Όχι, δεν πρόκειται για ακόμα έναν διθύραμβο της αλώβητης κι αναλλοίωτης γυναικείας φιλίας. Ούτε για ακόμη μία χαριτωμένη εξιστόρηση καρέ-καρέ κάποιας αείμνηστης κραιπάλης που μετράει αδειανά μπουκάλια, αποκρυσταλλωμένης σε άκομψες σέλφι με την κολλητή σου με τίτλο «sister from another mister». Πλήττω θανάσιμα.
Δε λέω, φυσικά και είναι συναρπαστικό να υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή σου με τον οποίο αλληλεπιδράς από την εποχή των παγετώνων, να του τηλεφωνήσεις μεταμεσονύκτια ξεστομίζοντας ό,τι σαχλαμάρα σου κατέβει στο μυαλό, να του χτυπήσεις το κουδούνι χωρίς καν να σε απασχολεί αν καταντάς ενοχλητικός. Και φυσικά να υπάρχει πάντα ανταπόκριση.
Να έχεις την άνεση να του εκφράσεις τις πιο μύχιες σκέψεις σου, τα πιο ένοχα μυστικά σου. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει όλες τις αμαρτίες σου και σε αγαπά πάραυτα.
Δεν έχω σκοπό όμως να εστιάσω στο ροζ φόντο. Γιατί η κολλητή σου, είναι κάτι παραπάνω από ‘κείνον που παρουσιάζει τη μεγαλύτερη συχνότητα στις κοινοποιήσεις παρουσίας σου, από τον άνθρωπο που διακατέχεται από αφοπλιστική ειλικρίνεια ώστε να σου αποκαλύψει πως μοιάζεις με αρκούδα με το καινούργιο σου φλις. Είναι εκείνη που πέρα απ’ το τι ακριβώς βάζεις στην πίτσα σου, γνωρίζει πολύ καλά κάθε χαρακτηριστικό του συντρόφου σου. Θα σου κρατήσει το κεφάλι για να κάνεις εμετό έπειτα από ανελέητο ξενύχτι. Θα κάνει τα γενέθλια σου και πάλι κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, να μοιάζουν με μικρή Πρωτοχρονιά. Ω, ναι.
Η μαγεία της φιλίας σας ξέρεις ότι βρίσκεται και κάπου αλλού. Σ’ αυτό που λέμε παρασκήνιο. Σε όλα εκείνα τα ανείπωτα «ευχαρίστως σε σκότωνα», «συγγνώμη για τα νεύρα μου», «σ’ευχαριστώ που δε με κρίνεις».
Πόσες φορές θέλεις να της πεις πόσο σου τη σπάει όταν σου λέει πως είσαι λάθος; Πόσο σε κουράζει η μαμαδίστικη συμπεριφορά της και οι συμβουλές της; Αυτό το «δε σε γουστάρει» που σου λέει και κάνει να ακούγεται τόσο ανώδυνο ανασηκώνοντας τους ώμους κάνοντάς σε να θέλεις να της βγάλεις τα μάτια. Από την άλλη δε, πόσο γουστάρεις τη σφαλιάρα ρεαλισμού που σου δίνει επαναφέροντάς σε στην πραγματικότητα. Άλλωστε, ήταν και θα είναι ο πιο δίκαιος παρατηρητής της ζωής σου.
Πόσο βαρετή καταντά κάθε φορά που δηλώνει ερωτευμένη και άλλο πόσο γελοία σου ηχεί η μωρουδίστικη φωνή που ξαφνικά αποκτά στο τηλέφωνο. Τα άδικα ξενύχτια που καλείσαι να υποστείς σε κάθε παιδαριώδη καβγά με τον καλό της. Ναι, χαλάλι της.
Άλλωστε, πόσες συγγνώμες της χρωστάς εσύ; Για όλες εκείνες τις μέρες που λίγο η δουλειά, λίγο η πίεση, λίγο ο δικός σου και τα νεύρα σου βάρεσαν κόκκινο. Μάντεψε ποιος έγινε και πάλι το εξιλαστήριο θύμα. Μπορείς να φανταστείς κανέναν άλλον να σε ανέχεται όταν βγάζεις καπνούς;
Κυρίως όμως, θα ήθελες να της πεις άπειρα ευχαριστώ. «Ευχαριστώ που ήσουν πάντα εκεί». Για το «όλα θα πάνε καλά» που σου λέει κι ας μην το πιστεύει. Για τα δάκρυα που χρειάστηκε να σου σκουπίσει και τις αγκαλιές στα αναφιλητά σου.
Γιατί όταν τα φώτα σβήνουν και οι άλλοι φεύγουν αυτή μένει. Αυτή, πίστεψέ με, δε θα σε κρίνει ποτέ.
Αλήθεια, τι θα έκανες χωρίς εκείνη; Tίποτα, όπως κι εκείνη χωρίς εσένα, αν τύχει και τη ρωτήσεις.
Και μία τελευταία συγγνώμη για όλα εκείνα τα δανεικά που έχεις ζητήσει και κατέληξαν να γίνουν αγύριστα. Και μεταξύ μας, θα παραμείνουν.
Επιμέλεια Κειμένου Νατάσας Δόμβρου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Νατάσα Δόμβρου
