Μεγαλώνεις, τα χρόνια περνάνε κι αλλάζεις κι εσύ πάρα πολλά πράγματα στη ζωή σου. Είναι λογικό να ζητάς άλλα πια, να ‘χεις άλλες επιθυμίες, να βάζεις άλλες προτεραιότητες, αφού στην πραγματικότητα η ενηλικίωση δεν είναι ένας αριθμός αλλά η ωριμότητα στον τρόπο που σκέφτεσαι και στο πώς διαχειρίζεσαι πλέον τις καταστάσεις.
Υπάρχουν όμως (κι ευτυχώς) και κάποιες σταθερές στη ζωή μας, που την κάνουν λίγο πιο εύκολη κι οικεία. Σίγουρα, τα χρόνια μας εξελίσσουν, όμως, στην ουσία, ακόμη κι ως ενήλικες, παραμένουμε πάντα μεγάλα παιδιά. Κι όταν αισθάνεσαι πως κρατάς ζωντανό το πιτσιρίκι μέσα σου, χαμογελάς περισσότερο και βαριέσαι πολύ λιγότερο!
Μια διαχρονική μεγάλη αδυναμία, που ξεκίνησε απ’ τη νεαρή εφηβική μας ηλικία, είναι οι αγαπημένοι μας τραγουδιστές! Ακόμη κι αν χάθηκαν για κάποιο διάστημα, ακόμη κι αν δεν ακούγονται πια όπως τότε ή σταμάτησαν τη δισκογραφία, τα μουσικά μας είδωλα συνεχίζουν σταθερά να έχουν θέση στην καρδιά μας. Ας είμαστε ειλικρινείς, θα φτάσουμε 50 χρόνων και θα σέρνω ακόμα την κολλητή μου σε επαρχίες και μικρά μαγαζάκια να πάμε να ακούσουμε τον δικό μου αγαπημένο, γιατί στην εφηβεία μου είχα έρωτα μαζί του κι αυτές οι πρώτες καψούρες δε σβήνουν ποτέ.
Το παρήγορο είναι ότι δεν είμαι μόνη μου σ’ όλη αυτή την εμμονική αδυναμία. Χαμογελώ με όλους αυτούς που άκουγαν U2 δεκαετίες πριν κι ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, γυρνάνε τον κόσμο για να στριμώχνονται στις συναυλίες τους. Χαμογελάω γιατί πρώτον φοβάμαι μήπως θελήσει κι η μάνα μου να την πάω σε καμία συναυλία της Madonna κι η γιαγιά μου να ακολουθήσει το τουρνέ της Μαρινέλλας και δεύτερον γιατί βλέπω τον εαυτό μου στο μέλλον!
Βλέποντας όλα αυτά τα πιτσιρίκια που τρελαίνονται για μια συναυλία κι ένα αυτόγραφο και κανονίζουν μέχρι και ταξίδια στο εξωτερικό και στήνονται με τις ώρες στις ουρές για ένα εισιτήριο (που μάλιστα όταν μιλάμε για μεγάλα ονόματα βγαίνουν sold-out σε λίγες ώρες), είναι σχεδόν βέβαιο πως αυτά τα πιτσιρίκια θα γίνουν ενήλικες κι ακόμη θα δίνουν το παρόν σε κάθε live του αγαπημένου τους καλλιτέχνη.
Όσο πιο μικρός είσαι όταν θαυμάζεις κάποιον, τόσο μεγαλύτερο το δέσιμο, γι’ αυτό κι οι περισσότεροι έχουν ακόμη αδυναμία στη μουσική που άκουγαν στην εφηβεία τους. Είναι η περίοδος που έχεις ξεκινήσει να ανακαλύπτεις τη μουσική και να ακούς χωρίς περιορισμούς ό,τι σου αρέσει. Είναι η πρώτη μορφή ελευθερίας σου κι ίσως κι η πρώτη επανάστασή σου. Είναι δεδομένο πως αυτά τα ονόματα είναι συνδεδεμένα με τις πιο ωραίες εποχές μας.
Έπειτα, υπάρχει κι αυτό το δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων που ακούνε την ίδια μουσική κι αγαπάνε τον ίδιο καλλιτέχνη. Με τον καιρό οι groupies γίνονται οικογένεια πλέον, αφού συναντιούνται στα ίδια μέρη (όπου εμφανίζεται ο αγαπημένος τους καλλιτέχνης) και μοιράζονται το ίδιο πάθος. Μαζί στις ουρές για τα εισιτήρια, μαζί στα live και τις συναυλίες κι είναι ωραίο να νιώθεις πως ανήκεις σε μια ομάδα.
Παιδικές, ως ένα βαθμό συμπεριφορές για κάποιους, δεκτό, αλλά τα παιδιά χαίρονται με την καρδιά τους κι εκτιμάν την κάθε στιγμή, κι αυτό τελικά δεν είναι κι άσχημο!
Συντάκτης: Κυριακή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
