Συχνά βλέπουμε ανθρώπους που τα έχουν όλα κι όμως αντί να λάμπουν φαίνονται κατηφείς. Πριν προλάβουμε να τους κρίνουμε χαρακτηρίζοντάς τους αχάριστους, ας αναλογιστούμε ότι ίσως η αιτία να μην είναι τόσο επιφανειακή. Στην πραγματικότητα όταν κάποιος δεν ξέρει ποιο είναι το νόημα της ζωής του, δεν μπορεί να είναι αληθινά ευτυχισμένος. Ψάχνουμε μανιωδώς να βρούμε την ευτυχία και αυτή κρύβεται μέσα μας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αναζητήσουμε το νόημα της ζωής μας, όπως η ψυχοθεραπεία, η μελέτη βιβλίων αυτογνωσίας και διάφορες ασκήσεις και ερωτήσεις που μπορούμε να θέσουμε στον εαυτό μας.
Κάποιες από αυτές τις ερωτήσεις είναι οι εξής: «ποιος είμαι;», «τι μου αρέσει να κάνω», «πώς μπορώ να προσφέρω σ’ αυτόν τον κόσμο», «τι κερδίζουν οι άλλοι από εμένα», «πώς μπορώ να κάνω τη ζωή των άλλων καλύτερη». Πρέπει να καθίσουμε να σκεφτούμε τι είναι αυτό που μας γοητεύει. Είναι η μαγειρική, το γράψιμο, η γυμναστική; Τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους όταν καταπιανόμαστε μαζί του; Σίγουρα θα υπάρχει κάτι που θα μας γεμίζει ενέργεια, που θα μας προσφέρει χαμόγελο και μόνο στη σκέψη του. Μια δραστηριότητα -ατομική ή ομαδική- που όταν ασχολούμαστε μαζί της νιώθουμε γεμάτοι, πλήρεις, ικανοποιημένοι. Σ’ αυτή λοιπόν πρέπει να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο, να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι, αφού η βελτίωσή μας σε ένα αντικείμενο που ήδη μας προσφέρει ικανοποίηση μόνο θετικά θα μπορούσε να επιδράσει στην ψυχοσύνθεσή μας.
Χρειαζόμαστε μια αποστολή, έναν σκοπό ζωής. Με αυτόν τον τρόπο κάθε μέρα της ζωής μας θα έχει νόημα να ξεκινά και να τελειώνει. Γιατί, για όλους ξημερώνει και νυχτώνει, όμως δεν έχουν όλοι την ίδια σπίθα να ζήσουν το μεσοδιάστημα με πάθος, όπως του αρμόζει. Ίσως από την άλλη να μην είναι θέμα σπίθας, αφού η σπίθα μπορεί να είναι εκεί, αλλά να μη μας έμαθε κανένας πώς να την κάνουμε πυρκαγιά. Κανένας δε μας έμαθε να ζούμε πραγματικά, αλλά πρέπει να ασχολούμαστε με πράγματα που μας κάνουν να αντλούμε ικανοποίηση κι όχι απλώς ν’ αφήνουμε τη μέρα να περνάει.
Στην πραγματικότητα αν καθίσουμε να το αναλύσουμε, αυτό που μας κάνει να λάμπουμε από ευτυχία έχει άμεση σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Είμαστε δηλαδή χαρούμενοι όταν νιώθουμε ότι προσφέρουμε στην κοινωνία. Όταν αισθανόμαστε χρήσιμοι και σημαντικοί για κάποιους. Είμαστε ευτυχισμένοι όταν μοιραζόμαστε και όταν βοηθάμε. Όταν κρατάμε τη φλόγα μέσα μας χωρίς να τη μοιράζουμε απλόχερα στους άλλους, τότε χάνεται ο σκοπός ύπαρξής της. Η φωτιά είναι για όλους, όχι μόνο για τον εαυτό μας.
Με το να καλλιεργούμε τα ταλέντα μας, είτε πρόκειται για το επάγγελμά μας είτε για το χόμπι μας, γινόμαστε πιο χαρούμενοι. Πόσο μάλλον όταν μπορούμε μέσα απ’ αυτά να προσφέρουμε και σε τρίτους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αυξάνεται η αυτοπεποίθησή μας βλέποντας τις θετικές επιπτώσεις των πράξεων μας στους άλλους. Επίσης, κάνοντας καθημερινά κάτι που αγαπάμε νοστιμίζει η ζωή μας και γεμίζουμε όμορφα συναισθήματα.
Ας μην ξεχάσουμε να μάθουμε να ζούμε, να μοιραζόμαστε και να αγαπάμε. Να αγαπάμε τη ζωή, τον κόσμο και τον εαυτό μας. Είναι αλυσίδα. Πρώτα γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, μετά μας αποδεχόμαστε και μας αγαπάμε γι’ αυτό που είμαστε. Ύστερα ζούμε τη ζωή των ονείρων μας, ενώ μοιράζουμε απλόχερα θετικά συναισθήματα στους γύρω μας. Για να βρούμε τον εαυτό μας χρειάζεται δουλειά, όμως η σκληρή δουλεία πάντα αμείβεται.
Συντάκτης: Στέλλα Πέτρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
