Αγχώδης τύπος συντρόφου VS Αποφευκτικός - Ποιος (ή τι) φταίει και δεν κάνουν χωριό;

Στις σύγχρονες σχέσεις, συχνά επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο: ένας σύντροφος ζητά εγγύτητα, ενώ ο άλλος αποτραβιέται. Ο ένας εκδηλώνει άγχος, ανασφάλεια και την ανάγκη για επιβεβαίωση. Ο άλλος αποσύρεται σιωπηλά ή αμυντικά, λέγοντας: «ασφυκτιώ». Είναι εύκολο να κατηγορήσεις τον «υπερβολικό».

Επικρατεί η ψευδαίσθηση ότι το αγχώδες άτομο πυροδοτεί τον αποφευκτικό σύντροφο. Ότι αν ήταν λίγο πιο ήρεμο, πιο “χαλαρό”, αν “χρειαζόταν λιγότερα”, δε θα απομακρυνόταν ο άλλος. Πολλοί το έχουν πιστέψει αυτό — και έχουν φορτωθεί τύψεις για τις ίδιες τους τις ανάγκες.

Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Είναι κάπου στη μέση. Δεν είναι το άγχος. Είναι η οικειότητα που φοβίζει. Ο αποφευκτικός τύπος δεν αποσύρεται εξαιτίας του άγχους του άλλου. Αποσύρεται γιατί η εγγύτητα τού είναι ξένη — μερικές φορές και απειλητική. Ακόμα και όταν η σχέση είναι ασφαλής, ήρεμη, φροντιστική, αυτός ο τύπος προσκόλλησης μπορεί να βιώσει τη σύνδεση ως κάτι πιεστικό ή προσβλητικό. Όχι γιατί ο άλλος πιέζει, αλλά γιατί δεν έχει μάθει ποτέ πώς να μείνει παρών μέσα στη σύνδεση, από τα βιώματα της παιδικής ηλικίας.

Και τότε έρχεται η αντίδραση του αγχώδους συντρόφου: η αβεβαιότητα γεννά ανασφάλεια. Ξεκινούν ερωτήματα: «Μήπως φταίω; Μήπως είμαι πολύ; Μήπως χρειάζομαι πολύ;». Και αντιδρά — προσπαθώντας να αποκαταστήσει τη σύνδεση, να εξηγήσει, να καθησυχάσει, να διεκδικήσει.

Και κάπου εκεί… γίνεται το λάθος.
Το αγχώδες άτομο κατηγορείται. Γιατί είναι “υπερβολικό”, “πολύ”, “πιεστικό”. Έτσι, η συναισθηματική ευθύνη μεταφέρεται ολόκληρη σε εκείνον που ζητά σύνδεση — και όχι σε εκείνον που δεν μπορεί να τη διαχειριστεί.
Ο αποφευκτικός δε χρειάζεται ποτέ να εξηγήσει γιατί απομακρύνεται. Δε χρειάζεται να δει ούτε το δικό του φόβο.
Η ντροπή πέφτει σε εκείνον που τόλμησε να θέλει.

Η αλήθεια, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι ότι δεν είσαι υπερβολικός που θέλεις σύνδεση. Δεν είσαι αδύναμος που ποθείς εγγύτητα.
Το να επιθυμείς παρουσία, συνέπεια, ηρεμία, συναισθηματική διαθεσιμότητα — είναι σημάδι συναισθηματικής ωριμότητας, όχι αδυναμίας.

Αν το διαβάζεις αυτό και κουβαλάς ντροπή…
Ντροπή που “ήθελες πολύ”, ντροπή που “αντέδρασες”, ντροπή που “δεν ήσουν αρκετά χαλαρός/ή”… Σου αξίζει να ξέρεις ότι οι ανάγκες σου δεν είναι λάθος. Δε φταις εσύ που κάποιος άλλος δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα σου.

Η σύνδεση δεν είναι βάρος. Είναι δύναμη.
Και αν κάποιος τη φοβάται — δε σημαίνει ότι εσύ πρέπει να ντραπείς επειδή την ήθελες.

Μην απογοητεύεσαι.
Σίγουρα θα βρεθεί ένας άνθρωπος με την ίδια συναισθηματική ωριμότητα με εσένα, που θα είναι πραγματικά διαθέσιμος για τη σχέση σας. Έλκουμε άλλωστε, συνήθως, αυτό που εκπέμπουμε.
Όσο δουλεύουμε με τον εαυτό μας, τόσο θα έλκουμε άτομα που επίσης αυτοβελτιώνονται.

So, never give up darling…