Από το «θέλω» μέχρι το «μπορώ να το κάνω» υπάρχει μια μεγάλη και συχνά δύσβατη διαδρομή. Κάπως έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα κι με εκείνες τις σχέσεις που βλέπουμε πως μέλλον δεν έχουν, αλλά συνεχίζουμε να μένουμε εκεί. Κι ενώ επαναλαμβάνουμε καθημερινά στον εαυτό μας πως έφτασε η ώρα να λήξουν, η φυγή μας δε μοιάζει τόσο εύκολη όσο οι δηλώσεις μας. Βλέπουμε πως αυτό που έχουμε δεν οδηγεί πουθενά και παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε μια συνθήκη που μας παιδεύει. Στην ουσία εθελοτυφλούμε και βολευόμαστε σε μια κατάσταση που μας ταλαιπωρεί.
Υπάρχουν πολλοί που βλέπουν πως η σχέση τους δεν τραβάει πια, πως έχουν απομακρυνθεί με το ταίρι κι όμως αντί να τη λήξουν βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να τη συνεχίσουν. Λένε -στον εαυτό τους, ίσως και στα φιλαράκια- πως θα χωρίσουν κι όμως τους βλέπεις ακόμα με τον ίδιο άνθρωπο. Λίγο η συνήθεια, λίγο το βόλεμα, λίγο το άγχος μήπως δε βρουν κάπου καλύτερα, αναθεωρούν ή κάνουν πως έχουν ξεχάσει τα ίδια τους τα λεγόμενα. Εδώ που τα λέμε, θέλει θάρρος να πεις πως θα φύγεις και να το κάνεις, να παραδεχτείς πως σου τελείωσε και πως προτιμάς την ελευθερία σου. Πού να μπαίνεις τώρα στη διαδικασία ν’ αλλάξεις τη ζωή σου ολόκληρη;
Και κάπως έτσι μένεις σε κάτι τελειωμένο που όμως σου προσφέρει σιγουριά. Φαντάζει αδιανόητο να μην έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις, κάποιον να σε καταλάβει, να περάσετε χρόνο μαζί. Φοβάσαι την ξαφνική μοναξιά και τη διαχείρισή της. Κι έτσι, για να μην αλλάξεις κάτι κι έρθουν στη ζωή σου τα πάνω κάτω, μένεις αδρανής στη φάση που βρίσκεται, μιας και η εγκατάλειψη θέλει περισσότερη προσπάθεια.
Φοβάσαι και αρνείσαι να φύγεις και να δεχτείς τον πόνο που συνοδεύει τον χωρισμό. Τα συναισθήματα ανάμεικτα σού φέρνουν ψυχική φθορά, γιατί διχάζεσαι ανάμεσα στο να ξεκόψεις και στο να μην ξεβολευτείς. Προτιμάς, λοιπόν, να βρίσκεσαι σε πλάνη -κι ας έχεις ξεκάθαρα σημάδια πως το δικό σας story δεν πάει πουθενά-, ενώ προσποιείσαι -για να πείσεις ακόμα και το ίδιο σου τον εαυτό- πως όλα βαίνουν καλώς. Η σχέση αυτή σε επιβεβαιώνει, τονώνει την αυτοπεποίθησή σου και μπορεί να θεωρείς ακόμα και αποτυχία να τη διαλύσεις, αφήνοντας τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου.
Το να μένεις σε μια σχέση που ‘χει φτάσει σε τέλμα είναι απ’ τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις. Χρειάζεται αντοχή και υπομονή, μιας και κάθε μέρα προσπαθείς να μη φύγεις. Το να ξέρεις τι θέλεις, τι είσαι σε θέση να δώσεις και μέχρι πού μπορείς να φτάσεις είναι δύναμη. Όπως και το να είσαι σε θέση να λήξεις ό,τι δε σου προσφέρει πια αυτά που ‘χεις ανάγκη, κάτι που δε σε καλύπτει και δε σε γεμίζει. Εμμένοντας σ’ ένα αδιέξοδο κάνεις δυστυχισμένο και εσένα και τον άλλο, μιας και ψάχνετε διαρκώς τρόπο απεγκλωβισμού.
Αν βρεθείς σ’ αυτή τη φάση, το να αποχαιρετήσεις το άλλο πρόσωπο και να προχωρήσεις είναι απόλυτα υγιές. Το να φερθείς εγωιστικά και να παραμείνεις σε κάτι τελειωμένο δε σε κάνει πιο δυνατό. Θέλει υπέρβαση και αποφασιστικότητα να φύγεις όταν ξέρεις πως κάτι σε φθείρει. Τη στιγμή που θα το παραδεχτείς και θα πας παρακάτω, θα ‘χεις κάνει το πρώτο βήμα για κάτι πιο όμορφο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Παράσχου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
