Καλύτερο το τέλος στη φάση της κορύφωσης

Σε κάθε ξεκίνημα, η αφετηρία μοιάζει μαγική. Αποτελείται από διαφορετικά χρώματα και γεύσεις. Όμως είναι αναπόφευκτο τα χρώματα να μην ξεθωριάσουν είτε εξαιτίας της πολυκαιρίας είτε επειδή εμείς παραμελούμε τις σχέσεις μας. Άλλοτε το δεχόμαστε και προχωράμε κι άλλοτε προσπαθούμε να παίξουμε το παιχνίδι μέχρι τέλος.

Το τέλος μπορεί να έχει επέλθει όμως δε δεχόμαστε ότι περάσαμε την κορδέλα της λήξης. Στην προσπάθειά μας να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει, τραβάμε πίσω κι εμάς, αλλά και τον μέχρι πρότινος άνθρωπό μας. Δε μας ικανοποιεί το ότι δεν κερδίζουμε στο παιχνίδι που επιλέξαμε να παίξουμε. Αναζητούμε διαρκώς τρόπους να αλλάξουμε τα γεγονότα όμως όταν το σκεφτόμαστε -ίσως- είναι αργά. Ο εγωισμός μας δε μας επιτρέπει να συμφιλιωθούμε με το γεγονός πως δεν είμαστε νικητές.

Αντί να κρατάμε τις όμορφες στιγμές, εστιάζουμε στη νίκη. Προσπερνάμε στιγμές κι ανθρώπους προκειμένου να καλύψουμε έναν εγωισμό. Κάπου στην πορεία ξεχνάμε πώς να περνάμε όμορφα και σκεφτόμαστε μόνο τον τερματισμό. Μια νίκη μπορεί να μας προσφέρει εφήμερη ευτυχία, όμως εάν αφεθούμε και ζήσουμε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, τότε θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι.

Μερικές φορές είναι καλύτερο να τελειώνεις κάτι όταν βρίσκεται στην κορύφωσή του. Να μην πέσει στα μάτια σου και να κρατήσεις μία όμορφη εμπειρία. Δε χρειάζεται να φτάσει ως το τέλος για να θεωρηθεί επιτυχία. Εξάλλου και στα παιχνίδια παίζουμε για να περάσουμε όμορφα, όχι για να βγάλουμε κάποιον νικητή. Στον έρωτα να είμαστε σαν παιδιά: να μπαίνουμε στο παιχνίδι και να ζούμε τη στιγμή, ώστε να μην εστιάζουμε στο τέλος.

Κανένα «τέλος» δεν είναι εύκολο, όταν είσαι ενήλικας. Όμως είναι θέμα οπτικής γωνίας. Αποτελούν επιλογή μας οι αναμνήσεις που θα επιλέξουμε να κρατήσουμε από έναν άνθρωπο. Κάποιες τις χρωματίζουμε με χαρά, άλλες με λύπη, μερικές με νοσταλγία ή θυμό. Επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θα μας επηρεάσει μία κατάσταση. Σίγουρα θα νοσταλγήσουμε έναν άνθρωπο όμως -όταν συμβεί αυτό- ας έχουμε να θυμόμαστε τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε, χάρη σε εκείνον.

Ο άνθρωπός μας -πριν επέλθει το τέλος- ήταν επιλογή μας. Τον διαλέξαμε για να είμαστε μαζί του, αγαπήσαμε κάθε του πτυχή, τον ερωτευτήκαμε, τον λατρέψαμε και μοιραστήκαμε πολλές στιγμές μαζί του -όμορφες ή άσχημες. Ήταν δίπλα μας σε όσα περισσότερα του επιτρέπαμε. Το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να το λήξουμε με έναν τρόπο που θα άφηνε μία γλυκιά γεύση. Με έναν τρόπο που θα τον νοσταλγούσαμε για όλα εκείνα τα όμορφα που μας χάρισε.

Το να επιμένουμε σε μία κατάσταση που δεν τραβάει άλλο είναι εγωιστικό. Προσπαθούμε να καλύψουμε το κενό που θα μας αφήσει κάποιος, αγνοώντας πως θα μπορούσαμε να καταστρέψουμε κάθε όμορφη στιγμή. Αντί να ζούμε το παρόν, προσπαθούμε να βγούμε νικητές. Μπαίνουμε σε ένα παιχνίδι -εκείνο του έρωτα- και δεν το αφήνουμε να μας παρασύρει, αλλά παλεύουμε να το χειραγωγήσουμε. Αν τελειώσουμε κάτι στην κορύφωσή του το μόνο σίγουρο είναι πως θα έχουμε να θυμόμαστε κάτι πολύχρωμο. Αν προσπεράσουμε τον εγωισμό μας, οι αναμνήσεις μας θα χρωματιστούν με όμορφα χρώματα. Ας τελειώσει κάτι πιο νωρίς -απ’ όσο θα θέλαμε-, αλλά ας το ζήσουμε στο έπακρο.