με φυσική παρουσία; Θα ζει για πάντα από εδώ και στο εξής στο μυαλό όλων ως ο μικρός Νικόλας μας. Θα είναι εκείνο το ανέμελο ευτυχισμένο παιδάκι που κάνει σκανταλιές, παίζει, μαθαίνει, έχει φίλους, αγαπάει και αγαπιέται. Είναι εδώ να μας υπενθυμίζει πως αυτοί που δεν έλαβαν αρκετή αγάπη είναι αυτοί που τη μοιράζουν περισσότερο απ’ όλους, που τη δίνουν απλόχερα σε ό,τι κι αν κάνουν. Είναι εδώ για να μας αποδείξει πως από τις στάχτες μπορείς να δημιουργήσεις πολλά όμορφα πράγματα αρκεί να το θες. Κι εκείνος το ήθελε. Έφυγε, έχοντας πραγματοποιήσει το όνειρό του. Τι πιο μεγάλο και άξιο απ’ αυτό;

Καλό ταξίδι, μικρέ μας Σενπέ.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!