https://www.youtube.com/watch?v=3HbKnQxd0_E
Πάει ένας χρόνος κιόλας από τότε που γιόρτασα τα τελευταία μου γενέθλια. Θυμάμαι πόσο ενθουσιασμένη ήμουνα, πόσο χαρούμενη. Ήρθες με μια τούρτα στο σπίτι, ένα καπελάκι “Happy Birthday” στο κεφάλι κι αυτό μου ήταν αρκετό. Δε με ένοιαζε. Δεν ήθελα πολυτέλειες κι ακριβά εστιατόρια. Την αγάπη σου ήθελα μόνο κι αυτή την είχα.
Και να’ σου που ο Οκτώβρης είναι πάλι εδώ, μωρό μου. Αλλά φέτος φοβάμαι. Ένας μήνας γεμάτος αναμνήσεις όμορφες και τόσο μα τόσο χαρούμενες. Γινόμαστε κι οι δυο 30. Έχουμε επέτειο. Γιορτάζουμε 3 χρόνια γάμου. Και φοβάμαι διότι μόνη μου θα γιορτάσω τα 30, μόνη μου και την επέτειο. Εσύ δεν θα είσαι εδώ. Δεν έχεις άλλα γενέθλια να γιορτάσεις. Θα είσαι αιώνια 29. Κι εγώ εδώ φοβάμαι. Έμαθα να γιορτάζω μαζί σου, άρα πώς γιορτάζω χώρια σου τώρα, μου λες;
Δεν ήθελα να γιορτάσω τα χρόνια που περνούν. Τα φοβόμουν τα 30 όπως ο διάολος το λιβάνι. Και τι δε θα έδινα όμως να τα γιορτάζαμε μαζί και τι χρειάστηκε για να καταλάβω τι συνεπάγεται το να μείνεις αιώνια σε μια ηλικία. Για σένα ο χρόνος έχει παγώσει για πάντα εκεί, στο 29 και μισό.
Λέγαμε ότι θα μετριάζαμε τη φρίκη με ένα τεράστιο πάρτι. Να τα χώσουμε και να τα γιορτάσουμε όλα μαζί. Και τα δικά σου 30 και τα δικά μου και την επέτειό μας. Να μαζέψουμε φίλους και γνωστούς και να πιούμε στην υγειά της δεκαετίας που φεύγει, στην υγειά αυτής που έρχεται και κυρίως στην υγειά του γάμου μας για τον οποίο όλοι ακόμη μιλούν.
Τίποτα δε θα κάνουμε τελικά, αγάπη μου, όχι μαζί τουλάχιστον. Αλλού εσύ, αλλού εγώ. Εδώ εγώ, κάπου στα ουράνια εσύ. Και πονάω, και φοβάμαι που δε θα’ σαι εδώ. Θα τολμήσω να γιορτάσω παρόλα αυτά. Διπλά. Και για τους δυο μας. Μια για μένα που έμεινα εδώ να το παλεύω μακριά σου και μια για σένα που θα έδινες τα πάντα να είσαι εδώ.
Στην επέτειο του γάμου μας δε θα χωράνε κλάματα. Θα φορέσω τα καλά μου και θα πιω στην υγειά μας. Θα ντυθώ με το ομορφότερό μου φόρεμα και το πιο λαμπερό μου χαμόγελο. Κάπου εκεί θα είσαι να με βλέπεις, το ξέρω. Θα πιω στα 3 υπέροχα χρόνια γάμου που θα μας έβρισκαν μαζί και στα 30 κεράκια που θα σβήναμε από κοινού στην τούρτα μας.
Με ρώτησες τι δώρο θα ήθελα για τα 30 μου και για την επέτειό μας, θυμάσαι; Με είχες αγκαλιά μέσα στα σκοτεινά και μου είχες πει ότι δεν ήξερες τι άλλο να μου προσφέρεις πια. Το μεγαλύτερο δώρο και για τους δυο μας είχε έρθει ούτως ή άλλως τη μέρα που γεννήθηκε το μικρούλι μας. Η απάντηση ήταν πάντα απλή. Εσένα ήθελα, εκεί. Για πάντα. Μέχρι τα βαθιά γεράματα. Να με παιδεύεις και να σε παιδεύω. Να παλιώνουμε σαν μικρά παιδιά και να συμφιλιωνόμαστε 5 λεπτά μετά λες και τίποτα δεν έχει γίνει. Να τρωγόμαστε σαν κότες το πρωί και να καληνυχτιζόμαστε σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι τα βράδια.
Στην επέτειό μας δε θα κλάψω, λοιπόν. Θα πετάξω τα μαύρα για μια μέρα – λες κι αυτά κάνουν το πένθος – και θα βάλω τα αγαπημένα μας τραγούδια να παίζουν. Θα καλέσω τους φίλους μας και θα σε φέρουμε τόσο κοντά μας που θα είναι σαν να ήσουνα εκεί, θα είσαι εκεί.
Τίποτα δεν χάνεται αν δεν το αφήσεις να χαθεί, δε λένε; Τίποτα δεν χάθηκε, τίποτα δεν άφησα να χαθεί. Είναι όλα ακριβώς όπως τα άφησες. Θα διαλέξω τα αγαπημένα σου ρούχα και θα στα αφήσω στο κρεβάτι όπως κάναμε πάντα όταν ήτανε να βγούμε. Κι ας μείνουν εκεί. Νοητά θα τα έχεις φορέσει εκατοντάδες φορές και θα έχουμε πιει ο ένας στην υγειά του άλλου άλλες τόσες.
Στην επέτειό μας θα γιορτάσω για όλες τις καλές μας στιγμές. Θα γιορτάσω που πρόλαβα να σε παντρευτώ. Που κατάφερα να νοικοκυρέψω το τρελό παιδί. Θα πιω στο δάκρυ που κύλησε τη στιγμή που με είδες νυφούλα να περπατώ προς το μέρος σου και στο σημείωμα που είναι ακόμη στο ψυγείο στο οποίο είχες γράψει για να με πειράξεις «Να μην ξεχάσω να παντρευτώ».
Θα πιω σε όλα αυτά που πρόλαβα να ζήσω μαζί σου και σε όλα αυτά που θα κάνω για να κρατήσω τη μνήμη σου ζωντανή. Θα φορέσω τα καλά μου και θα γιορτάσω επειδή ακόμα σ’ αγαπώ κι επειδή για μένα είσαι ακόμα εδώ.
Αφιερωμένο στον άντρα μου που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Συντάκτης: Γεωργία Ευστρατίου
