Σε κάθε ηλικία, στα δεκαπέντε, στα τριάντα και στα πενήντα σου, θα βρεθούν στο διάβα σου έρωτες κι έρωτες. Άλλοι ανιαροί, άλλοι που θα σε φτάσουν στα όριά σου, άλλοι πιο ήρεμοι. Σαν να είναι γραφτό να τους γνωρίσεις και να τους ζήσεις όλους για να μπορείς να επιλέξεις τι θες. Και σχεδόν σε κάθε ηλικία, θα κλείνεις και λίγο προς το δράμα για να λέγεται κι η αλήθεια. Έχει πιο πολύ σασπένς έτσι, κι εξάλλου ποιος δε θα ήθελε η δική του ερωτική ιστορία να είναι σαν ταινία φτιαγμένη για το Hollywood ή σαν πασίγνωστο best-seller; Κάποια στιγμή βέβαια, πέφτουν οι τίτλοι τέλους, οι σελίδες τελειώνουν και σειρά έχει η πραγματικότητα. Και κάπου ανάμεσα στο δράμα σου, θα έρθει ένας άνθρωπος ήρεμος να σου χτυπήσει την πόρτα και να σε γεμίσει ερωτηματικά.
Θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν όλα όσα ζούσες μέχρι πρότινος είναι όντως όσα ήθελες να ζήσεις. Οι μέρες μαζί του θα περνούν και θα παρατηρείς πως δεν έχεις και πολλές έγνοιες στο κεφάλι σου. Όλα θα σου φαίνονται τόσο απλά όπως και το κλασσικό «ένα και ένα, κάνουν δύο». Δε θα χρειάζονται ούτε βράδια αξημέρωτα, ούτε τσιγάρα ατέλειωτα, ούτε ποτάμια από δάκρυα και αλκοόλ. Και η έλλειψη αυτών είναι που θα σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως είναι κάτι το έντονο αυτό που ζεις. «Αν είναι έρωτας, γιατί σαν αίσθηση δε συγκρίνεται με τους προηγούμενους; Γιατί δεν πονάει σαν τους άλλους;».
Κι όμως, μια φορά ένας άγνωστος άνθρωπος γύρισε και μου είπε «Με την καψούρα σου, με τον έρωτά σου, το δράμα σου, δε θα είστε ποτέ μαζί. Τέτοιες καταστάσεις δεν καταλήγουν στο μαζί. Είναι για να μπορείς να πεις ότι έζησες τον έρωτα κι έμαθες απ’ αυτόν. Τον άφησες να σε πικράνει, να σε ανεβάσει, να σε πετάξει απότομα κάτω και να φύγει. Και επειδή ζήσατε τόσο έντονα, γι’ αυτό δεν μπορείτε να παραμείνετε και υγιείς και μαζί, για αυτό τα σπάσατε. Όμως κάποια στιγμή θα βρεις εκείνον τον άνθρωπο που θα σε ηρεμήσει και θα τον ηρεμήσεις. Τον άνθρωπο που θα ηρεμήσει τη φουρτούνα που σου δημιούργησαν οι προηγούμενοι. Και μόνο τότε θα μπορείς να είσαι καλά. Με εκείνον είναι γραφτό να καταλήξεις.».
Είναι λίγο απογοητευτικό σαν σενάριο αυτό, αν σκεφθείς ότι με τους ανθρώπους που έζησες τις πιο έντονες στιγμές σου δε θα μπορούσε να υπάρχει ένα ευτυχές τέλος. Όμως από την άλλη, είναι και λυτρωτικό. Γιατί κάποτε το δράμα τελειώνει και επέρχεται η ηρεμία. Θα έρθει ο άνθρωπος που θα σε κάνει να καταλάβεις ότι δε χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ για να τον κρατήσεις στη ζωή σου.
Θα δεις πως κάποιοι είναι εκεί επειδή το θέλουν και όχι επειδή προσπαθείς εσύ να τους φέρεις κοντά σου. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δε θα σου ζητήσουν τίποτα και θα σου δώσουν τα πάντα. Έτσι όπως συνήθιζες να κάνεις και εσύ για τους άλλους.
Εκείνη τη στιγμή θα δεις πως μπορείς να είσαι ευτυχισμένος χωρίς να προσπαθείς να το χτίσεις λιθαράκι-λιθαράκι. Και θα σου ξενίζει. Γιατί είχες συνηθίσει να παλεύεις με όλο σου το είναι. Και πλέον δε θα έχεις να παλέψεις για να λειτουργήσει κάτι. Θα γίνεται αυτόματα, ομαλά και φυσικά, όπως θα έπρεπε να είναι ο έρωτας. Απλός, γεμάτος ευτυχία, εικόνες, στιγμές και μεθύσια. Από αυτά που μεθάς μαζί με τον άλλον άνθρωπο όχι που μεθάς γι’ αυτόν.
Κάποια στιγμή πρέπει να εκτιμήσεις την αγάπη που σου δίνεται από τους άλλους τόσο ανεξέλεγκτα, όσο ανεξέλεγκτα τη δίνεις και εσύ στους άλλους. Θα πρέπει να κατανοήσεις ότι αξίζεις κι εσύ να αγαπηθείς και όχι να φέρεσαι στον εαυτό σου σαν να μην του αξίζει, ή λες και πρέπει να τιμωρηθεί για κάτι. Να βρεθείς σε μια σχέση που θα δίνεις και θα παίρνεις εξίσου. Και δε θα σου πω το κλασσικό «αξίζεις περισσότερα». Όλοι αξίζουν πράγματα. Ο καθένας αξίζει να παίρνει αυτό που δίνει πίσω. Είναι λίγο; Ας πάρει λίγο. Δίνει πολύ; Ας λάβει πολύ. Δίκαια και ξεκάθαρα πράγματα!
Κάναμε τον έρωτα δράμα. Θεοποιήσαμε καταστάσεις που μας έφτασαν στα άκρα, καταστάσεις που μας έκαναν να περπατάμε σε τεντωμένο σκοινί, και όταν φτάσαμε σε ένα σημείο που αυτό ήταν πιο παχύ, χαιρόμασταν γιατί νιώσαμε ασφαλείς. Και μετά, ξανά-λέπταινε το σκοινί. Και κινδυνεύαμε πάλι. Ξανά και ξανά και ξανά. Και εν τέλει; Έφτασε ποτέ κανένας μας στην απέναντι όχθη με τέτοιους συνοδοιπόρους; Υπάρχει όντως απέραντη όχθη ή τη φανταζόμασταν σαν όαση στην έρημο;
Ωραίες και ενδιαφέρουσες ιστορίες να τις λες στα μεθύσια σου αυτές -με τους πρωήν-ακροβάτες-, στους φίλους σου, σε γνωστούς και αγνώστους όταν θα έχουν περάσει τα χρόνια -«Ξέρεις κάτι φίλε μου; Κάποτε έκανα τρελά πράγματα για έναν έρωτα.». Αλλά δεν είναι καταστάσεις που θα σε πάνε παραπέρα. Έχουν αρχή, μέση και τέλος. Δεν είναι για να τραβάνε χρόνια ή να τις ξαναζείς με διαφορετικά πρόσωπα. Θα έρθουν να σου ταράξουν τα νερά για να μάθεις να εκτιμάς την ηρεμία της θάλασσας. Να μην επιζητάς τα κύματα για να νιώθεις ζωντανός, αλλά να αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μόνο και μόνο που αναπνέεις.
Θα έρθουν αυτές οι ήρεμες μέρες. Θα γαληνέψει το μέσα σου, θα δεις τα πράγματα με χρώματα και τον ουρανό γεμάτο φως. Θα αρχίσεις ξανά να κάνεις όνειρα, να χαμογελάς, να γελάς, να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να σου αρέσει η εικόνα που αντικρίζεις. Θα αρχίσεις να εξελίσσεσαι, να κάνεις πράγματα που ένιωθες ότι δεν είχες την ενέργεια να κάνεις. Γιατί δε θα στην απορροφάν οι έγνοιές σου για τη σχέση που δε λειτουργεί. Και όλα αυτά επειδή θα έχει έρθει η στιγμή που θα ζεις όμορφα και ήρεμα μες στην καινούρια σχέση σου. Έτσι, θα είσαι ήρεμος κι εσύ κι αυτό θα βγαίνει προς τα έξω.
Δεν είναι συμβιβασμός ένας τέτοιος έρωτας. Δεν είναι βόλεψη. Δεν είναι η έσχατη λύση μιας και δε σου βγήκε ο έρωτας που τόσο πόθησες. Είναι συναισθηματική ωρίμανση.
Πώς από το νηπιαγωγείο περνάς στο δημοτικό, μετά στο γυμνάσιο, στο λύκειο και λοιπά; Έτσι και στις σχέσεις. Θα περάσεις τους εφηβικούς έρωτες. Θα ζήσεις για έρωτες, θα νεκρώσεις για έρωτες, και θα ξαναγεννηθείς με την αγάπη. Όλα θέμα εξέλιξης είναι. Βασίσου στο χρόνο που τα δείχνει όλα και αυτός θα στα φέρνει στην ώρα τους, όταν είσαι έτοιμος να τα δεχτείς, να τα καταλάβεις και να τα εκτιμήσεις. Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, αλλά φέρνουν πολύ καλύτερα φεύγοντας. Εμπιστεύσου τη ζωή, ξέρει τι κάνει και πότε το κάνει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
