Λένε πως το τέλος μιας σχέσης το νιώθεις. Μπορώ άνετα να το επιβεβαιώσω. Ναι, το τέλος είναι ξεκάθαρα μια σιωπή, μια αίσθηση πως όλα έχουν συζητηθεί. Τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί σ’ όλα αυτά που έχουν ειπωθεί κατά καιρούς, καμία προσπάθεια να λεχθεί για κάτι που δεν έχει ακουστεί ξανά. Λες και η κάθε λέξη έχει ένα τεράστιο βάρος πλέον, που αδυνατούμε να σηκώσουμε, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ούτε καν να προσπαθήσουμε να συζητήσουμε. Η αναμονή του τέλους ήσυχα κάθεται σε μια γωνία και περιμένει την αποχώρηση του πιο δυνατού. Πριν, όμως από αυτήν την ησυχία, πόση προσπάθεια έχει καταβληθεί; Πόση αγωνία; Πόση ένταση έχει δοθεί σε κάθε λέξη και πόση ελπίδα έχει χωρέσει σε κάθε πρόταση;
Αυτά περιέχουν τα βράδια των ατελείωτων συζητήσεων για να σώσουμε τη ρημάδα τη σχέση μας. Ένταση, πόνο, ελπίδα, θυμό, κλάμα, αγκαλιές, αγάπη. Όλα από τόσο πολύ, όλα σ’ έναν υπερθετικό βαθμό κι όλα εκεί. Τίποτα δε λείπει, τίποτα δεν απουσιάζει. Τα προβλήματά μας, το κάθε λάθος του καθενός, ο κάθε φόβος, η κάθε ανασφάλεια. Και στο τέλος πάντα ένα «μα σ’ αγαπώ ακόμη», ένα «μη μ’ αφήνεις, σε χρειάζομαι» κι ας μην ξέρει κανένας από τους δύο, αν εκείνη τη στιγμή μιλάει η συνήθεια, ό φόβος ή η ίδια η αγάπη.
Πώς χωράνε τόσες στιγμές κι άλλοτε μια ολόκληρη ζωή σε κάτι τέτοιες συζητήσεις είναι μια καλή απορία. Κι όμως χωράνε. Ξεκινάνε βραδάκι, εκείνη τη στιγμή που όλα τα συναισθήματα είναι πιο έντονα και συνήθως με κάποια κατηγορία εκσφενδονίζεται στο χώρο, για να δοθεί το έναυσμα. Η κατηγορία προφανώς και δεν έχει άμεση σχέση με τα βαθύτερα προβλήματά μας, πάντα είναι μικροπράγματα άσχετα μ’ αυτά που ουσιαστικά ταλαιπωρούν το μυαλό μας απλώς πότε σχεδόν δεν είναι εύκολο να ξεκινήσουμε να λέμε όσα πραγματικά θέλουμε. Η αφορμή έχει δοθεί κι η μάχη ξεκινάει.
Νεύρα κι ένταση εμφανίζονται καθαρά πλέον στα πρόσωπα, στα σώματα, διοχετεύεται παντού στην ατμόσφαιρα. Μέσα μας, όμως, αρχίζει να παίρνει θέση η ανάγκη να πούμε όσα μάς φόβισαν κι η ώρα περνάει με την αδρεναλίνη να είναι στα ύψη. Κάπου εδώ ξεκινάμε να αναβλύζουμε φοβίες κι οι ευθύνες πετάγονται από στόμα σε στόμα. Για έναν ανεξήγητο λόγο η ελπίδα πως όλα θ’ αλλάξουν γεννιέται, η ελπίδα πως θα γίνουν κατανοητά τα λόγια μας και θα δούμε την αμοιβαιότητα της ανάγκης να σωθεί η σχέση μας. Σειρά ξεκάθαρα παίρνουν τα κλάματα, κάπως πρέπει να εκτονωθεί αυτή η ένταση. Η βαλβίδα εκτόνωσης έχει ενεργοποιηθεί για έναν από τους δύο ή και για τους δύο κι έρχεται η ώρα των βαθύτερων εξομολογήσεων.. Η ένταση ξεσπάει. Από ‘δω και πέρα η πορεία για κάθε ζευγάρι είναι διαφορετική, το μόνο που παραμένει ίδιο είναι η κούραση κι η εξάντληση, αφού το ρολόι έχει δείξει τις πρώτες πρωινές ώρες.
Η αλήθεια είναι πως για αλλά ζευγάρια θα λειτουργήσει όλο αυτό ως κάθαρση και θ’ ανασυνταχθούν έχοντας ως παρακαταθήκη όλα αυτά που ακούστηκαν αυτά τα βράδια. Θα προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν, να βελτιωθούν για να διορθώσουν και τη σχέση τους. Μια βαθύτερη συνειδητοποίηση ότι χρειάζονται τον σύντροφό τους, ότι ακόμα τον αγαπούν και θέλουν να δώσουν συνέχεια στην αγάπη τους. Οι φόβοι έχουν συνειδητοποιηθεί κι η ωριμότητα έχει πάρει τη θέση της ανασφάλειας, αν και ψυχικά εξαντλημένοι βγαίνουν πιο δυνατοί, έτοιμοι να διορθώσουν ό,τι μπορούν.
Υπάρχουν, όμως και τα ζευγάρια που οι συνειδητοποιήσεις που έρχονται το ξημέρωμα δεν τους έφερε πιο κοντά, ακόμα κι αν άκουσαν ή είπαν το “σ’ αγαπώ” στο τέλος. Είδαν μια αλήθεια που αν και πονάει, είναι εκεί και δε θέλουν ή δεν μπορούν άλλο να την αγνοούν, νιώθοντας το τέλος να έρχεται άλλοτε πιο γρήγορα κι άλλοτε σε δόσεις. Μετά από τέτοιες συζητήσεις σιωπούν κι αναμένουν ή προχωρούν στη μεγάλη έξοδο. Εξαντλημένοι κι αυτοί αλλά όχι δυνατοί να σώσουν κάτι που θεωρούν πως δε σώζεται.
Οι περισσότεροι μετά από τέτοια βράδια θα βγουν λίγο πιο ώριμοι, ίσως πιο συνειδητοποιημένοι για το τι έχουν και τι θα περιμένουν από ΄δω και πέρα, πώς θα λειτουργήσουν μέσα στη σχέση τους ή μόνοι τους. Μαθαίνουμε μέσα απ’ αυτά τα ξενύχτια πόνου, θυμού κι ελπίδας κι οδηγούμαστε σ’ ένα είδος μεταμόρφωσης. Το σε τι, όμως θα μεταμορφωθούμε εμείς ή η σχέση μας, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και προϋποθέσεις. Το σημαντικό είναι να μη φοβηθούμε να ζήσουμε τέτοια βράδια, να μη φοβόμαστε στη ζωή μας να μεταμορφωθούμε για να σώσουμε τη σχέση μας ή και κάποιες φορές να σώσουμε τους εαυτούς μας.
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
